Lost words - part 1

Het is al zo’n dikke maand geleden, dat ik hun gezien heb maar ik herinner het me nog zo goed. Al een hele dag stond ik voor het concertgebouw, als 1 van de eerste. Mijn doel was om helemaal op de eerste rij te gaan staan. Hoe meer tijd er verliep, hoe drukker het werd en hoe zenuwachtiger ik werd. Ik had schrik dat ik op de 2^de of erger de 5^de rij ging belanden. Ik was hiervoor speciaal naar Engeland gekomen en had meer betaald dan al de meisjes hier. Als de deuren opengingen, liep ik de ziel uit mijn lijf en ik stond als eerste aan het podium. Toen liet ik een schreeuw van opluchting en blijdschap. De zaal kwam voller en voller te zitten. Een vriendin had ik niet mee, ik was de enige van mijn vriendengroep die directioner was dusja. Mijn moeder was wel meegekomen naar Engeland maar ging niet mee naar het concert. Ik keek nog een laatste keer naar het podium, waar ik straks mijn 5idolen ging zien, en de lichten doofden. Een oorverdovend gegil ging door de zaal als er 5 individu’s op het podium verschenen. Daar waren ze dan, hier had ik al een hele tijd op gewacht. Ik zong elk lied mee, danste veel te veel… Het was gewoon fantastisch. Ik stak verschillende keren mijn hand omhoog als er een van de 5 passeerden maar niemand nam het is vast. Ik werd doof door het gegil van het meisje dat naast mij stond en wel een hand kreeg. Het einde naderde en ik keek een wat teleurgesteld naar het podium. Harry’s ogen keken me aan. Ik kreeg het gevoel dat hij langer naar me keek dan normaal. Normaal kijk je naar iets en kijk je direct terug weg. Het duurde wel zo’n 5 seconden. Als het nieuw en waarschijnlijk laatste liedje begon, leek het alsof hij wakker werd geschud. Met mijn laatste hoop stak ik weer mijn hand omhoog. Op een moment dat ik even niet keek, voelde ik dat er iemand mijn hand vastpakte. Iedereen rondom mij begon te gillen en ik keek terug. Ik zag de vertrouwde ogen van daarstraks. Harry was zijn solo aan het zingen terwijl hij mijn hand vast had en recht in mijn ogen keek. Mijn lichaam tintelde helemaal en kon een big smile niet afhouden. Ik kon niet ademen tot hij mijn hand losliet. Zijn solo was ondertussen al geëindigd en hij had het nog steeds vast. Voor luttele seconden lachte hij naar mij, dan volgde een kus op mijn hand en weg was hij. “OMG, you’re so lucky!” riep iemand naar mij als het concert gedaan was en dat haalde mij uit mijn roes. “Come’on! Let’s go outside and wait for them.” zei het meisje. En dat deden we ook. “btw I’m Sarah” “I’m Febe, nice to meet you” zeg ik beleefd in mijn beste Engels. We gingen aan de artiestenuitgang wachten samen met nog een honderdtal meisjes. Beetje bij beetje schoven we op tot als we niet meer konden. Ik denk dat we daar zeker nog een dik uur hebben gestaan, wachtend op hun. Vele meisjes waren al naar huis omdat ze dachten dat ze niet meer kwamen maar wij geloofden erin en bleven staan. Het loonde dan ook wel want daar was dat oorverdovend gegil weer.