Crash - Part 6

“What? So everything was true, you did help me. Why? Why lie about it?” zeg ik overstuur. Louis wil zich excuseren maar daar had ik nu geen zin in. “You know what, here are the tickets. I’m not going to use it anymore.” zeg ik nog voor ik me omdraai en wegloop van hun. Nu hoopte ik dat niemand anders het heeft gehoort. “Come’on Saar, I want to get out of this room” Saar kijkt me verbaasd aan wanneer ik haar bruusk meesleur naar buiten. “Hye! What’s wrong?” zegt ze maar ik ben doof. Doof omdat er vanalle gevoelens door mijn lichaam gaan. Verraad, teleurstelling, boosheid… Eens in de auto krijg ik een dikke krop in mijn keel. Te dik om weg te slikken. Door de tranen loopt mijn mascara uit maar dat kan me niks schelen. “Are you going to say me what’s wrong?” zegt Saar troostend. “Louis… He dd-id help me-e” snik ik. “Oh that’s great, why are you crying about it?” “Beccause he lied to-o me, I trusted him and and all he did is cover the truth. I don’t even know why-y…” snik ik nog luider, op zoek naar adem. Saar pakt me goed vast en droogt mijn tranen. “There must be a good reason for it, I know it” lacht ze. Ze port me in mijn zij om me aan het lachen te krijgen. Tussen de tranen verschijnt er een klein lachje. Niet voor lang. Mijn zakdoek is zo nat dat het de tranen niet meer droogt. “Here you can use mine, be strong. I’ll see you tomorrow” zegt Saar als ze afscheid neemt. Ik storm direct,bij mij thuis, de trappen op. Mijn moeder mocht me zo niet zien. In de badkamer zag ik dat mijn mascara helemaal uitgelopen was en ik er niet meer fraai uit zag. Ik veegde al mijn make-up eraf. Ook pletste ik een wat water in mijn gezicht en ademde diep in. Ik nam mijn pyjama en deed ze aan. Zoals elke avond, zette ik de tv op om nog wat tv te kijken voor ik ging slapen. “Hye, you’re okay?” zegt mijn moeder wanneer ze klopt en binnenloopt. “Yeah, I’m fine. Just needed to go to the toilet” zeg ik en fake een lach. “Don’t make it late, Emily… It’s not because you don’t have school for a week that you can sleep ‘till noon.” lacht mijn moeder en zegt slaapwel. Tjah, misschien had ze gelijk. Ik kon beter gaan slapen en alles vergeten. “And now we’re going in the night with a repeat of our talkshow, with special guest One Direction” zegt de stem op de tv. De tv kreeg direct mijn attentie terug. Het was meer om mij op de tv te zien dan de rest. Ik zie hoe ontspannen de jongens praten met degene die vragen stelt. Maar dan… Als ze ons aankondigen, ruimt dat voor serieuze gezichten. Louis lach verdwijnt direct en de rest kijkt hem aan. Het is raar om mij op televisie te zien maar eigenlijk heb ik nu meer aandacht voor de reacties van Louis en de rest. Daaraan te zien lijkt het me dat Louis liever de waarheid vertelt dan zo’n grote leugen. Hij is ongemakkelijk en wilt ook rap van het onderwerp afstappen. Misschien heb ik te vlug gereageerd…

Crash - Part 5

“Jeeze I don’t understand it anymore.” zucht ik wanneer ik me in bed leg. De volgende dag had ik voor de eerste keer weer school. Iedereen vroeg me hoe het was en waren zeer lief. Een week later had ik controle bij de dokter. “I think we can take you plaster off. It’s your choice, you can leave it on for some more weeks to heal or take it off now” zegt de dokter. “You may take it off but can I keep it? There are some things on I rather want to keep” “Sure no problem, let’s go” Eindelijk kon mijn been weer ademen. Pas toen besefte ik hoe vrij ik nu wel was, zo zonder gips en krukken. Thuis was er voor mij gebeld geweest. “Emily?” “Yes, that’s me” “Well, we want to ask if you want to consider to come to a talkshow to talk about the accident” Dat had ik niet verwacht. Eerst denk ik nee dat kun je niet doen maar langs de andere kant kon ik misschien wel te weten komen wat er precies is gebeurt. “We invited your friend too, she only wanted to come if you came. I probably may not say this but it could be One Direction is there too. We’ve asked them but they didn’t confirmed yet” “Okay, I’ll do it” floep ik eruit. De show was volgende week al, ze vertelde nog praktische dingen en legde dan af. De volgende week zat ik in de studio te wachten samen met Saar. De vrouw, die ons opgebeld, had kwam ons begroeten en legde ons uit wat er precies ging gebeuren. “So One Direction confirmed to come. We’re going to concentrate on them but we will talk about the accident. You girls may sit in the audience, make sure they don’t see you and we will call your names when you may come.” lacht ze. Niet veel later stroomt het publiek toe, dat redelijk vol zit met jonge meisjes. Vanachter zijn er twee plaatsen voor ons vrijgehouden. Ik word zenuwachtiger naarmate de show vordert en knijp Saar’s hand bijna kapot als ze verschijnen. Voordat ik het weet worden onze namen geroepen, word de spotlight op ons gezet en moeten we tevoorschijn komen. Je had hun gezichten is moeten zien. Ineens voelde het zo fout aan. Eerst vuurde ze vragen over onze gezondheid af en hoe het gebeurt was. Ik zag even opzij naar Louis en kreeg de indruk dat hij ook zenuwachtig werd. En dan begonnen ze erover. Ik zei wat ik gezien had, Saar wat zij gezien had en dan confronteerde ze Louis ermee. Ik kreeg echt medelijden met hem. Hij zei exact hetzelfde wat hij tegen mij zei en voor de rest zweeg hij. Nadat de show afgelopen was, zocht ik hem op. Hij zag me niet graag afkomen. “Sorry Louis, I just wanted…” “It’s okay” zucht hij. “Everything okay, buddy? I don’t understand we’ve lie about your actions.” zegt Niall tegen Louis als hij denkt dat ik er niet meer ben. “Owh fuck!” vloekt hij wanneer hij doorheeft dat ik er nog sta.

Crash - Part 4

Ik ben wel een beetje teleurgesteld als ik terug thuis kom. Ik ging om het hem te vragen en kwam thuis met niks. Maar ik gaf niet op, die kaarten waren nog een ganse tijd geldig dus dan gebruikte we ze beter op. Om eerlijk te zijn, ik wist zelfs niet tot wanneer ze geldig waren. Voor het volgende event moest ik wel even wachten maar ja. Die nacht droomde ik weer over ons ongeval en herleefde ik alles. Ik zag weer dat vaag gezicht dat op Louis het zijne leek. Daarna werd ik wakker en kon ik de ganse nacht niet meer slapen. Ik kon het echt niet uit mijn hoofd krijgen. Daarom stond ik ook bij de volgende signing backstage te wachten. Met mijn been nog altijd in het gips en Saar aan mijn zijde. Zij wou alles voor geen geld missen. “Why did I expect this?” lacht Zayn als hij ons ziet staan. “Yeah … uhm you gave us the cards so we use them” zegt Saar. Mijn blik kruist Louis de zijne en hij doet het teken dat  ik hem moet volgen. “ I think you want to talk to me” lacht hij wanneer hij een deur openhoud voor mij. Ik strompel een of andere kamer binnen met mijn krukken. “How long that will last?” vraagt hij en wijst naar mijn gips. “Not much longer I hope, it’s getting warmer and warmer and this thing is really annoying” lach ik. Louis ontdekt de stift dat hij nog altijd op zak heeft en pakt mijn gips vast. “Hye, easy you. What are you doing?” “Well, it’s a bit boring don’t you think. I’ll ask the lads later also to write or draw something on it” Ik laat hem nog even doen voordat ik weer zijn aandacht opeis. “Louis, I need something to ask you” “Yeah and that is?” “Okay, I’m still not sure of it and that’s why I ask it again… Was it you that helped me out?” “No, I already said that. The magazines and television make a soap of it. Don’t believe them. I would have done it but the bodyguards wouldn’t let me. You know, tell me something about you. I want to know you better since we’ve time for it.” En zo waren we vertrokken. Zeker nog een uur hebben we zitten babbelen, lachen en nog zo veel meer. “Wait, we don’t have not much time anymore. Let’s go to the guys to decorate that thing some more” zegt Louis me ineens. Hij geeft me de krukken aan en helpt me opstaan. Zoals gezegd kribbelen Zayn, Niall, Harry &Liam nog iets op mijn gips voordat ze weg moeten. Mijn gips was ineens veel intressanter. Ik denk dat ik eigenlijk spijt ging hebben als het er af moest. “And did you’ve your talk?” vraagt Saar. “Yeah and he said, again, that it wasn’t him.” “Do you believe him?” “Why shouldn’t I? He wouldn’t lie to me… Or would he? Saar, please stop it. You’re making me confused. Have you seen anything?” “Yes actually but not very clear… I saw somebody run to you in exactly the same outfit Louis had on that day. But I could imagined it too” zegt Saar voordat ze de auto uitstapt.

Crash - Part 3

Als ik een paar dagen later het ziekenhuis verliet, wist ik het nog niet zeker. Was het nu Louis of niet? Waarom zou hij erover liegen? Thuis had mijn moeder alle kranten en tijdschriften bijgehouden waar iets in stond van het ongeval. Ik las ze allemaal aangezien ik toch nog niet naar school moest. Overal stond er iets anders. Je had een krant die een gans complot had bedacht er rond en zei dat het allemaal opgezet spel was. De magazines dachten dan weer dat het niet waar was maar toch nog twijfelde. Ik kon er niks uit opmaken, ik moest het zelf maar uitpluizen. “Emily, please clean up your bag from the hospital!” roept mijn moeder naar me. Tegen mijn zin pakte ik de zak en slenterde naar mijn kamer. De zak smijt ik gewoon in de verste hoek en ik zet me achter mijn laptop. Op het internet probeerde ik weer uit te pluizen wat er echt gebeurt was. Veel wijzer werd ik er niet van, integendeel ik was nog meer verward. Ik moest het hem gewoon nog is vragen maar hoe? Dan flitst de ontmoeting met de jongens door mijn hoofd. Natuurlijk, de vrije kaarten. Er was volgende week een optreden van hun, daar kon ik het hem nog is vragen. Een week later stond ik vrij zenuwachtig te wachten in de backstage met Saar. Mijn been lag nog altijd in het gips dus moest ze mij met het ene en het andere wachten. “I think it’s the best to sit down while waiting, jus saying” zegt Saar. “I’m okay, really” zeg ik geïrriteerd want dat is al de 5de keer dat ze dat zegt. De muziek sterft weg en de jongens draaien de hoek om. Verrast kijken ze mij en Saar aan. “Didn’t expect you so early” lacht Niall. “Well uhm we would like to give you a hug but I think we are going to shower first… So see you later” zegt Harry. Ik kan maar heel even een blik opvangen van Louis. Daarna moet ik weer lang wachten. Een voor een komen ze uit de kleedkamers, frisgewassen. Louis is als eerste om mij te knuffelen. “Please, be carefull. My ribs are not healed yet” zeg ik vlug. Rustig pakt Louis me vast en geeft me een knuffel. Nu of nooit… “Can I have a talk with you?” fluister ik in zijn oor. “Sure no problem. Wait a sec” zegt Louis en verdwijnt. De andere houden me nog bezig tot als Louis weer verschijnt. “Can we have that talk later? We need to get back to the bus. I’m sorry” zegt Louis en neemt afscheid. “Euhm okay sure” “Come’on guys, we need to get back on the bus before it leaves without us” zegt Louis. Liam, Niall, Zayn & Harry, die nog niet van plan waren om te vertrekken, kijken hem maar raar aan en zetten hun dan pas recht. “Next time he’ll talk to you” zegt Saar en geeft me een schouderklopje. “I just want to know the thruth is and it needs to come out of his mouth” zeg ik wanneer ik nog een laatste glimp opvang van Louis.

Crash - Part 2

Ontwaken in een ziekenhuis is niet meteen het leukste wat ik meegemaakt heb. Mijn moeder was over de dolle heen toen ze door had dat mijn ogen open waren. “Where’s Saar?” is het eerste dat uit mijn mond komt. “She’s fine, more than you” zegt mijn moeder waarop ik me wil rechtzetten. Dan realiseer ik me dat dat moeilijk zal gaan want de helft van mijn lichaam is in de gips of verband. Hersenschudding, gebroken ribben, gebroken been en een gekneusde pols dat heb ik er aan over gehouden. De dokter zei ook dat ik zeker nog een paar dagen in het ziekenhuis moet liggen. Niet veel later komt Saar de kamer binnengestuikt. Zij heeft een lichte hersenschudding en haar nek ligt in het gips. Ook mankt ze een beetje omdat ze verkeerd op haar enkel is terechtgekomen. “Thank you for pushing me” lacht ze direct. Knuffelen gaat ook moeilijk maar toch probeer ik het. Mijn moeder laat ons alleen als ze moet gaan werken. Daarna praten we nog een beetje verder. Ineens word er op de deur geklopt. “Come in” zeg ik. “It’s probably the nurse” zegt Saar. “I don’t think we look like a nurse” lacht Liam als hij en de rest de kamer komen binnengelopen. “Hyee” is het enige wat er uit Saar’s en mijn mond komt. “How is it?” vraagt Louis bezorgt. “Well uhm yeah as you can see, not that well” lach ik verlegen. “We kind of felt guilty about everything and that’s why we want to give you this” zegt Niall wanneer hij kaarten geeft. “With these you can meet us at every event that you want” lacht Zayn. “I think you don’t want pictures with us now but anyways we need to go back. We promised our manager to go and see some other kids too. Take care!” zegt Harry. “I think I’m going too” zegt Saar als ze achter de jongens naar buiten loopt. “Louis?” zeg ik nog rap voor ze naar buiten gaan. “Yes, what’s up?” “Was it you that was first with me after the accident or was I just dreaming?” Louis twijfelt eerst even maar zegt: “I think it was a dream of you, when it happened we were escorted back to the car as soon as possible” “Okay, I just needed to check. Bye” Paar minuten later begint de verveling  toe te slaan dus kijk ik wat rond in mijn kamer. Ik ontdek de tv en de afstandsbediening ervan dus zet ik maar de tv op. “And then it’s time for our celebrity news” zegt de tv als het op springt. Ik wil zappen tot als men zegt: “You may know or not, at the one direction signing yesterday happened a car accident. The victims, 2 girls, wanted to cross the street to meet the boys but got caught up in the traffic. They almost got hit by a truck. The girls are now in the hospital. Like it’s coincidence, the boys of One Direction did a hospital visit later today in the same hospital where the 2 girls are. But there’s something remarkable, there are rumours that Louis Tomlinson of One Direction was one of the first to get to the girls for help. The management denies that although there are many girls saying that it was Louis that screamed the girls to watch out and after that ran to them. They even say he was still with one of the girls when the ambulances arrived, not much later he was escorted back to the car. Louis himself doesn’t want to say anything about it. Is this true or is this just something to make Louis a hero? You would probably hear some more of it later this week.”

Crash - Part 1

Eindelijk kwam One Direction in mijn buurt. Een signeersessie in het winkelcentrum een paar dorpen verder. Ik stond lekker vroeg op om daar op tijd te zijn. Samen met Saar, mijn beste vriendin en directioner stonden we uren te vroeg in het winkelcentrum. Maar tevergeefs waren we niet de enige dat van plan waren. We sloten dan maar met tegenzin helemaal achteraan aan. “How many hours will this last, Emily?” vraagt Saar vervelend. “I have no idea” zei ik. Je moest het geschreeuw is horen toen ze tevoorschijn kwamen, oorverdovend. Fier staken ik en Saar onze borden omhoog. We hadden er gisteren een ganse dag aan gewerkt. We deden alles om hun aandacht te trekken met de borden. Dat pakte zo wat al de tijd in dus er was geen tijd voor te vervelen. Gelukkig ging de rij rap voorbij. Ik flipte helemaal als het aan ons was. Liam knuffelde me, Harry pakte mijn hand vast en zei: “I love you” en ik kreeg een kus op de wang van Niall. Louis was te druk bezig als ik er passeerde, spijtig  want van hem had ik veel verwacht. Onze borden waren door ze allemaal gesigneerd en ook onze cd. Blij liepen we uit het winkelcentrum en staken de straat over naar een buskotje waar mijn moeder ons kwam ophalen. “Ahhh!” gilde Saar ineens luid. “Sorry, it needed to get out” lacht ze “You should do it too Emily” Ik lachte en zette mijn mond ook is open. We werden bekeken door een paar mensen die juist passeerde. “Hé what’s over there?” vraagt Saar als er word samengetroept bij het winkelcentrum. Er ontstaat weer een wat gegil. “Oh that can only mean one thing” lach ik en trek Saar mee. Maar dat had ik niet mogen doen. Ik stak de straat over zonder te kijken met Saar aan mijn hand. Hoe stom kon ik ook zijn… Het was groen, rond ons zoefde de auto’s  en daar stonden we dan in het midden van de straat. Bang en verstijft om nog 1 stap te zetten. Toeters weerklinken meerdere keren en ik word zot. Ik wil heel hard gillen maar het lukt niet. “HYE WATCH OUT!” roept er een stem van aan de straatkant. Ik zie een vrachtwagen recht op ons afkomen. In mijn reflex duw ik Saar weg terug naar de straatkant. Ik weet niet of ze daar wel geraakt. De vrachtwagen lijkt dichter dan ooit en met mijn laatste sprankeltje hoop duik ik opzij. Ik val hard op de grond. Auto’s stoppen, het verkeer valt stil… Het geluid gaat beetje bij beetje weg, het enige wat ik hoor is gepraat en gefluister van mensen. “Somebody call an ambulance!” roept dezelfde stem. Ik wil zien waar Saar is maar zie haar niet. Mijn zicht word vaag. Dezelfde stem van daarstraks weerklinkt dichter  en zegt: “Come’on girl, be strong” Ik voel een paar handen dat mijn gezicht vastpakt en zie dat er een hoofd over me buigt. Ik meen Louis’s gezicht te herkennen maar denk dan dat ik hallucineer. Iets zeggen kan ik niet. Ik probeer sterk te zijn tot de ambulance er is. Ik vecht maar val uiteindelijk weg. Het laatste wat ik nog hoor is de loeiende sirenes van de ambulances.