Lost words - Part 4

De volgende dag vond je me aan mijn bureau, zittend met een leeg papier voor me. Ik had geen huiswerk dus was ik van plan om die brief te schrijven. Ik zeg letterlijk WAS want het leek niet te lukken. In de papierbak lag er een hoopje mislukte of niet goede brieven. Of het was niet goed wat ik schreef of mijn geschrift trok op niks. Er was altijd genoeg redenen om opnieuw te beginnen. Ten einde raad, zette ik mijn computer op en logde ik in op skype. Gelukkig was Sarah on. “You won’t believe it but I don’t know what to write” zeg ik als ik haar zie. “I knew you would say that” lacht ze “Just let it rest and think about it. In a few days you will know what to write’ Dus ik volg haar raad op en inderdaad, na een paar dagen ligt er een volgeschreven A4 papier voor mij. Ik was wel trots jah maar had schrik tegelijkertijd. Wat als iemand het vond, kopieerde en op het internet zette. Of hij  het niet las en het zomaar verdween, al die moeite voor niks. Nu ja, het is het proberen waard. Die week ging uiteindelijk rap voorbij. Pas als ik die ochtend opstond,  besefte ik dat ik vandaag hun weer ging zien. Vandaag moest ik de brief aan Harry geven. Ik zag het al voor mij, hij zo verbaast kijken als ik die brief aan hem geef en zeg dat alleen hij dat mag lezen. Met muziek in maak ik me klaar. Ik verschiet me rot als Sarah ineens naast me staat. “Hye there” lacht ze. Ik geef ze direct een knuffel. “Oh I missed you” zeg ik. “Ready for today?” “Off course”  “You’re not going in that” zegt Sarah en duikt mijn kleerkast. Ze geeft me een outfit, doet mijn haar en zorgt dat mijn make-up er pikobello uitziet. “Now, you’ll catch his eye” zegt ze als ze me trots voor de spiegel duwt. Ik herkende mezelf bijna niet meer maar tegelijkertijd wou ik ook niet lelijk op de foto’s staan dus ik trok het mij niet aan. Mijn cd, gsm, portefeuille… Alles zit in mijn handtas. Ik neem afscheid van mijn moeder en daarna rennen we als kleine kinderen naar de auto. Op de weg naar Duitsland amuseren we ons rot. Als we toekomen, staat er al een hele meisjes hoop te wachten ongeduldig te wachten maar de moed zakt ons niet in de schoenen. We zullen bij de jongens geraken en niks gaat ons tegenhouden