Lost words - Part 4

De volgende dag vond je me aan mijn bureau, zittend met een leeg papier voor me. Ik had geen huiswerk dus was ik van plan om die brief te schrijven. Ik zeg letterlijk WAS want het leek niet te lukken. In de papierbak lag er een hoopje mislukte of niet goede brieven. Of het was niet goed wat ik schreef of mijn geschrift trok op niks. Er was altijd genoeg redenen om opnieuw te beginnen. Ten einde raad, zette ik mijn computer op en logde ik in op skype. Gelukkig was Sarah on. “You won’t believe it but I don’t know what to write” zeg ik als ik haar zie. “I knew you would say that” lacht ze “Just let it rest and think about it. In a few days you will know what to write’ Dus ik volg haar raad op en inderdaad, na een paar dagen ligt er een volgeschreven A4 papier voor mij. Ik was wel trots jah maar had schrik tegelijkertijd. Wat als iemand het vond, kopieerde en op het internet zette. Of hij  het niet las en het zomaar verdween, al die moeite voor niks. Nu ja, het is het proberen waard. Die week ging uiteindelijk rap voorbij. Pas als ik die ochtend opstond,  besefte ik dat ik vandaag hun weer ging zien. Vandaag moest ik de brief aan Harry geven. Ik zag het al voor mij, hij zo verbaast kijken als ik die brief aan hem geef en zeg dat alleen hij dat mag lezen. Met muziek in maak ik me klaar. Ik verschiet me rot als Sarah ineens naast me staat. “Hye there” lacht ze. Ik geef ze direct een knuffel. “Oh I missed you” zeg ik. “Ready for today?” “Off course”  “You’re not going in that” zegt Sarah en duikt mijn kleerkast. Ze geeft me een outfit, doet mijn haar en zorgt dat mijn make-up er pikobello uitziet. “Now, you’ll catch his eye” zegt ze als ze me trots voor de spiegel duwt. Ik herkende mezelf bijna niet meer maar tegelijkertijd wou ik ook niet lelijk op de foto’s staan dus ik trok het mij niet aan. Mijn cd, gsm, portefeuille… Alles zit in mijn handtas. Ik neem afscheid van mijn moeder en daarna rennen we als kleine kinderen naar de auto. Op de weg naar Duitsland amuseren we ons rot. Als we toekomen, staat er al een hele meisjes hoop te wachten ongeduldig te wachten maar de moed zakt ons niet in de schoenen. We zullen bij de jongens geraken en niks gaat ons tegenhouden

Lost words - part 3

“Yeah, in Germany. I asked already but my mum says that she won’t come with me so I need to find someone else who may company me. I haven’t found someone yet” zucht ik. Ineens begint Sarah te kuchen en met haar handen te zwieren. “What do you have?” vraag ik. “Owh hello, you haven’t ask me” “What? So you want to come with me to the signing in Germany? You don’t live in Belgium…” “So what?! I’m old enough to take the train to Belgium” “Do you really want to do that?” “Yea, why not? I’m going to ask but I’m pretty sure I may go” “Well, what are you waiting for? Go and ask!” roep ik en sluit de skype af. Vrolijk loop ik naar beneden. “Wat heb jij?” vraagt mijn moeder als ik haar zingend voorbijloop. “Ik heb misschien iemand gevonden die mee wilt naar de signing” zeg ik met mijn grootste lach. Ik plof in de zetel en kijk een wat tv. Mijn gsm trilt omdat ik een bericht heb. “Skype NOW!  :) Sarah.” staat er te lezen. Ik ren van de zetel, de trap op , terug naar mijn kamer om mijn computer op te starten. “I may goo!!!” roept ze als ze verschijnt. “OMG, that’s great!” roep ik terug. “My dad even wants to drive to Germany. So first take the boat, then pick you up and after that to Germany” “What? I’m in love with your parents” lach ik. Tegen de volgende dag is alles al geregeld. “We’re going to Germany next week, yeah!” lacht Sarah als ze online komt. “So am I just going to ask him why he did take my hand and stuff? I think I won’t have the time for that and btw doing that for so many people…” “Yeah, you’re right. You better do something else like…” “Please don’t say writing it on a sign” “Noo… But you could write it… On a letter. Yes, that’s it. You write a letter to him asking why he did that” “But everything that has been given disappears in a box” Febe, he’ll reconise you. When you say it’s strictly for him, he’ll understand and put it in his pocket.” “What if he doesn’t and the letter disappears” “Oh god girl, believe. It will be okay but I need to go now, byee!” “Byee!” zeg ik nog voor het scherm zwart wordt. Een brief, hoe ging ik dit aanpakken?

Lost words - part 2

De menigte ging wild te keer om nog een laatste keer een glimp op te vangen van hun favoriete boyband. Vooraan staan was misschien niet de beste keuze omdat er voordurend geduw en getrek was. Ik haalde mijn fototoestel boven om nog een paar laatste kiekjes te trekken. Sarah stond het hele gedoe te filmen. Ze stonden daar zeker wel een 10tal minuten te poseren, gek te doen en bij de directioners die dichtbij stonden handtekeningen uit te delen. Ik besefte heel laat dat ik eigenlijk nog is die vertrouwde blik van Harry wou zien, voor een laatste keer. Daarom begon ik zijn naam te roepen maar hij hoorde het niet. Ik kon niet boven het gekrijs van honderden anderen uitkomen. Ik gaf niet op en ook Sarah begon zijn naam te roepen. Mijn hart ging wild te keer en mijn stem begon schor te worden. “Niet opgeven, niet opgeven Febe” ging er door mijn hoofd. Ik begon wanhopig te worden als ze aanstalten maakte om weg te gaan. Ineens was het iets stiller en Sarah&ik grepen onze kans. Te samen riepen we heel luid: “HARRYYYYY!!” Eerst leek hij het niet te horen. Louis daarintegen had het duidelijk gemerkt dat we al een ganse tijd om zijn aandacht vroegen en tikte Harry op de schouders. Waaropvolgend hij naar ons wees en iets in zijn oor fluisterde. Ik voelde mijn hart bonzen tot in mijn keel. Harry draaide zich meteen om en onze blikken kruisten elkaar. Weer zette hij zijn betoverende lach op voor zo’n paar seconden. Daarna werd hij letterlijk weggetrokken. Sarah stond te fangirlen in mijn plaats. “I filmed it” lachte ze wanneer ze op en neer springt. Het waren heel plezante tijden. Ik en Sarah zijn nog steeds vrienden en houden contact via skype, facebook en twitter. Ookal is het bijna een jaar geleden, het ligt nog goed in mijn geheugen. Het filmpje is heel tumblr rond gegaan en ik heb direct een paar volgers meer gekregen op twitter. “It’s almost a year ago, you know?” zegt Sarah op skype tegen me. “I know, it feels like it just happened yesterday” lach ik. “At that moment I really thought Harry liked you, although he only saw you for a few minutes. I never saw him doing something like that before. And then outside, his big smile when he saw you. Oh god I was so jealous… You really need to ask him or something” “Ask him what?” “Why he did that” “And do you know when and how I could ask him that?” “Euhhh idk” lacht Sarah. Na een lange stilte zegt ze: “Oh isn’t there a signing in a country next to yours?” 

Lost words - part 1

Het is al zo’n dikke maand geleden, dat ik hun gezien heb maar ik herinner het me nog zo goed. Al een hele dag stond ik voor het concertgebouw, als 1 van de eerste. Mijn doel was om helemaal op de eerste rij te gaan staan. Hoe meer tijd er verliep, hoe drukker het werd en hoe zenuwachtiger ik werd. Ik had schrik dat ik op de 2^de of erger de 5^de rij ging belanden. Ik was hiervoor speciaal naar Engeland gekomen en had meer betaald dan al de meisjes hier. Als de deuren opengingen, liep ik de ziel uit mijn lijf en ik stond als eerste aan het podium. Toen liet ik een schreeuw van opluchting en blijdschap. De zaal kwam voller en voller te zitten. Een vriendin had ik niet mee, ik was de enige van mijn vriendengroep die directioner was dusja. Mijn moeder was wel meegekomen naar Engeland maar ging niet mee naar het concert. Ik keek nog een laatste keer naar het podium, waar ik straks mijn 5idolen ging zien, en de lichten doofden. Een oorverdovend gegil ging door de zaal als er 5 individu’s op het podium verschenen. Daar waren ze dan, hier had ik al een hele tijd op gewacht. Ik zong elk lied mee, danste veel te veel… Het was gewoon fantastisch. Ik stak verschillende keren mijn hand omhoog als er een van de 5 passeerden maar niemand nam het is vast. Ik werd doof door het gegil van het meisje dat naast mij stond en wel een hand kreeg. Het einde naderde en ik keek een wat teleurgesteld naar het podium. Harry’s ogen keken me aan. Ik kreeg het gevoel dat hij langer naar me keek dan normaal. Normaal kijk je naar iets en kijk je direct terug weg. Het duurde wel zo’n 5 seconden. Als het nieuw en waarschijnlijk laatste liedje begon, leek het alsof hij wakker werd geschud. Met mijn laatste hoop stak ik weer mijn hand omhoog. Op een moment dat ik even niet keek, voelde ik dat er iemand mijn hand vastpakte. Iedereen rondom mij begon te gillen en ik keek terug. Ik zag de vertrouwde ogen van daarstraks. Harry was zijn solo aan het zingen terwijl hij mijn hand vast had en recht in mijn ogen keek. Mijn lichaam tintelde helemaal en kon een big smile niet afhouden. Ik kon niet ademen tot hij mijn hand losliet. Zijn solo was ondertussen al geëindigd en hij had het nog steeds vast. Voor luttele seconden lachte hij naar mij, dan volgde een kus op mijn hand en weg was hij. “OMG, you’re so lucky!” riep iemand naar mij als het concert gedaan was en dat haalde mij uit mijn roes. “Come’on! Let’s go outside and wait for them.” zei het meisje. En dat deden we ook. “btw I’m Sarah” “I’m Febe, nice to meet you” zeg ik beleefd in mijn beste Engels. We gingen aan de artiestenuitgang wachten samen met nog een honderdtal meisjes. Beetje bij beetje schoven we op tot als we niet meer konden. Ik denk dat we daar zeker nog een dik uur hebben gestaan, wachtend op hun. Vele meisjes waren al naar huis omdat ze dachten dat ze niet meer kwamen maar wij geloofden erin en bleven staan. Het loonde dan ook wel want daar was dat oorverdovend gegil weer.

The Wedding - Part 10

De telefoon kon ik niet gebruiken om Zayn te bellen. Het ging dan op de rekening komen te staan. Alleen al de gedachte dat ik hem niks kon zeggen… Ik had een drang om weg te lopen, terug naar die ene plek. Wie weet vond hij me daar. Nee, één keer is al meer als genoeg. Dit is mijn straf en ik heb die verdiend. Maar… Zayn niet. Wat doe ik hem aan? Misschien is het beter zo. Ik begin met heel grote tegenzin mijn koffer te maken en daarna besluit ik dan om vroeg te gaan slapen. De volgende dag zijn we na het ontbijt al weg. In de auto kan ik nog maar net mijn tranen bedwingen. Ik ging Zayn niet meer zien en dat was mijn eigen domme fout. Ineens komt mijn vader zijn gsm in mijn zicht. Hij zat in het bakje dicht bij mij en als mijn vader niet oplette ritste ik hem weg. Ik tast diep in mijn zak voor het gsmnummer van Zayn te vinden. Ik tik het in, samen met een boodschap: “Going back home. We take the train to Belgium at noon. I’m sorry it had to end like this. I really liked you. x Britt” Ik wis alle sporen dat ik ermee een bericht heb gestuurd en steek hem terug. Niet veel later zijn we aan het treinstation. “Onze trein vertrekt binnen een 2tal uur. We kunnen eerst nog iets eten en dan op ons gemak inschepen” zegt mijn pa en ik slenter, met mijn koffer, erachter. Het broodje smaakt me niet. Een uur en een half later staan we te wachten op de trein op het perron. Ik kan alleen maar denken aan de manier dat ik Zayn hier achter mij laat. Zo bruusk. “Wait! Wait!” roept er ineens iemand. Zayn komt aangelopen en richt zich direct tot mijn vader. “Please, listen to me before you go” zegt hij. Verveeld kijkt mijn vader hem aan. Ik was natuurlijk rechtgeveerd vanaf het moment dat ik zijn stem hoorde maar mijn moeder trok me terug op de bank. “I’m sorry for what happend. I know she should have told you were she was going. I also know that you probably don’t like me because I’m famous and I understand. But the only thing that matters here is that I like her… A lot. Otherwise I wouldn’t took her away from you that day…” “Hold on, hold on my boy. Who said I didn’t like you? I just don’t like the way things happened. Now, where are you going to?” onderbreekt mijn vader hem. “Please let her stay here. You can stay too if you want. Your daughter is an amazing girl and I just want to see more of her.” zegt Zayn en kijkt, over mijn vaders schouders, in mijn ogen. “Can I trust you?” “Yes sir you can. I won’t hurt something you care about.” “Okay, what do you think?” vraagt mijn vader en richt zich tot mij. “Do you really have to ask that?!” lach ik en loop de armen van Zayn in. Juist op dat moment rijd de trein het station in. Mijn ouders pakken hun koffers en stappen de trein op. Ik loop naar de trein om afscheid te nemen. “Waarom laat je me hier bij hem en was je eerst van plan om me thuis op te sluiten?” “Ik moest weten of hij echt wel om je geeft. Zijn woorden en vastberadenheid hebben dat bevestigd” zegt mijn vader voordat de deur toeschuift. Zayn sluit zijn armen rond mij en wuift ,samen met mij, mijn ouders uit. Zacht fluistert hij in mijn oren: “Just in case you didn’t know: I like you too”