“What? So
everything was true, you did help me. Why? Why lie about it?” zeg ik
overstuur. Louis wil zich excuseren maar daar had ik nu geen zin in. “You know what, here are the
tickets. I’m not going to use it anymore.” zeg ik nog voor ik me omdraai
en wegloop van hun. Nu hoopte ik dat niemand anders het heeft gehoort. “Come’on
Saar, I want to get out of this room” Saar kijkt me verbaasd aan wanneer ik
haar bruusk meesleur naar buiten. “Hye! What’s wrong?” zegt ze maar ik ben
doof. Doof omdat er vanalle gevoelens door mijn lichaam gaan. Verraad,
teleurstelling, boosheid… Eens in de auto krijg ik een dikke krop in mijn keel.
Te dik om weg te slikken. Door de tranen loopt mijn mascara uit maar dat kan me
niks schelen. “Are you going
to say me what’s wrong?” zegt Saar troostend. “Louis… He dd-id help me-e” snik
ik. “Oh that’s great, why are you crying about it?” “Beccause he lied to-o me,
I trusted him and and all he did is cover the truth. I don’t even know
why-y…” snik ik nog luider, op zoek naar adem. Saar pakt me goed vast en droogt mijn tranen.
“There must be a good reason for it, I know it” lacht ze. Ze port me in mijn
zij om me aan het lachen te krijgen. Tussen de tranen verschijnt er een klein
lachje. Niet voor lang. Mijn zakdoek is zo nat dat het de tranen niet meer
droogt. “Here you can use
mine, be strong. I’ll see you tomorrow” zegt Saar als ze afscheid neemt. Ik
storm direct,bij mij thuis, de trappen op. Mijn moeder mocht me zo niet zien. In
de badkamer zag ik dat mijn mascara helemaal uitgelopen was en ik er niet meer
fraai uit zag. Ik veegde al mijn make-up eraf. Ook pletste ik een wat water in
mijn gezicht en ademde diep in. Ik nam mijn pyjama en deed ze aan. Zoals elke
avond, zette ik de tv op om nog wat tv te kijken voor ik ging slapen. “Hye,
you’re okay?” zegt mijn moeder wanneer ze klopt en binnenloopt. “Yeah, I’m fine. Just needed to go
to the toilet” zeg ik en fake een lach. “Don’t make it late, Emily… It’s not
because you don’t have school for a week that you can sleep ‘till noon.” lacht
mijn moeder en zegt slaapwel. Tjah, misschien had ze gelijk. Ik kon
beter gaan slapen en alles vergeten. “And now we’re going in the night with a repeat of our talkshow, with
special guest One Direction” zegt de stem op de tv. De tv kreeg direct
mijn attentie terug. Het was meer om mij op de tv te zien dan de rest. Ik zie
hoe ontspannen de jongens praten met degene die vragen stelt. Maar dan… Als ze
ons aankondigen, ruimt dat voor serieuze gezichten. Louis lach verdwijnt direct
en de rest kijkt hem aan. Het is raar om mij op televisie te zien maar
eigenlijk heb ik nu meer aandacht voor de reacties van Louis en de rest.
Daaraan te zien lijkt het me dat Louis liever de waarheid vertelt dan zo’n
grote leugen. Hij is ongemakkelijk en wilt ook rap van het onderwerp afstappen.
Misschien heb ik te vlug gereageerd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten