Een paar maand geleden had ik het nog maar gevraagd en hier
sta ik al. Ergens buiten Londen, in een goed beveiligde buurt in mijn
appartement. Het is altijd al een droom van mij geweest om in een jaar in
Londen te werken. A dream come true, zeggen ze dan. Het appartement is redelijk
groot, groter dan ik het gedacht had en al helemaal ingericht naar mijn smaak.
Onder mij staat is er nog een appartement vrij. De eigenaar zou binnen een paar
weken pas komen. Ik ben benieuwd, hopelijk is het geen oude man dat te veel
zaagt. Pas volgende week begin ik te werken dus ik heb nog tijd genoeg om al
een wat geld op te doen en de buurt te verkennen. Wat ik ook doe de volgende
dagen. Ik kijk hoe ik naar mijn werk kan gaan, shop een beetje en ga opzoek
naar de dichtstbijzijnde winkels. Een dikke week later is het tijd om te gaan
werken. Al gauw maak ik vrienden. Later die week kom ik thuis van werk en er
staan camions van een verhuismaatschappij
voor de deur. Een paar mannen lopen over en weer met dozen en meubilair.
“Be carefull with that” zegt een vrouw, die alles staat te diregeren. “Hello,
are you my new neighboor?” vraag ik aan de vrouw in mijn beste Engels.” No no no,
I’m just taking care of things. The owner doesn’t have the time for this.” zegt
ze en ze draait zich om. Ik loop naar boven en leg mijn spullen af. Daarna
begint mijn gsm te rinkelen. Het is mijn vriendin van in België, waarschijnlijk
wil ze weten hoe het is. Ik zet mij bij het raam en neem op. Terwijl we aan het
praten, hou ik de werken beneden in het oog. Ik neem juist afscheid als er een
zwarte jeep zich voor het appartement parkeert. Iemand met een kap op stapt uit
en loopt het appartement binnen. Nieuwsgierig loop ik naar beneden. Ik doe
alsof ik ga checken of er post is. De deur staat open dus ik kan binnenkijken. “How are things?” vraagt een jongensstem.
“Oh fine, they’re almost done. Then it’s time to unpack” zegt de vrouw.
Ik probeer een zicht te krijgen op de jongen maar de vrouw staat ervoor. Als ik
zie dat hij weer naar buiten kom, loop ik gauw de trap op. Het enige wat ik daarna
kan zien is zijn achterkant. “When can I move in?” vraagt hij. “Probably in 2days”
“Okay, I’ll come tomorrow again” “Sure, no problem” zegt de vrouw en ik hoor
hem terug naar buiten lopen. Ik haal
opgelucht adem. Yes, het is alvast geen oude man of bejaard vrouwtje dat met
het minste begint te klagen. Het enige wat me dwars zit is zijn stem, ik heb
die nog al is gehoord maar waar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten