Lost words - Part 10

“Fuck” vloek ik en kijk naar Harry. Dan hoor ik mijn moeder naar boven komen. “You need to hide, now!” zeg ik en wijs hem mijn bed aan. Hij duikt direct onder het bed. Mijn moeder klopt op de deur. “Febe?” “Ja, wat is er?” vraag ik als ik mijn hoofd door een kier steek. Ik had mijn slaperig gezicht op gezet en gaapte. “Ben je nog maar juist uit je bed?” “Ja, ik heb de ganse dag geslapen” “Kom ik heb iets mee van de apotheek” zegt ze en trekt me naar beneden. Stiekem moest ik lachen met de gedachte dat Harry nu onder mijn bed lag. Als we aankomen, voelt mijn moeder aan mijn voorhoofd. “Hmmhmm de koorts is precies weg.” constateert ze. Wat wil je? Ik had geen tijd om ziek te zijn. “Neem toch nog iets in tegen de koorts en de verkoudheid.” zegde mijn moeder en legde een paar pilletjes in mijn hand. Na dat wou ik direct terug naar mijn kamer voor Harry maar als ik aanstalten maakte, zei mijn moeder: “Weet je wat er vandaag gebeurt is op het werk?” Ik wist direct al hoelaat het was, ik zal waarschijnlijk hier nog een half uur staan te luisteren naar haar saaie kantoorverhalen. En inderdaad, het was een half uur voorbij als ze eindelijk  ophield. Stilletjes ging ik weer naar mijn kamer en keek direct onder mijn bed. “Harry? You can come out…” zeg ik maar er ligt niets meer onder mijn bed. Roepen kon ik niet want dan zou mijn moeder me zot verklaren. Ik kan hem tot mijn verbazing niet meer vinden. Ik loop naar buiten om te zien of er daar een spoor van hem zou zijn maar helaas. Mijn moeder bekijkt me raar als ik terug de trap oploop. “Iets kwijt?” hoor ik haar nog zeggen. Met een zucht plof ik op mijn bed. “Waar is ie toch?” vraag ik me af. Ineens merk ik dat ik op iets zit. Het is de brief met een post-it op. “Now my words are not lost” staat erop. Ik doe de enveloppe open en haal er 2 brieven uit: 1 niet leesbaar en nog een andere. Mijn ogen lezen elk woord zorgvuldig. “Hye Febe, since you wrote me a letter I could just write one back. I must say ,apart from your weird reaction on the signing, that you’re a nice girl. It’s maybe stupid to say this in a letter but I can’t see you now. So to react on your letter and your question, I did it because like I mentioned before you seemed a nice and lovely girl, which you really are. To say it in a other way, I like you. I’m hoping I can meet you again sometimes. Oh wow I never did this before so sorry if you think it’s bad or lame. I just didn’t know how I could do it in another way. Hopefully I see you soon,Harry”  … Een grote glimlach vond zijn plaats op mijn gezicht. Ik had nooit gedacht dat een jongen dat over mij zou schrijven laat staan Harry Styles. Ik hoor achter mij een deur dat opengaat, verstop de brief en draai mij om. “Deze jongen vroeg naar jou. Hij spreekt engels en volgens mij ken ik hem van ergens…” zegt mijn moeder. Verlegen stapt Harry mijn kamer binnen. Ik vlieg op hem en hij vangt mij op. Na hem minuten goed vast te hebben, zeg ik: “I thought you were gone back” “How could I? I wanted to see your reaction…” zegt hij en kijkt recht in mijn ogen. Op dat moment laat hij me terug op de grond zakken. Niet veel later deelden we onze eerste kus. Mijn moeder stond erbij en keer er naar maar het kon mij niks schelen. Ik was het gelukkigste meisje op heel de wereld.

Lost words - part 9

De volgende dag lig ik snipverkouden en met koorts in bed. “Febe? Ik ben gaan werken! Zie dat je veel slaapt en je medicijnen neemt!” roept mijn moeder me nog toe als ze vertrekt naar haar werk. Een keer dat ik de deur hoor toeslaan, neem ik mijn laptop en zet de tv aan. Slapen? Dat kon ik niet, zeker niet met die verstopte neus. De hele voormiddag hou ik me bezig met twitter, tumblr en tv kijken. S’middags krijg ik niet veel binnen. Het is 14u als de bel gaat beneden. Ik slof met mijn pyjama nog aan naar de deur. Wie belt er nu in godsnaam om 14u in de  namiddag aan de deur als je weet dat ik normaal gezien op school moet zitten en mijn ouders gaan werken zijn? Ik hoop vurig dat mijn moeder mijn oma niet opgebelt heeft om is te komen checken hoe het met mij gaat. Spijtig dat er geen kijkgaatje is. Ik doe de deur open en verschiet me een bult. “The school said you were sick and at home so I came here” lacht Harry. Ik kijk of er iemand gezien heeft dat hij aan mijn deur stond en trek hem dan binnen. “W-what are you doing here? Arent you crazy? People can see you and reconise you” Harry bekijkt me met een raar gezicht en vraagt dan: “Oh, didn’t read my letter?” “Well, I wanted too… But your words got lost in the rain…” zeg ik wanneer ik naar mijn kamer ga en hem de brief toon. “owhhh” is het enige dat Harry eruit krijgt als hij de brief vast pak. Hij bekijkt de brief waardoor er een paar minuten van stilte zijn. “What was exactly standing in that letter?” vraag ik nieuwsgierig. “Uhm… Basically… An answer at your letter” antwoord Harry. Ik probeer me te herinneren wat ik in die brief geschreven had. Voor ik aan Harry kan vragen of hij nog wist wat hij opgeschreven had zei hij: “Nice tee you’re wearing.” Dan pas realiseerde ik mij dat mij pyjama bestond uit een oude joggingsbroek en een t-shirt van One Direction. “Haha thanks” zeg ik verlegen. Het liefst wil ik me gaan omkleden maar ik beslis om dat niet te doen. Ik wil eerder weten wat hij in die brief had geschreven. Alsof hij weet dat het op het puntje van mijn tong ligt, begint hij een conversatie over iets anders. Zeker een uur lang praten we over de doodnormaalste dingen. Het doet mij beseffen dat Harry niet gewoon die meisjesversierder is van One direction maar er ook een gewone jongen achter schuilt met gevoelens. Na een tijdje lijken we precies uitgepraat en zitten we gewoon in elkaars ogen te kijken. De verkoudheid en koorts zijn precies verdwenen. Ik kan me niet meer houden en floep het eruit. “When are you going to tell me what was standing in that letter of yours?” “I don’t exactly remember what I said…” “You don’t have to tell me exactly what you said. Just the things that you remember.” “Well…” wilt Harry beginnen maar dan klinkt het geluid van de garagepoort dat opengaat. Ik kijk naar het uurwerk en zie dat het al avond is. “Febe, ik ben thuis!” roept mijn ma.