Unexpected - Part 9

Voor een 3tal maanden bleef ik alleen achter in het appartement. Elke dag was zo saai zonder hem. Maar de filmpjes van de concerten waarin je zag dat Niall zich amuseerde maakte alles beter. Zolang ik hem happy zag, was ik ook happy. Als  mijn werkcontract afliep, was ik direct weg. Het appartement deed me te veel denken aan Niall en al die fantastische momenten die we beleefde. Ik had nog nooit in mijn leven zo erg iemand gemist. In de trein naar huis zette ik alles op een rij en begreep ik het. Dat raar gevoel, die kriebels, was gewoon verliefheid. Al die dingen die hij met mij deed, was om zo veel mogelijk tijd met mij te spenderen.  Zijn plotse aanrakingen,  het staren in mijn ogen, poeslief zijn tegen mij… Allemaal tekenen dat hij me graag had en toch kwam die kus totaal onverwacht. Waarom had ik dat niet door? Ze waren overduidelijk. Ze zeiden zelfs dat hij het veel over mij had, komaan dat dan mijn euro niet gevallen was. En die Nelly had hem gewoon door. Godverr, Sarah nu is het veel te laat. Het enige contact dat ik heb met hem is de gsm. Elke dag stuurt hij dat hij me mist en vertelt over het concert & alle andere dingen dat ze doen. Nog nooit had ik hem durven antwoorden. Juist als ik daarover denk, trilt mijn gsm. “It might get old but I’m still missing you. The concert of yesterday went great. Can’t wait to get in Belgium :) N.” Ik krijg voor de eerste keer een glimlach op mijn gezicht bij het lezen van een bericht van hem. Ik had het eindelijk uitgedoktert; ik had hem ook graag. “Miss you too  :) I honestly can’t wait to see you again xxx” stuurde ik terug. Bijna had ik er ‘love u’ nog bijgezet maar dat was nog iets te vroeg. Er verschijnt een nog grotere glimlach op mijn gezicht als mijn gsm weer trilt. “Me neither, I’m already counting the days, N.” Niet veel later rijdt de trein België binnen. “Oost-west, thuis best” zucht ik en stap de trein uit. 2maanden later was het zover. Mijn vriendin stond s’ochtends vroeg al aan mijn deur. Nadat we ons klaargemaakt hadden, besloot ik haar het een en het ander te vertellen. “Ik heb  je eigenlijk iets te vertellen over Engeland. Iets dat ik je nog niet vertelt heb.” “O, dat Niall James Horan je buur was? Dat had ik al uitgevonden. Directioners zijn zoals de FBI weet je” lacht ze. “Nee, ja eigenlijk nog iets anders…” “Ohla, heb je iets op te biechten? Zeg me niet dat jullie 2 met elkaar omgaan eh, dan krijg ik nog een hart attack” “Nu jah…” “Zeg willen jullie nog naar dat concert of niet?!” roept mijn ma als een soort redding. 

Unexpected - Part 8

“Really? Awhh. I’ll be okay, no worries. Besides I’m not staying for a long time, my contract doesn’t go that far. I’ll miss you too.” zeg ik en geef hem klop op zijn schouder. Hij kijkt me niet aan en drinkt zijn glas leeg. Niet veel later vertrekken we terug huiswaarts. De resterende dagen zijn we beide overdag weg. Hij druk aan het repeteren en ik aan het werken. S’avonds is de enige tijd dat we nog kunnen samen spenderen maar meestal is hij veel te moe dus blijft het bij zeveren, tv kijken of een film kijken. We genieten nog van de laatste weken dat we samen kunnen doorbrengen als vrienden. Soms denk ik wel is, hoe het moet zijn als hij weg is. De vorige keer was het korter dan deze keer en dat vond ik al niet leuk. Ik laat het Niall wel niet merken dat ik het eigenlijk ook haat dat hij weg gaat. Als ik dat doe, zal het voor hem moeilijker zijn en ik wil ook niet de reden zijn dat hij zich tijdens de tour slecht gaat voelen. De dag voor zijn vertrek help ik hem met inpakken. Van zijn vrienden en familie had hij al dit weekend afscheid genomen. Zoveel koffers en rugzakken had ik nog nooit. Het waren evenveel als ik met mijn familie op reis ging. Hij had al zijn kleren mee, voor alle seizoenen, plus dan nog vanalle spullen. De volgende ochtend stond ik speciaal voor hem vroeger op zodat we nog afscheid konden nemen. Onwennig klopte ik aan zijn deur, denkend dat het de laatste keer was. Met een klein lachje deed hij open. “Just a second” zei hij en liep weer weg. “Ready now” zucht hij en gaf me een knuffel. “So I guess,  this is it…” “Yeah, sadly enough yes…” Het werd stil. Er werd geklopt op de deur en een chauffeur nam een voor een zijn  koffers weg. Ik werd er niet happier op, ik ging hem echt wel missen en stilletjes wou ik dat hij niet wegging maar ja… Wanneer zijn koffers ingeladen waren, kwam Niall weer binnengesloft. Met zijn hoofd naar de grond gericht en zijn handen in zijn zakken. Ik ademde diep in en pakte hem nog is goed vast. “I actually got something to confess… Before I go, I want to say you something” zegt hij en houd mijn handen nog vast. Weer zoekt hij achter de goede woorden en ik voel weer een raar gevoel opkomen. “Sir? We really have to go if you want to be there on time.” zegt de chauffeur gauw. “Please 5min, okay?” antwoord Niall en draait zich terug naar mij. Minutenlang kijk ik in zijn ogen, wachtend op wat hij wilt zeggen maar er komt niets. Juist wanneer ik wil vragen wat er nu is, drukt hij zijn lippen op de mijne. In een reflex kus ik terug maar trek me direct terug. “I like you. I know I should have said this earlier but I didn’t want to ruin our friendship…” zegt hij als ik hem met een vragende blik aankijk. Niet veel later laat hij me verward achter met dat ene raar gevoel…

Unexpected - Part 7

Bij het eerste streepje licht dat door de ramen viel, werd ik wakker. Ik was op Niall’s schoot in slaap gevallen. Ik stond voorzichtig op zodat hij niet wakker zou worden. Hij was zo schattig wanneer hij sliep. Ineens gromde mijn maag van de honger. In een reflex sloeg ik mijn handen op mijn buik maar dat helpt natuurlijk niet tegen het geluid. Het was te laat. Niall opende zijn ogen en gaapte is. “Woah, someone needs a breakfast.” zei hij terwijl hij zich is uitrekte. “Sorry for waking you up”  verontschuldigde ik me. “No problem, come’on let’s go get breakfast” “Uhm can I change first?” Ik had nog altijd mijn kleedje aan en zag er niet echt fris uit. “Okay, why not? Meet you in 10min?” “Sure” lach ik nog is en sloot dan de deur. Ik verander van kleedje naar een comfortabele jeans & mooi bloesje. Mijn make-up veeg ik er helemaal af en ik ga nog is met de kam door mijn haar. “Can you actually take me somewhere? I mean with the management and stuff.” “Don’t always believe what you hear. Yes, the management got some rules but that doesn’t involve taking a friend out eating. A date, that’s different.” Het is niet zo druk in het restaurant waar we arriveren. Aan de bar bestellen we ons eten en dan zetten we ons aan een tafeltje. “Do you remember something of last night?” vraagt Niall. “No not really, only that your friend Nelly try to make us a couple.” “Haha, typical her. She does that with every girl I’m friends with.” lacht Niall een beetje flauw. Ondertussen hadden ze ons eten al gebracht en vielen we aan. Nadat onze borden weer weggenomen waren, zetten we ons nog aan de bar om iets te drinken. “So I guess you know, I won’t be home for a long time in a couple of weeks” “Oh right, World tour and? Excited?” “Yeah, kinda.” “That wasn’t convincing enough. What’s up?” “Just not being home with family and friends for a year, that’s what I hate about it” “Awn, think about the many girls you’ll make happy. I guess friends and family can be invited, no?” “Yeah, they’re coming to a few shows… Are you going to a concert?” “Yes, I’m going with a friend. In Belgium of course so make it a good one there” lach ik. Niall lacht weer eens flauw en kijkt in zijn glas. “Okay, what’s wrong? You don’t seem so happy about it.” “The thing that I really hate is that…” Het is precies of hij de juiste worden aan het zoeken is. “Yeah? You can tell me anything, you know…” stel ik hem gerust. “Uhm it’s just that… Oh god… I’m going to miss you… I really hate leaving you alone in the appartement.”  

Unexpected - part 6

Tegen mijn ouders zeggen dat ik niet zou kunnen komen, was heel moeilijk maar ze begrepen het. Van mijn werkgeefster mocht ik thuisblijven voor een paar daagjes. Die dagen was Niall heel attent voor me. Ik kon me geen betere buur voorstellen. De avond van zijn house warming party ben ik bij hem iets vroeger dan alle andere zodat ik hem nog kan helpen. Ik help hem nog dingen verzetten, hapjes bovenhalen en drank koel zetten. Daarna neem ik vlug een douche en maak ik me klaar. Eindelijk kon ik eens een kleedje aandoen. Als ik terug beneden ben,  is er al volk. “Sarah, looking good. Come in!” lacht Niall. Ik herken vele mensen zoals de rest van One Direction en hun lieven. “Everyone this is Sarah, my neighbor from upstairs!” roept Niall tegen iedereen. Iedereen kijkt en mijn wangen krijgen een rood kleurtje. Liam, Harry, Louis en Zayn zijn het rapst bij mij. “So you’re the Sarah?” vraagt Louis. “I guess so…” “Nice to finally meet you” zegt Liam vriendelijk en geeft me direct een kus op mijn wang. “Yeah, Niall talks about you a lot” lacht Harry en begroet me ook. “Talks about me? A lot?” “Yup, the things you guys do and stuff” legt Zayn verder uit. “Ahh like that, he’s nice…” zeg ik wanneer ik Niall met mijn ogen volg. Als de jongens weglopen, ga ik iets halen voor te drinken. Niet veel later heb ik weer gezelschap. “Hye, I’m Nelly. One of Niall’s old friends” “Oh hello, Nelly. Nice to meet you” “So how is it to have Niall as neighbor?” “Fun, we do a lot of things together. We’re very good friends.” “Ah I see, excuse me I’m going to talk with some friends over there. It was nice talking to you” lacht ze me nog toe en verdwijnt. Juist op dat moment duikt Niall naast me op. “Having a good time?” “Yeah sure, met a few interesting people” lach ik. “Niall! You’re needed!” wordt er geroepen. Blijkbaar hadden ze aan de jongens gevraagd om Little things te zingen. Niall pakt zijn gitaar en iedereen troept samen rondom hen. Ik blijf op een afstand staan, door het verhoogje kan ik alles perfect zien. Het is muisstil gedurende het hele liedje. Wanneer het aan Niall is, kijkt hij mij richting uit en blijft in mijn ogen kijken tot als hij gedaan heeft. Ik kreeg er maar een raar gevoel van. In het groepje dat rond getroept is rond hun, zie ik Nelly lachen naar mij maar vraag mij niet waarom. Na een paar uurtjes wordt het feestje voorgezet in een of andere club. Ik amuseer me te pletter en denk totaal niet aan wat er vroeger deze week is gebeurt. Vroeg op de ochtend keren Niall en ik huiswaarts. Beiden een beetje in de wind lopen we zijn appartement binnen en ploffen in de zetel. “Nice party” “Yeah, totally” zeggen we nog maar niet veel later wordt het zwart voor mijn ogen.

Unexpected - Part 5

Door mijn vertroebeld zicht zie ik Niall, hij kijkt me bezorgd aan. “M-my my …” probeer ik te zeggen maar het lukt niet. “Come inside” zegt hij en trekt me recht. Met zijn ene arm rond mij begeleid hij mij naar zijn appartement en zet me in de zetel. “Need to drink something?” “W-Wawater” snik ik. Hij komt terug met water en geeft me een pakje zakdoeken. “There you go” zegt hij en komt naast mij zitten. Wanneer ik alle tranen droog met een zakdoek, merk ik op dat mijn mascara uitgelopen. “Fantastisch, nu zie ik er totaal niet uit” zucht ik. “What did you say?” “Oh sorry nothing” Niall kijkt me nog altijd bezorgd aan. “So, can you tell me what happened?”  “My grandmother died yesterday” antwoord ik en de tranen komen weer op. “Oh okay that sucks” “Yeah” “So you probably go to Belgium one of these days” Ik knik en wrijf de tranen weer weg. Alsof hij mijn gedachten kon lezen, pakte hij zijn laptop en gaf die aan mij. Ik zocht op welke trein ik kon pakken en keek direct ook voor na het weekend terug te komen. Daarna pakte ik mijn gsm voor naar mijn baas te bellen. “Yes, you can but how will you get home in Belgium?” “Thanks, how do you mean?” “There’s a strike Friday, over the whole country so I think there won’t be trains or boats going to Belgium.” “Oh no, you’ve got to be kidding me. Thanks for saying.” Als ik mijn gsm neerleg, zoek ik het direct op op het internet en ja, ze had gelijk. Mijn ogen werden weer waterig en ik liet mijn hoofd steunen op mijn hand. Niall vroeg direct wat er aan de hand was. Toen ik het hem uitgelegt had, stond hij direct recht en deed teken voor een knuffel. Het was de langste knuffel  die ik ooit had gehad met een jongen. “Is it okay to do my house warming party this weekend than?” “Yeah, no problem. It will distract me from things” zeg ik en drink mijn glas water leeg. “If you could excuse me, I have to phone to my parents”  “Okay, no problem. I’m here if you need me” hoor ik nog voordat ik de deur toetrek.

Unexpected - Part 4

Niall was verrast dat ik hem vroeg mijn reservesleutels bij te houden maar nam ze wel aan. Op de een of andere manier vertrouwde ik hem. De volgende dagen bouwden we een soort van band op. Hij was even een tijdje thuis voordat hij weer vertrok. Elke keer dat ik thuiskwam van mijn werk, werd ik bij hem uitgenodigd of kwam hij bij mij. We zeverden, praatte, bestelden eten of kookte, speelden playstation, keken tv of films… Elke avond zagen we elkaar, het werd een soort van gewoonte. “So I’ve been thinking, I want to do a house warming party” zegt Niall op een avond. “Cool, when?” “Probably when I’m back from the little promotion tour so in 2-3weeks and of course you are invited.” “I rather want to help you with the drinks and stuff.” “Oh no, I’m not letting you work on my house warming party” “Come’on, please I’d love to” “In that case… We’ll see” De volgende dag vertrok hij en was het stil in het appartement. S’avonds voelde ik me echt eenzaam aangezien ik gewoon was dat Niall in mijn buurt was. Op zo’n korte tijd waren we goede vrienden geworden. Ik zag hem niet meer als Niall van One Direction maar gewoon als Niall. De volgende dagen gaf ik meer en meer toe aan het gevoel dat ik hem miste. Het was saai zonder hem, dat wist ik nu zeker. De dag dat hij terugkwam was ik goedgezind maar een telefoontje na het werk verbrodde mijn humeur. Ik werd gebeld door mij moeder als ik juist binnengelopen was in het appartementsgebouw. “Mam, zo goed je weer te horen” zei ik opgewekt. “Ik heb je iets te vertellen en ik vind het stom om over de telefoon te doen maar er zit niets anders op” klonk het door de telefoon en het was niet bepaald vrolijk. “Oke…” “Oma is gisteren plots gestorven” “Wat? Nee, dat kan niet. Ze was kerngezond wanneer ik vertrok” snik ik. Ik zak door mijn benen en plof op de grond. “Ja, ik weet het. Kan je vakantie nemen op je werk en terug komen? Ze zal dit weekend worden begraven.” “Nee… Ja uhm ik weet het niet, ik zal is zien en je daarna terugbellen” zeg ik en leg af. Vol ongeloof zet ik me tegen de muur en sla mijn armen rond mijn benen. Met mijn oma had ik een goede band, elke week ging ik er bij langs. Ze is me nog komen uitwuiven, dit was echt onverwacht. Door mijn gesnik hoor ik niet dat er een auto bij het appartement stopt en iemand naar binnen  komt gelopen. “Sarah? What’s wrong? Something happened?”

Unexpected - Part 3

“Yeah?” klonk er. Zijn stem had iets gerustellend in zich. “ Uhm I’m the girl from upstairs and… It’s quite embarrassing… I kind of forgot my keys, can you let me in?” zeg ik in de microfoon. Weldra volgde er een ‘sure’ en begon de deur te zoemen. Hij stond al in het deurgat als ik binnenkwam. “Okay, this is a stupid way to meet” zucht ik. “Haha, yeah it is. Come in, I have the phone number of the owner. I’ll call him” zegt hij en laat me binnen. Ik kijk een wat rond in zijn appartement als hij de eigenaar belt. Het is veel luxueuzer ingericht en aan de muren hangen een paar gouden platen. Ook een gitaarcollectie en awards staan mooi te blinken. “I guess you know me by seeing all of this” zegt er een stem ineens achter mij, ik verschoot. “ Still I’m going to introduce myself. Niall Horan, member of One Direction. Nice to meet you!” lacht hij aanstekelijk. “Sarah from Belgium, not a member of One Direction” grap ik. We zetten ons in de zetel en zeveren nog  verder. Raar, ik voelde mij bij hem direct thuis en het was precies of we elkaar al jaren kende. “ I need to ask you this. Fan or not? Because you’re not really fangirling or scream but you are the perfect age so…” “Perfect age? How old do you think I am.” lach ik “Well, I’ve got something to confess. I’m probably not fangirling because I still don’t believe you are actually my neighbor. So to answer your question, yes I am a fan but not as crazy as other could be.” Er verschijnt een nog grotere glimlach op zijn gezicht.” What’s your favorite song from Take me home?” “Uhm that’s difficult… Magic? I don’t know, they’re all so good.”  De tijd gaat veel te rap voorbij. Plots word er gebeld aan de deur. De eigenaar geeft me de reservesleutel zodat ik mijn appartement binnenkan en mijn sleutels kan halen. Daarna wil ik de sleutels  teruggeven maar de eigenaar weigert ze terug aan te pakken. “You need to hide that somewhere or give it to someone you trust” zegt hij. Verstoppen was geen goed idee want ik kon het vergeten waar het lag of het kon gestolen worden. De 2^de optie was ook niet echt ideaal aangezien ik hier niemand kende buiten mijn collega’s en… Niall. Hij kwam er op het juiste moment bijstaan en ik lacht naar hem. “Okay, uhm why are you looking at me like that?” 

Unexpected - Part 2

Gelukkig had ik nog een kans om te zien wie mijn buur werd. Spijtig genoeg miste ik de metro en vreesde ik dat ik te laat ging zijn. In looppas liep ik naar het appartement. Ik moest zien wie die mysterieuze nieuwe buurjongen was. Ik was zo gefixeerd dat ik niet oplette wanneer ik het appartement binnenliep. Ineens gebeurde alles zo rap. Ik liep tegen iemand op, ik dacht een van de verhuizers maar witte sneakers zijn niet echt de schoenen voor te verhuizen. Ik keek op en verontschuldigde me uitvoerig in mijn beste Engels. “It’s okay” lachte de jongen en liep weg. In een flits zag ik zijn gezicht en zijn blonde haren. Ik keek hem na tot als hij de hoek om ging. Daarna probeerde ik zijn gezicht terug te halen. Ik had een gevoel dat ik het al ergens eerder had gezien. De volgende dagen was er geen beweging beneden. Vreemd, ik dacht dat hij deze week nog in het appartement kwam. Onze ontmoeting, die maar een paar luttele seconden duurde, bleef nazinderen. Van waar kende ik hem toch? Op de momenten dat ik niets te doen had, piekerde ik erover. Thuis, op het werk… “You never love yourself half as much as I love you. You'll never treat yourself right darling but I want you to. If I let you know, I'm here for you maybe you'll love yourself like I love you oh” Daar heb je zijn stem weer, zuchte ik. Wacht eens even, dat kwam van de radio. Het kon me niet schelen wat mijn collega’s van me dachten toen ik een sprintje inzette naar de radio. “That was the beautiful Little Things from the boys that only go in one direction” zei de radiopresentator en ik kon het nog net horen. OMG, natuurlijk waarom had ik daar nooit aangedacht? Ik herkende zijn stem van de vele liedjes die op mijn ipod staan en zijn gezicht van de vele magazines waar het in gestaan had. Niall James Horan, de Ierse kant van One Direction. Nee, dat kan niet. Hij dat onder mij komt wonen, onmogelijk. S’avonds op de bus haalde ik mijn ipod terug boven en luisterde terug naar de liedjes die ik maanden geleden plat speelde. Al neuriënd liep ik naar de deur van het appartement. Er brandde licht in het onderste appartement, wat dus betekende dat het eindelijk bewoond was. Ik taste in mijn handtas voor mijn sleutels maar vond ze nergens. Ik panikeerde, zonder sleutels kon ik het appartementsgebouw zelfs niet binnen. Zo goed was het beveiligd. Na mijn handtas en de zakken van mijn jas binnenstebuiten te keren, kwam ik tot het besluit dat ik deze ochtend mijn sleutels gewoon ben vergeten mee te nemen. Er zat maar 1 ding op, met een bonkend hart duwde ik op de deurbel van het appartement beneden.

Unexpected - Part 1

Een paar maand geleden had ik het nog maar gevraagd en hier sta ik al. Ergens buiten Londen, in een goed beveiligde buurt in mijn appartement. Het is altijd al een droom van mij geweest om in een jaar in Londen te werken. A dream come true, zeggen ze dan. Het appartement is redelijk groot, groter dan ik het gedacht had en al helemaal ingericht naar mijn smaak. Onder mij staat is er nog een appartement vrij. De eigenaar zou binnen een paar weken pas komen. Ik ben benieuwd, hopelijk is het geen oude man dat te veel zaagt. Pas volgende week begin ik te werken dus ik heb nog tijd genoeg om al een wat geld op te doen en de buurt te verkennen. Wat ik ook doe de volgende dagen. Ik kijk hoe ik naar mijn werk kan gaan, shop een beetje en ga opzoek naar de dichtstbijzijnde winkels. Een dikke week later is het tijd om te gaan werken. Al gauw maak ik vrienden. Later die week kom ik thuis van werk en er staan camions van een verhuismaatschappij  voor de deur. Een paar mannen lopen over en weer met dozen en meubilair. “Be carefull with that” zegt een vrouw, die alles staat te diregeren. “Hello, are you my new neighboor?” vraag ik aan de vrouw in mijn beste Engels.” No no no, I’m just taking care of things. The owner doesn’t have the time for this.” zegt ze en ze draait zich om. Ik loop naar boven en leg mijn spullen af. Daarna begint mijn gsm te rinkelen. Het is mijn vriendin van in België, waarschijnlijk wil ze weten hoe het is. Ik zet mij bij het raam en neem op. Terwijl we aan het praten, hou ik de werken beneden in het oog. Ik neem juist afscheid als er een zwarte jeep zich voor het appartement parkeert. Iemand met een kap op stapt uit en loopt het appartement binnen. Nieuwsgierig loop ik naar beneden. Ik doe alsof ik ga checken of er post is. De deur staat open dus ik kan binnenkijken. “How are things?” vraagt een jongensstem. “Oh fine, they’re almost done. Then it’s time to unpack” zegt de vrouw. Ik probeer een zicht te krijgen op de jongen maar de vrouw staat ervoor. Als ik zie dat hij weer naar buiten kom, loop ik gauw de trap op. Het enige wat ik daarna kan zien is zijn achterkant. “When can I move in?” vraagt hij. “Probably in 2days” “Okay, I’ll come tomorrow again” “Sure, no problem” zegt de vrouw en ik hoor hem terug naar buiten lopen.  Ik haal opgelucht adem. Yes, het is alvast geen oude man of bejaard vrouwtje dat met het minste begint te klagen. Het enige wat me dwars zit is zijn stem, ik heb die nog al is gehoord maar waar?

Lost words - Part 10

“Fuck” vloek ik en kijk naar Harry. Dan hoor ik mijn moeder naar boven komen. “You need to hide, now!” zeg ik en wijs hem mijn bed aan. Hij duikt direct onder het bed. Mijn moeder klopt op de deur. “Febe?” “Ja, wat is er?” vraag ik als ik mijn hoofd door een kier steek. Ik had mijn slaperig gezicht op gezet en gaapte. “Ben je nog maar juist uit je bed?” “Ja, ik heb de ganse dag geslapen” “Kom ik heb iets mee van de apotheek” zegt ze en trekt me naar beneden. Stiekem moest ik lachen met de gedachte dat Harry nu onder mijn bed lag. Als we aankomen, voelt mijn moeder aan mijn voorhoofd. “Hmmhmm de koorts is precies weg.” constateert ze. Wat wil je? Ik had geen tijd om ziek te zijn. “Neem toch nog iets in tegen de koorts en de verkoudheid.” zegde mijn moeder en legde een paar pilletjes in mijn hand. Na dat wou ik direct terug naar mijn kamer voor Harry maar als ik aanstalten maakte, zei mijn moeder: “Weet je wat er vandaag gebeurt is op het werk?” Ik wist direct al hoelaat het was, ik zal waarschijnlijk hier nog een half uur staan te luisteren naar haar saaie kantoorverhalen. En inderdaad, het was een half uur voorbij als ze eindelijk  ophield. Stilletjes ging ik weer naar mijn kamer en keek direct onder mijn bed. “Harry? You can come out…” zeg ik maar er ligt niets meer onder mijn bed. Roepen kon ik niet want dan zou mijn moeder me zot verklaren. Ik kan hem tot mijn verbazing niet meer vinden. Ik loop naar buiten om te zien of er daar een spoor van hem zou zijn maar helaas. Mijn moeder bekijkt me raar als ik terug de trap oploop. “Iets kwijt?” hoor ik haar nog zeggen. Met een zucht plof ik op mijn bed. “Waar is ie toch?” vraag ik me af. Ineens merk ik dat ik op iets zit. Het is de brief met een post-it op. “Now my words are not lost” staat erop. Ik doe de enveloppe open en haal er 2 brieven uit: 1 niet leesbaar en nog een andere. Mijn ogen lezen elk woord zorgvuldig. “Hye Febe, since you wrote me a letter I could just write one back. I must say ,apart from your weird reaction on the signing, that you’re a nice girl. It’s maybe stupid to say this in a letter but I can’t see you now. So to react on your letter and your question, I did it because like I mentioned before you seemed a nice and lovely girl, which you really are. To say it in a other way, I like you. I’m hoping I can meet you again sometimes. Oh wow I never did this before so sorry if you think it’s bad or lame. I just didn’t know how I could do it in another way. Hopefully I see you soon,Harry”  … Een grote glimlach vond zijn plaats op mijn gezicht. Ik had nooit gedacht dat een jongen dat over mij zou schrijven laat staan Harry Styles. Ik hoor achter mij een deur dat opengaat, verstop de brief en draai mij om. “Deze jongen vroeg naar jou. Hij spreekt engels en volgens mij ken ik hem van ergens…” zegt mijn moeder. Verlegen stapt Harry mijn kamer binnen. Ik vlieg op hem en hij vangt mij op. Na hem minuten goed vast te hebben, zeg ik: “I thought you were gone back” “How could I? I wanted to see your reaction…” zegt hij en kijkt recht in mijn ogen. Op dat moment laat hij me terug op de grond zakken. Niet veel later deelden we onze eerste kus. Mijn moeder stond erbij en keer er naar maar het kon mij niks schelen. Ik was het gelukkigste meisje op heel de wereld.

Lost words - part 9

De volgende dag lig ik snipverkouden en met koorts in bed. “Febe? Ik ben gaan werken! Zie dat je veel slaapt en je medicijnen neemt!” roept mijn moeder me nog toe als ze vertrekt naar haar werk. Een keer dat ik de deur hoor toeslaan, neem ik mijn laptop en zet de tv aan. Slapen? Dat kon ik niet, zeker niet met die verstopte neus. De hele voormiddag hou ik me bezig met twitter, tumblr en tv kijken. S’middags krijg ik niet veel binnen. Het is 14u als de bel gaat beneden. Ik slof met mijn pyjama nog aan naar de deur. Wie belt er nu in godsnaam om 14u in de  namiddag aan de deur als je weet dat ik normaal gezien op school moet zitten en mijn ouders gaan werken zijn? Ik hoop vurig dat mijn moeder mijn oma niet opgebelt heeft om is te komen checken hoe het met mij gaat. Spijtig dat er geen kijkgaatje is. Ik doe de deur open en verschiet me een bult. “The school said you were sick and at home so I came here” lacht Harry. Ik kijk of er iemand gezien heeft dat hij aan mijn deur stond en trek hem dan binnen. “W-what are you doing here? Arent you crazy? People can see you and reconise you” Harry bekijkt me met een raar gezicht en vraagt dan: “Oh, didn’t read my letter?” “Well, I wanted too… But your words got lost in the rain…” zeg ik wanneer ik naar mijn kamer ga en hem de brief toon. “owhhh” is het enige dat Harry eruit krijgt als hij de brief vast pak. Hij bekijkt de brief waardoor er een paar minuten van stilte zijn. “What was exactly standing in that letter?” vraag ik nieuwsgierig. “Uhm… Basically… An answer at your letter” antwoord Harry. Ik probeer me te herinneren wat ik in die brief geschreven had. Voor ik aan Harry kan vragen of hij nog wist wat hij opgeschreven had zei hij: “Nice tee you’re wearing.” Dan pas realiseerde ik mij dat mij pyjama bestond uit een oude joggingsbroek en een t-shirt van One Direction. “Haha thanks” zeg ik verlegen. Het liefst wil ik me gaan omkleden maar ik beslis om dat niet te doen. Ik wil eerder weten wat hij in die brief had geschreven. Alsof hij weet dat het op het puntje van mijn tong ligt, begint hij een conversatie over iets anders. Zeker een uur lang praten we over de doodnormaalste dingen. Het doet mij beseffen dat Harry niet gewoon die meisjesversierder is van One direction maar er ook een gewone jongen achter schuilt met gevoelens. Na een tijdje lijken we precies uitgepraat en zitten we gewoon in elkaars ogen te kijken. De verkoudheid en koorts zijn precies verdwenen. Ik kan me niet meer houden en floep het eruit. “When are you going to tell me what was standing in that letter of yours?” “I don’t exactly remember what I said…” “You don’t have to tell me exactly what you said. Just the things that you remember.” “Well…” wilt Harry beginnen maar dan klinkt het geluid van de garagepoort dat opengaat. Ik kijk naar het uurwerk en zie dat het al avond is. “Febe, ik ben thuis!” roept mijn ma.

Lost words - part 8

De hele dag zit ik over de brief te piekeren. Zou die nu echt voor mij zijn? Zo ja, wie heeft er mij dan een brief geschreven? Normaal gezien krijg ik dat nooit en een penvriendin heb ik al zeker niet. Tenzij het Sarah is maar nee, zo rap kan dat niet. Ik krijg die dag ook veel opmerkingen dat ik niet oplet. Het deert me niet. Het enige wat ik wil is zo rap mogelijk thuis geraken. Bij het laatste lesuur tel ik echt minuut per minuut af. Als de bel gaat, ben ik de eerste die uit het klaslokaal is. Ongeduldig sta ik op de afgesproken plaats te wachten op mijn ma. Ondertussen krijg ik nog smsen van mijn vriendin waarom ik zo vroeg weg was. Als ik thuis ben, stoof ik direct naar de keukentafel maar zie de brief niet liggen. “Mama, waar is die brief dat hier lag?” “Oh, die ligt op het rek te drogen. Alles was gewoon uitgelopen en kleddernat” zegt mijn ma. Voordat ze haar zin had afgewerkt stond ik al bij het rek. Mijn ma had gelijk, alles was uit gelopen en er stond weinig leesbaars op. Ik pakte de brief en liep er mee naar mijn kamer. Voor er deftig naar te kijken of het wel echt voor mij was scheurde ik het open. Het was een geschreven brief, zover was duidelijk. Veel kon ik er niet aan opmaken. Een uur heb ik er op zitten zien en ontcijferen. Daarna zette ik mijn computer aan om te skypen met Sarah. “There’s this letter that came by mail. You can’t read a thing on it because it was wet but I think it’s for me” zeg ik haar. “Show me” gebaart Sarah waarop ik de brief voor de webcam hou. “No, can’t read a thing too” “See but why do I think it’s for me, that I need to read this?” “mhmhm I don’t know, show it again to me” Heel geconcentreerd kijkt ze op haar scherm naar de brief. Ik moet zorgen dat ik niet in de lach schiet omdat ze een heel serieus gezicht trekt. “No … Wait a second! If I can read it good, I think that’s a Harry on the end. Look at your signed cd, it’s his signature! OMG” Pijlsnel neem ik mijn cd vast en hou ik het tegen mijn brief. “OMG, you’re right. It’s the same so this letter is from Harry… For me?! Why did he send me a letter?” “Hyee! You’re the one that wrote him first so maybe he couldn’t tell you in personal  and thought sending a letter was a best thing to do… Looking at the letter now maybe that wasn’t the best thing to do… What are you going to do now?” “I don’t know, I can’t read it. I can only try to  and hope something happens or I could write him back…”

Lost words - Part 7

Mijn moeder hing ongerust aan de telefoon. “Nee ma, je moet niet afkomen. Het is niet erg en het kan zijn dat ik morgen al naar huis mag.” probeerde ik voor de 10^de keer te zeggen. Juist op dat moment wandelt er een man met een doktersvest binnen. Eerst begint hij Duits te praten tegen het andere meisje en als ik aan de beurt ben, leg ik gauw af. “I can tell you the same as her. You can leave this afternoon. Everything is in order.” zegt hij monotoom en loopt weer de kamer uit. Sarah, die koffie was gaan halen, komt dan juist weer de kamer binnengelopen. “What did he say?” “I can go home this afternoon” lach ik. “Oh great, l’ll pack your stuff at the hotel and come back” antwoord Sarah en weg is ze. Ik wacht geduldig tot als het middag is. Als Sarah terug gekomen is met mijn spullen en ik me omgekleed heb, kan ik eindelijk het ziekenhuis verlaten. Ik kijk nog een laatste keer naar de kamer en krijg een flashback van gisteren. Ik zie Harry daar staan en ik in het bed liggen. Hem zo ontmoeten, ellendiger kan het niet. De weg terug duurt een ganse namiddag. Mijn moeder staat al ongerust op mij te wachten als we de oprit oprijden. Afscheid nemen van Sarah valt moeilijk maar het moet. “We have to do this some more but no more fainting okay?” lacht ze als ze mij loslaat en de auto weer instapt. De volgende dag is het alweer school, gisteren had ik een dag gemist omdat ik in het ziekenhuis lag en blijkbaar wist heel de school het al. Ik moest geen duizend keer uitleg doen maar kreeg in plaats daarvan wijzende vingers, starende blikken en heel veel gefluister. Op  school ben ik nu gekend als de gefreakte directioner, leuke titel niet? Het regent pijpenstelen de volgende ochtend. Bij het ontbijt blader ik door de joepie. Mijn ogen vallen op een klein stukje tekst op de 1Dpagina met de titel “Belgische fan flipt”. Rarara, over wie zou dat toch zijn? Ik moet lachen als ik het lees. De redenen die ze verzinnen zijn zo belachelijk, gelukkig weten ze de echte reden niet. “Febe, ga jij nog even de brievenbus leegmaken voordat we vertrekken?” vraagt mijn moeder. Met tegenzin doe ik een jas aan, trek ik de kap over mijn hoofd en loop naar buiten. De krant, reclame en een paar brieven is de buit. Het begint harder te regenen dus loop ik heel snel terug naar de deur. Maar ik zie niet dat ik een brief onderweg ben verloren. Ik leg alles op tafel en pak mijn boekentas. Zoals gewoonlijk rijd mijn moeder eerst de garage uit en moet ik de poort toe doen. Ik zie iets wit op de oprit liggen en ga er naartoe. Het was de brief dat ik had laten vallen. De letters waren bijna allemaal uitgelopen. Ik loop nog vlug naar binnen om de brief op de tafel te leggen. Ik hoor mijn ma toeteren ,om te zeggen dat we echt moeten vertrekken, terwijl ik probeer te ontcijferen voor wie de brief is. Ik meen een F te zien maar word dan onderbroken door mijn ma. “Wil je nog naar school gedaan worden of ga je er naar fietsen?” zegt ze boos en trekt me naar de auto.

Lost words - Part 6

Ik panikeer helemaal, zowel van binnen als van buiten. Met trillende handen kijk ik naar de brief, de reden waar ik voor naar hier ben gekomen. Ik probeer nog tot bij Harry of Sarah te geraken maar de potige security guard is rapper. Ik protesteer nog tegen en probeer me los te krijgen. Waarschijnlijk is het een heel schouwspel om te zien vanuit de wachtende menigte. Als ik het podium word afgedragen, word alles zwart. “Febe? Febe?” hoor ik in de verte wanneer mijn ogen weer opengaan

 Met een lach op haar gezicht begroet Sarah me. Ik lig in een ziekenhuiskamer, met nog een ander meisje. Ook flauwgevallen. “You made quite a scene up there” zegt ze in haar beste engels. Dan pas besef ik wat ik eigenlijk gedaan had, ik was gewoon gek geworden omdat ik de brief niet aan Harry had gegeven. “Oh no” zucht ik. “You had to see their faces. They were all staring at you. Liam and Niall were worried. While Harry was surprised and definitely recognized you.” vertelt Sarah. Ineens kwam er een of andere securityguard binnen samen met een zuster. Sarah wordt gebaard weg te gaan en het andere meisje haar bed word de kamer uitgerold. Ik weet totaal niet wat er gebeurt. “You can see her now” hoor ik iemand zeggen en niemand minder dan Harry zelf komt de kamer ingelopen. Ik wil flippen maar omdat ik nu eenmaal op een ziekenhuisbed lig, is dat niet mogelijk. “Hye, you’re okay?” zijn zijn eerste woorden. “Yeah, I’m fine” zeg ik met mijn Belgisch accent. “So … Erm… I guess this was the reason of all this” zegt hij en toont de brief. “Mhmhm yes, I did mean just to give it to you but things went the other way“ Ik pruts aan het laken van mijn bed terwijl Harry achter de juiste woorden zoekt. Ik adem diep in en probeer hem iets te vragen. Tegelijkertijd zet hij ook zijn mond open. “Ladies First” glimlacht hij. “I wanted.. T-to ask if you read the letter” stotter ik. “No, not really. Took a quick look at it but hadn’t the time to read it all.” Daarna volgt een stilte, die onderbroken word door een deur dat opengaat. “Oh there are you” lacht Louis met zijn bekende glimlach. De rest van de jongens lopen ook binnen. Liam vraagt me hoe het gaat en Zayn geeft me een knuffel. “Okay, actually we need to go now” zegt Niall. Ik neem afscheid van de jongens terwijl Harry express langer blijft staan. “I’ll read it, okay? Don’t worry” zegt hij nog voor hij me een knuffel en een kus op de wang geeft. 5 minuten later loop Sarah weer de kamer in. “ O-m-g, what just happened? I saw them leaving the room” “They all asked how I was and hugged me” “What about Harry?” “He said that he hadn’t read the letter but was planning to” “So he had the letter?” “Yeah he must got it from the security guard” “You’re so lucky! Hopefully it’s going to be some good news afterwards” zegt Sarah nog voor mijn gsm begint te rinkelen.

Lost words - Part 5

Achter ons kwamen meer en meer meisjes staan. Ik gok dat we ergens voor het midden van de hele boel stonden. Toen ze aankwamen, begon er eindelijk wat beweging te komen. Er werd gezegt dat er zogezegd bandjes werden uitgedeeld en degene die die hadden waren zeker dat ze op dat podium konden. Maar Sarah en ik hadden geen gekregen dus ik kreeg schrik. Wat als we er niet geraken? Wat als ze juist op ophouden als het onze beurt is… “It’s going to be all right” fluisterde Sarah in mijn oor. Ze kon duidelijk zien op mijn gezicht wat er gaande was. “I didn’t came here for nothing, you know” lacht ze. Ik raak een wat aan de praat met andere Belgische meisjes. We lachen, horen elkaar uit en het is een leuke boel. Na een uur rek ik me om te zien waar we ondertussen geraakt waren. “We’ve made progress” lach ik Sarah toe. Ik zag dat we zo’n 5tal rijen voor het podium stonden. Tussen de kletsbuien door trek ik een wat foto’s zodanig dat ik herinneringen heb aan deze dag. Dan een 2tal uur later staan we regelrecht voor het podium. Ik voel de zenuwachtigheid opkomen. Natuurlijk proberen we al eens een blik te vangen van een van de jongens. Bij Sarah lukt het om Louis’s attentie te krijgen. Daarna probeer ik jaloers ook de attentie te krijgen van een van hun maar ze zijn te druk bezig. Ondertussen wissel ik twitter uit, ja twitter geen gsmnummers, met de belgische meisjes. Ik zie dat de security heel streng is. Geen knuffels alleen high fives. Ik begin ervoor te vrezen. Hoe ga ik dit nu doen? Ik kijk naar de enveloppe en dan terug naar Harry. “At least try it” zegt Sarah als ze mijn bezorgt gezicht leest. Ik ben helemaal op van de zenuwen als we aan het trapje staan. Langs de ene kant opgelucht dat we er geraakt zijn maar ja… Wanneer ik het podium oploop voel ik mijn hart bonzen in mijn keel. Zayn is eerste en betovert mij direct al met zijn glimlach. Daarna volgt Niall die vriendelijk “hye” zegt. Oh dat iers accent, ik kon ervan smelten. Derdes is Liam, hij geeft een knikje met zijn hoofd terwijl hij mijn cd handtekende. Dan kijk is achteruit, waar Sarah de tijd van haar leven beleeft. Ze praat, vraagt dingen, maakt foto’s… Ik was maar op 1 ding geconcentreerd; die brief moest bij Harry geraken. Met de brief geklemt in mijn handen, ga ik 1 persoon verder. Naar Louis, met zijn vrolijk gezicht begroet hij mij. “Hye there, high five?” vraagt hij wanneer hij zijn hand omhoog steekt. Ik lach, laat een van mijn handen los en plets het op de zijne. Ik schuifel verder naar de volgende. Zou hij me herkennen, vraag ik me af. Voor dat ik het weet, is het gedaan en sta ik aan de kant te wachten op Sarah. Hé wacht eens, ik heb nog steeds iets vast…

Lost words - Part 4

De volgende dag vond je me aan mijn bureau, zittend met een leeg papier voor me. Ik had geen huiswerk dus was ik van plan om die brief te schrijven. Ik zeg letterlijk WAS want het leek niet te lukken. In de papierbak lag er een hoopje mislukte of niet goede brieven. Of het was niet goed wat ik schreef of mijn geschrift trok op niks. Er was altijd genoeg redenen om opnieuw te beginnen. Ten einde raad, zette ik mijn computer op en logde ik in op skype. Gelukkig was Sarah on. “You won’t believe it but I don’t know what to write” zeg ik als ik haar zie. “I knew you would say that” lacht ze “Just let it rest and think about it. In a few days you will know what to write’ Dus ik volg haar raad op en inderdaad, na een paar dagen ligt er een volgeschreven A4 papier voor mij. Ik was wel trots jah maar had schrik tegelijkertijd. Wat als iemand het vond, kopieerde en op het internet zette. Of hij  het niet las en het zomaar verdween, al die moeite voor niks. Nu ja, het is het proberen waard. Die week ging uiteindelijk rap voorbij. Pas als ik die ochtend opstond,  besefte ik dat ik vandaag hun weer ging zien. Vandaag moest ik de brief aan Harry geven. Ik zag het al voor mij, hij zo verbaast kijken als ik die brief aan hem geef en zeg dat alleen hij dat mag lezen. Met muziek in maak ik me klaar. Ik verschiet me rot als Sarah ineens naast me staat. “Hye there” lacht ze. Ik geef ze direct een knuffel. “Oh I missed you” zeg ik. “Ready for today?” “Off course”  “You’re not going in that” zegt Sarah en duikt mijn kleerkast. Ze geeft me een outfit, doet mijn haar en zorgt dat mijn make-up er pikobello uitziet. “Now, you’ll catch his eye” zegt ze als ze me trots voor de spiegel duwt. Ik herkende mezelf bijna niet meer maar tegelijkertijd wou ik ook niet lelijk op de foto’s staan dus ik trok het mij niet aan. Mijn cd, gsm, portefeuille… Alles zit in mijn handtas. Ik neem afscheid van mijn moeder en daarna rennen we als kleine kinderen naar de auto. Op de weg naar Duitsland amuseren we ons rot. Als we toekomen, staat er al een hele meisjes hoop te wachten ongeduldig te wachten maar de moed zakt ons niet in de schoenen. We zullen bij de jongens geraken en niks gaat ons tegenhouden

Lost words - part 3

“Yeah, in Germany. I asked already but my mum says that she won’t come with me so I need to find someone else who may company me. I haven’t found someone yet” zucht ik. Ineens begint Sarah te kuchen en met haar handen te zwieren. “What do you have?” vraag ik. “Owh hello, you haven’t ask me” “What? So you want to come with me to the signing in Germany? You don’t live in Belgium…” “So what?! I’m old enough to take the train to Belgium” “Do you really want to do that?” “Yea, why not? I’m going to ask but I’m pretty sure I may go” “Well, what are you waiting for? Go and ask!” roep ik en sluit de skype af. Vrolijk loop ik naar beneden. “Wat heb jij?” vraagt mijn moeder als ik haar zingend voorbijloop. “Ik heb misschien iemand gevonden die mee wilt naar de signing” zeg ik met mijn grootste lach. Ik plof in de zetel en kijk een wat tv. Mijn gsm trilt omdat ik een bericht heb. “Skype NOW!  :) Sarah.” staat er te lezen. Ik ren van de zetel, de trap op , terug naar mijn kamer om mijn computer op te starten. “I may goo!!!” roept ze als ze verschijnt. “OMG, that’s great!” roep ik terug. “My dad even wants to drive to Germany. So first take the boat, then pick you up and after that to Germany” “What? I’m in love with your parents” lach ik. Tegen de volgende dag is alles al geregeld. “We’re going to Germany next week, yeah!” lacht Sarah als ze online komt. “So am I just going to ask him why he did take my hand and stuff? I think I won’t have the time for that and btw doing that for so many people…” “Yeah, you’re right. You better do something else like…” “Please don’t say writing it on a sign” “Noo… But you could write it… On a letter. Yes, that’s it. You write a letter to him asking why he did that” “But everything that has been given disappears in a box” Febe, he’ll reconise you. When you say it’s strictly for him, he’ll understand and put it in his pocket.” “What if he doesn’t and the letter disappears” “Oh god girl, believe. It will be okay but I need to go now, byee!” “Byee!” zeg ik nog voor het scherm zwart wordt. Een brief, hoe ging ik dit aanpakken?

Lost words - part 2

De menigte ging wild te keer om nog een laatste keer een glimp op te vangen van hun favoriete boyband. Vooraan staan was misschien niet de beste keuze omdat er voordurend geduw en getrek was. Ik haalde mijn fototoestel boven om nog een paar laatste kiekjes te trekken. Sarah stond het hele gedoe te filmen. Ze stonden daar zeker wel een 10tal minuten te poseren, gek te doen en bij de directioners die dichtbij stonden handtekeningen uit te delen. Ik besefte heel laat dat ik eigenlijk nog is die vertrouwde blik van Harry wou zien, voor een laatste keer. Daarom begon ik zijn naam te roepen maar hij hoorde het niet. Ik kon niet boven het gekrijs van honderden anderen uitkomen. Ik gaf niet op en ook Sarah begon zijn naam te roepen. Mijn hart ging wild te keer en mijn stem begon schor te worden. “Niet opgeven, niet opgeven Febe” ging er door mijn hoofd. Ik begon wanhopig te worden als ze aanstalten maakte om weg te gaan. Ineens was het iets stiller en Sarah&ik grepen onze kans. Te samen riepen we heel luid: “HARRYYYYY!!” Eerst leek hij het niet te horen. Louis daarintegen had het duidelijk gemerkt dat we al een ganse tijd om zijn aandacht vroegen en tikte Harry op de schouders. Waaropvolgend hij naar ons wees en iets in zijn oor fluisterde. Ik voelde mijn hart bonzen tot in mijn keel. Harry draaide zich meteen om en onze blikken kruisten elkaar. Weer zette hij zijn betoverende lach op voor zo’n paar seconden. Daarna werd hij letterlijk weggetrokken. Sarah stond te fangirlen in mijn plaats. “I filmed it” lachte ze wanneer ze op en neer springt. Het waren heel plezante tijden. Ik en Sarah zijn nog steeds vrienden en houden contact via skype, facebook en twitter. Ookal is het bijna een jaar geleden, het ligt nog goed in mijn geheugen. Het filmpje is heel tumblr rond gegaan en ik heb direct een paar volgers meer gekregen op twitter. “It’s almost a year ago, you know?” zegt Sarah op skype tegen me. “I know, it feels like it just happened yesterday” lach ik. “At that moment I really thought Harry liked you, although he only saw you for a few minutes. I never saw him doing something like that before. And then outside, his big smile when he saw you. Oh god I was so jealous… You really need to ask him or something” “Ask him what?” “Why he did that” “And do you know when and how I could ask him that?” “Euhhh idk” lacht Sarah. Na een lange stilte zegt ze: “Oh isn’t there a signing in a country next to yours?” 

Lost words - part 1

Het is al zo’n dikke maand geleden, dat ik hun gezien heb maar ik herinner het me nog zo goed. Al een hele dag stond ik voor het concertgebouw, als 1 van de eerste. Mijn doel was om helemaal op de eerste rij te gaan staan. Hoe meer tijd er verliep, hoe drukker het werd en hoe zenuwachtiger ik werd. Ik had schrik dat ik op de 2^de of erger de 5^de rij ging belanden. Ik was hiervoor speciaal naar Engeland gekomen en had meer betaald dan al de meisjes hier. Als de deuren opengingen, liep ik de ziel uit mijn lijf en ik stond als eerste aan het podium. Toen liet ik een schreeuw van opluchting en blijdschap. De zaal kwam voller en voller te zitten. Een vriendin had ik niet mee, ik was de enige van mijn vriendengroep die directioner was dusja. Mijn moeder was wel meegekomen naar Engeland maar ging niet mee naar het concert. Ik keek nog een laatste keer naar het podium, waar ik straks mijn 5idolen ging zien, en de lichten doofden. Een oorverdovend gegil ging door de zaal als er 5 individu’s op het podium verschenen. Daar waren ze dan, hier had ik al een hele tijd op gewacht. Ik zong elk lied mee, danste veel te veel… Het was gewoon fantastisch. Ik stak verschillende keren mijn hand omhoog als er een van de 5 passeerden maar niemand nam het is vast. Ik werd doof door het gegil van het meisje dat naast mij stond en wel een hand kreeg. Het einde naderde en ik keek een wat teleurgesteld naar het podium. Harry’s ogen keken me aan. Ik kreeg het gevoel dat hij langer naar me keek dan normaal. Normaal kijk je naar iets en kijk je direct terug weg. Het duurde wel zo’n 5 seconden. Als het nieuw en waarschijnlijk laatste liedje begon, leek het alsof hij wakker werd geschud. Met mijn laatste hoop stak ik weer mijn hand omhoog. Op een moment dat ik even niet keek, voelde ik dat er iemand mijn hand vastpakte. Iedereen rondom mij begon te gillen en ik keek terug. Ik zag de vertrouwde ogen van daarstraks. Harry was zijn solo aan het zingen terwijl hij mijn hand vast had en recht in mijn ogen keek. Mijn lichaam tintelde helemaal en kon een big smile niet afhouden. Ik kon niet ademen tot hij mijn hand losliet. Zijn solo was ondertussen al geëindigd en hij had het nog steeds vast. Voor luttele seconden lachte hij naar mij, dan volgde een kus op mijn hand en weg was hij. “OMG, you’re so lucky!” riep iemand naar mij als het concert gedaan was en dat haalde mij uit mijn roes. “Come’on! Let’s go outside and wait for them.” zei het meisje. En dat deden we ook. “btw I’m Sarah” “I’m Febe, nice to meet you” zeg ik beleefd in mijn beste Engels. We gingen aan de artiestenuitgang wachten samen met nog een honderdtal meisjes. Beetje bij beetje schoven we op tot als we niet meer konden. Ik denk dat we daar zeker nog een dik uur hebben gestaan, wachtend op hun. Vele meisjes waren al naar huis omdat ze dachten dat ze niet meer kwamen maar wij geloofden erin en bleven staan. Het loonde dan ook wel want daar was dat oorverdovend gegil weer.

The Wedding - Part 10

De telefoon kon ik niet gebruiken om Zayn te bellen. Het ging dan op de rekening komen te staan. Alleen al de gedachte dat ik hem niks kon zeggen… Ik had een drang om weg te lopen, terug naar die ene plek. Wie weet vond hij me daar. Nee, één keer is al meer als genoeg. Dit is mijn straf en ik heb die verdiend. Maar… Zayn niet. Wat doe ik hem aan? Misschien is het beter zo. Ik begin met heel grote tegenzin mijn koffer te maken en daarna besluit ik dan om vroeg te gaan slapen. De volgende dag zijn we na het ontbijt al weg. In de auto kan ik nog maar net mijn tranen bedwingen. Ik ging Zayn niet meer zien en dat was mijn eigen domme fout. Ineens komt mijn vader zijn gsm in mijn zicht. Hij zat in het bakje dicht bij mij en als mijn vader niet oplette ritste ik hem weg. Ik tast diep in mijn zak voor het gsmnummer van Zayn te vinden. Ik tik het in, samen met een boodschap: “Going back home. We take the train to Belgium at noon. I’m sorry it had to end like this. I really liked you. x Britt” Ik wis alle sporen dat ik ermee een bericht heb gestuurd en steek hem terug. Niet veel later zijn we aan het treinstation. “Onze trein vertrekt binnen een 2tal uur. We kunnen eerst nog iets eten en dan op ons gemak inschepen” zegt mijn pa en ik slenter, met mijn koffer, erachter. Het broodje smaakt me niet. Een uur en een half later staan we te wachten op de trein op het perron. Ik kan alleen maar denken aan de manier dat ik Zayn hier achter mij laat. Zo bruusk. “Wait! Wait!” roept er ineens iemand. Zayn komt aangelopen en richt zich direct tot mijn vader. “Please, listen to me before you go” zegt hij. Verveeld kijkt mijn vader hem aan. Ik was natuurlijk rechtgeveerd vanaf het moment dat ik zijn stem hoorde maar mijn moeder trok me terug op de bank. “I’m sorry for what happend. I know she should have told you were she was going. I also know that you probably don’t like me because I’m famous and I understand. But the only thing that matters here is that I like her… A lot. Otherwise I wouldn’t took her away from you that day…” “Hold on, hold on my boy. Who said I didn’t like you? I just don’t like the way things happened. Now, where are you going to?” onderbreekt mijn vader hem. “Please let her stay here. You can stay too if you want. Your daughter is an amazing girl and I just want to see more of her.” zegt Zayn en kijkt, over mijn vaders schouders, in mijn ogen. “Can I trust you?” “Yes sir you can. I won’t hurt something you care about.” “Okay, what do you think?” vraagt mijn vader en richt zich tot mij. “Do you really have to ask that?!” lach ik en loop de armen van Zayn in. Juist op dat moment rijd de trein het station in. Mijn ouders pakken hun koffers en stappen de trein op. Ik loop naar de trein om afscheid te nemen. “Waarom laat je me hier bij hem en was je eerst van plan om me thuis op te sluiten?” “Ik moest weten of hij echt wel om je geeft. Zijn woorden en vastberadenheid hebben dat bevestigd” zegt mijn vader voordat de deur toeschuift. Zayn sluit zijn armen rond mij en wuift ,samen met mij, mijn ouders uit. Zacht fluistert hij in mijn oren: “Just in case you didn’t know: I like you too”

The wedding - Part 9

“Awel, waar heb jij de godganse dag uitgehangen?” vraagt mijn vader boos. “Oh Britt daar ben je. Waar heb je gezeten, meid?” vraagt mijn moeder iets vriendelijker. Zou ik het nu zeggen of liegen? “Melody, Tracy & Abbie zijn een dagje naar hier gekomen. We zijn een film gaan zien” floep ik eruit. “En nu nog gaan liegen ook, we hebben Melody’s moeder aan de lijn gehad. Zij zitten nu te bruinen aan de spaanse kust. Waar was je echt?” “Euhm, bij die jongen dat ik ontmoet heb op het trouwfeest.” “Ah zo, je laat ons hier maar achter voor een jongen, laat niks van je horen en  liegt er dan nog is bovenop. Dit laat ik zomaar niet laten voorbij gaan. Ga nu naar je kamer en je komt er niet uit voor ik het zeg!” zegt mijn vader boos. Als ik naar de lift loop, denk ik: owh god wat heb ik nu weer gedaan? Maar eigenlijk, het was de moeite waard. Ik moet  lachen bij de gedachte dat ik een vriendje heb en niet zomaar een vriendje. Het doet me alles vergeten. De ruzie, de straf die eraan zit te komen… Eens op mijn kamer, kijk ik naar mijn gsm. Zayn heeft me een berichtje gestuurd met de vraag of alles oke is. Ik besluit om hem op te bellen. “Zayn, it’s me. I’m okay but I had a fight with my parents. They didn’t like that I ignored their calls and texts” “I knew it was a bad idea. I’m so sorry” “No it’s okay. It was totally worth it.” “Are they going to punish you?” “I think so, I don’t know what but my dad said that a punishment was coming so…” “Babe, I gotta hang up. Got some stuff to do. Call me when you know more” “Yeah, okay” Ik druk op het hoorntje en val op het bed. Het was toch zo’n zalig gevoel. Ja, ik geef het toe. Ik ben verliefd op Zayn Malik. Toen hij babe tegen me zei, versnelde mijn hartslag voor even. Mijn moeder haalt me uit mijn droom. “Je vader en ik wachten beneden op je voor het eten” zegt ze en weg is ze. Ik slenter naar beneden en zet me aan tafel. Het eten word geserveerd. “We hebben besloten om terug naar België te gaan” zegt mijn vader ineens. Mijn zin om te eten is direct over. “Wat? Waarom” zeg ik overstuur. “Je acties van vandaag waren er over. Zie dit als een soort straf. Thuis heb je direct huisarrest.” “Morgen nemen we s’middags de trein terug naar België. Tegen dan moeten je koffer zijn gepakt.” gaat mijn moeder verder. “Ook ga je je hotelkamer niet buiten zonder dat je toestemming hebt van ons. En nog iets, je gsm mag je afgeven” zegt mijn vader. “Is het al niet genoeg? Waarom moet ik mijn gsm nu afgeven?” antwoord ik boos. “Je mag geen contact meer hebben met die jongen. We weten wie het is en het is beter zo” vertelt mijn moeder op een zachtaardige toon. Ik sta op en loop weg van de tafel. “Wat ga je doen?” vraagt mijn vader. “Mijn gsm halen!” roep ik boos voor gans het restaurant. Eens op mijn kamer beginnen de tranen al te vloeien. Ik haal mijn gsm uit mijn zak en schrijf gauw Zayn’s nummer over. Mijn moeder loopt mijn kamer binnen en pakt mijn gsm uit mijn handen. “Sorry” zegt ze nog.

The wedding - Part 8

Gelukkig stonden ze me niet op te wachten bij de deur. De volgende ochtend staat er nog niets op de planning. “Je moeder en ik zullen is overleggen wat we kunnen doen. Jij kunt ondertussen naar je kamer gaan ofzo. Het kan zijn dat we naar ergens anders vertrekken morgen.” zegt mijn vader bij het ontbijt. Er is niets anders te beleven dus ga ik naar mijn kamer. Niet veel later krijg ik een berichtje van Zayn. “Can you come downstairs?” staat erin. Als ik beneden ben, zie ik dat mijn ouders niet meer in het restaurant zitten. Ik kijk rond maar zie Zayn niet staan. “Miss? Miss!” hoor ik. De dame aan de balie roept me. “This boy is looking for you” zegt ze. “You’re Britt?” zegt de jongen met een gezicht dat ik ook al is heb gezien. “Yeah” “Zayn sended me to get you. I’m Liam” Daarom herkende ik hem, hij is een van One Direction. “Why? Is he too busy?” “No, but I can’t say much. Come’on we need to go” zegt hij en leid me in een auto. Op het laatste vergezelt Niall me op de wandeling naar een of andere plek. “It was nice meeting you, this is the place I had to drop you off. Have fun!” zegt Niall en verdwijnt. Het is redelijk stil en de plek had een mooi uitzicht over Londen. Ik zet me neer op het bankje, dat er staat, en wacht op Zayn. Na een paar minuten schuiven een paar handen voor mij ogen. “Hye there” lacht Zayn en kust me op het voorhoofd. Hij zit nog niet lang neer of ik pak hem al vast. “So, do you like the view?” “Yeah, it’s nice” “I wanted you to see it. I come here every time after a busy schedule, to relax” “Why did the other boys bring me?” “Oh yeah I’m sorry, it’s for the press. To confuse them. I probably must have told you.” “No it’s okay” Hij legt zijn arm rond mij en ik leg mijn hoofd op zijn schouders. Onze vinger haken in elkaar en we genieten van het uitzicht. “How are we going to do things? I think we’re leaving soon, I don’t know if it’s back to Belgium or to somewhere else in England.” “We’ll figure something out. Now we have to enjoy the time that we can be together” lacht hij en kust me. De tijd vliegt voorbij. Zayn had ook drinken en hapjes bij. We hadden de ganse tijd gepraat over vanalles. Mijn gsm had ik uitgezet omdat mijn ouders me belden enzo. Ik had geen zin om me te verantwoorden en dan terug te moeten. “How long have we been here?” vraag ik wanneer het stilaan donker word. “A couple of hours, do you want to go back?” “Maybe, my parents will be pissed but I want to be with you” “I don’t want your parents to think I’m a bad influence on you” “1hour and then we’ll go back, please?” “Yeah okay” stemt Zayn in. Ik leg mijn hoofd op zijn schoot en kijk naar de sterrenhemel. Een uur later nemen we afscheid en zet een chauffeur me af aan het hotel. Mijn ouders stonden me op te wachten. Nu moest ik hen alles uitleggen, ik had schrik voor hun reactie…

The wedding - Part 7

Op mijn pantoffels slof ik naar de deur. Zonder door het gaatje te piepen, steek ik mijn hoofd door de deur. “Owh I hope I didn’t wake you. Work in the studio lasted longer than I thought. Maybe we can drink something in the bar downstairs?” zegt Zayn. “If you wait, I can change” lach ik en sla de deur terug dicht. 5minuten later loop ik de kamer uit. We zeggen niets tegen elkaar op de weg naar beneden. “Don’t you think the press will see us?” vraag ik om de stilte doorbreken. “No, they don’t expect me to sit in a bar in a hotel. And if they find us, we’ll have to call it a day” zegt Zayn en we komen aan aan de bar. Het is er redelijk rustig. We installeren ons uit het zicht van de ingang aan de bar. “Actually, I don’t know your name yet” “Oh it’s Britt” “That doesn’t sound familiar here” “No, I’m not from here. I’m Belgian.” “And you’re family of Sarah?” “Yeah, let’s call it far family.” “I thought you weren’t from here, with that cute accent” Ik moet weer verlegen lachen en drink een wat van mijn drankje. “You know what’s weird?” “No, tell me” “Normally I’m quiet and shy but with you… I don’t know, it’s a whole other me. I talk more and I’m even flirting, which I don’t do lots” Ik kijk even rond of niemand naar ons zit te zien ofzo en dan zie ik mijn ouders passeren. Ik duik weg zodat ze mij niet zien want ze staan nog even te twijfelen om iets te drinken in de bar. Gelukkig gaan ze door maar dan krijg ik schrik dat ze mij willen controleren. “What’s wrong?” vraagt Zayn als hij ziet dat ik haastig mijn drankje op drink. “ I think it’s best to go back to my room” “What? Did you spot paparazzi?” “ Nonono, I saw that my parents came back. They might go and check if I’m still in my room so…” Ik zet mijn leeg glas op de bar. “It was nice talking to you” zeg ik en geef hem een kus op de wang. Ik kijk eerst of de kust veilig is en loop dan naar de lift, die lang op zich laat wachten. “Uhm you forgot something” hoor ik Zayn achter mij zeggen. Hij legt mijn gsm in mijn handen. “ I put my phonenumber in it just in case” knipoogt hij. “Oh thanks” zeg ik en draai me weer om. Nog voor ik de lift kan instappen pakt Zayn mijn hand terug vast en trekt mij tot bij hem. Net zoals op het feest zijn onze hoofden niet zo ver van elkaar verwijderd maar deze keer heeft Zayn geen haast en drukt zijn lippen op de mijne. Juist dan gaat de lift open en ik loop erin. Zayn blijft staan tot als de deuren zich sluiten. Mijn gsm, die in mijn handen ligt, trilt. “It was nice talking to you too” zegt het smsje

The wedding - Part 6

Mijn verveelde blik maakt direct plaats voor een glimlach. “Zayn?” “Shhhtt, they may not reconise me” lacht Zayn me aan vanonder zijn zonnebril en muts. “What are you doing here?” vragen we tegelijkertijd. “Oh you first” “No no, ladies first” “Well my dad decided to explore some more of England, starting with Londen. You?” “Need to record some extra songs for the album in the studio some streets away. Was getting some starbucks for the guys and then I saw someone that looked like you. The rest you know” “How did reconise me?” “I just simply didn’t forget you” flirt Zayn. “Britt! We gaan door!” roept mijn moeder en sluit zich terug aan de groep. “I need to go”zucht ik. “Me too, I think the guys don’t like to have cold coffee. When can I see you again?” “Euhm euhm” Ik wil naar mijn gsm grijpen maar die zit in de rugzak van mijn vader. Tegelijkertijd zie ik dat de groep afslaat, een andere straat in. “I stay at … hotel, close to trafalgar square. Room 125!” roep ik hem toe als ik de groep achtervolg. Gauw kijk ik hem nog is aan voordat ik de straat insla. Gelukkig waren ze nog niet ver en ben ik rap bij hun. “Wie was dat?” vraagt mijn moeder streng. “Oh iemand die dacht dat ik de weg wist naar een of ander gelegenheid” lieg ik. Ik moet zeggen met mijn blazer en gele broek, zie ik er niet echt uit als een toerist. Op de terugweg naar het hotel, denk ik aan mijn toevallige ontmoeting met Zayn vandaag. Ik had gedacht dat ik hem niet meer ging zien na het feest. Blijkbaar was hij me nog niet vergeten en zijn flirtgedrag ook niet. “Je moeder en ik gaan nog is het stad in vanavond, kom je mee?” vraagt mijn vader aan het avondeten. “Nee, dankje. Ik heb al genoeg gelopen vandaag” antwoord ik. Dus na het avondeten splitsen onze wegen, zij het stad in en ik naar mijn kamer. Voor ik het bed induik, verdiep ik me in mijn boek. Daarna maak ik me klaar om te gaan slapen. Tanden poetsen, pyjama aandoen… Je kent het ritueel wel. Ik geniet nog even van het uitzicht voor ik de gordijnen toeschuif. Eigenlijk was ik niet moe van vandaag, ik had gewoon geen zin meer om weer een wat rond te zien. Ik kan dan ook niet echt in slaap geraken aangezien ik toch niet moe ben. Daarom kruip ik terug uit mijn bed en sla mijn boek weer open. Het was ongeveer 23u en er klopte iemand op de deur. Wie klopt er in hemelsnaam op iemands deur om 23u?

The Wedding - Part 5

Op de weg naar Londen kon ik aan niets anders denken. Het was echt de eerste keer dat ik een jongen leuk vond en dat een jongen mij leuk vond. Achteraf gezien was gans het gesprek dat we hadden 1flirt. Maar omdat ik dat nog niet had meegemaakt, viel het mij niet op. En dan die dans achteraf, mhmhmh ik kan het mij seconde per seconde herinneren. Als ze een paar seconden later hem hadden geroepen dan had ik misschien wel met hem gekust. Wat zou er dan zijn gebeurt? Zou ik hier dan ook gezeten hebben? Of zou het beter zijn geweest om hem niet gekust te hebben? “We zijn er bijna” zegt mijn vader. Een kwartier later stappen we het hotel binnen. “Je hebt een kamer alleen” lacht mijn moeder en geeft me een sleutel. “Morgen om 9u aan het ontbijt” zeggen mijn ouder nog voor ze in de lift verdwijnen. Op mijn kamer, haal ik alles uit mijn valies en leg het netjes op de schappen. Als ik op het bed lig, flitsen de momenten met Zayn voorbij. Van het moment ik hem zag in de kerk tot wanneer hij me het laatst aankeek en wegging. Zijn bruine ogen die me zo aankeken elke keer dat we elkaar kruisten. Nu ja, verleden is verleden. Ik zette het van me af en probeerde te slapen. De volgende ochtend, na het ontbijt, is het direct tijd voor een of andere rondleiding.  Saai, om het met 1woord samen te vatten. Ik denk meer aan Zayn, hoewel ik het beter niet doe, dan dat ik de uitleg volg. Na een klein halfuur mogen we eindelijk de bus uit. Mijn gat begon al zeer te doen van constant te zitten maar nu moeten we nog stappen. Ik slenter vanachter de groep en heb totaal geen interesse. Mijn taak was om foto’s te trekken dus doe ik wat van mij verwacht word. Een foto van moeder en vader bij dat standbeeld hier, een foto van het gebouw daar… En zo gaat het maar door. We hebben al zeker de helft van Londen doorkruist en mijn voeten beginnen zeer te doen. De gids stopt even bij een of ander gebouw. “So this building is…” begint hij met zijn zoveelste uitleg. Hopelijk is het niet lang meer tot het einde. Kan er mij iemand hieruit help, alstublieft? Pff…. Ineens word er op mijn schouders getikt. “Didn’t expect to see you here” zegt een bekende stem.

The wedding - Part 4

Het gebeurde zo rap. Ik ging juist voor de eerste keer van mijn leven een jongen kussen. Niet zo maar een jongen natuurlijk, Zayn Malik van One Direction. “Zayn Malik!” word er geroepen. Zayn trekt zijn hoofd weg van de mijne zonder dat het elkaar geraakt had. “Sorry” zegt hij en loopt de dansvloer af. Zijn moeder staat hem op te wachten. Achter haar staat een of andere man. Die fluistert iets in zijn oor en Zayn word weggeleid. Onze blikken kruisen nog 1keer wanneer hij voor de laatste keer achter hem kijkt. Aan zijn blik kun je zien dat hij er echt niet kan aandoen. Teleurgesteld druip ik de dansvloer af. Naast de dansvloer staat er een verassing op me te wachten. “Hallo Britt” lacht mijn vader. Ik zet een fake lach op en ga naar hem toe. “Je hebt het gehaald, ik dacht dat je niet meer ging komen” zucht ik als ik hem knuffel. “Dit kon ik niet missen” zegt mijn vader. Mijn moeder is er ook komen bijstaan. “Je vader heeft nog iets te vertellen” glimlacht ze. “Ja, wat?” vraag ik nieuwsgierig. “Ik heb deze week een ganse week nog vakantie en ik wil met jullie nog een wat meer van Engeland zien” “jeej!” zeg ik zo enthousiast mogelijk. “Ik heb wel 1probleem, ik heb maar kleren mee voor 3dagen” “Ik heb extra kleren ingepakt voor het geval het ging doorgaan” lacht mijn moeder. Mijn vader gaat op zoek naar het pasgetrouwde koppel om hen te feliciteren. Ik krijg het gezelschap van Tracy, Abbie & Melody. “What was that huh?” lacht Abbie. “You were pretty close, what happend?” vraagt Tracy. “Wasn’t it close enough to bump into him?” zegt Melody jaloers. Ik haal mijn schouders op en zeg niets. “Awh, are you okay?” “Yeah, I’m fine. It was just…  a dissapointment or something” “You should be glad. I think there are many girls who wanted to swap places with you.” Zegt Melody weer jaloers. “Melody please, be glad for her” klinkt het. “Sorry, I wish I was you” verontschuldigt ze zich. “It’s okay, group hug?” “GROUP HUG!”  roept Abbie. Mijn vader komt terug en gebaart me dat we weg moeten. “Oh I need to go” zucht ik. We wisselen gauw nog onze gsmnummers uit en dan verlaat ik het feest. “Wat staat er allemaal op de planning?” vraag ik aan mijn vader. “We rijden zeker nog vandaag naar Londen en daar zullen we verder zien” zegt hij.

The wedding - Part 3

Daarom vond ik hem niet dus. “Well, at least you didn’t  scream your longs out in my face” lacht Zayn als hij ziet dat ik me heb verslikt. Ik lach even en drink nog een wat. “You’re not dancing, why not?” “The food, a little bit too much. What about you? I thought you were the best dancer of the 5 now” “Just enjoying the time that they leave me alone” “Oh you’re famous , what do you expect?” zeg ik en zie dat Tracy mijn aandacht wil trekken. Uit haar gebarentaal versta ik dat oftuwel ik met Zayn moet dansen ofdat ik hem moet sturen naar haar. “If you search someone to dance with, I think I know some girls here that will volunteer” zeg ik. Zayn zet zijn aanstekelijke lach weer op. “And you? Will you volunteer?” “If there wasn’t so much to eat, maybe I would” “Can I buy you a drink than?” vraagt Zayn. Dat kon ik niet afslaan maar we zaten op een feest, de drank was gratis. “No but you can order one from me” lach ik “ the drinks are free” “Oh right, fail. What do you want?” Samen drinken we op ons gemak ons drankje op. Ondertussen praten we een wat. Ook lachen we met mijn moeder die nog altijd met haar idiote danspassen op de dansvloer staat. Mijn glas is bijna leeg als er een aanstekelijk liedje opstaat. Mijn hoofd begint op de maat van de muziek te bewegen en ik kan het niet tegenhouden. “If you want to dance, go!” zegt Zayn als hij het opmerkt. “No thanks” “Why? Your dancemoves can’t be so bad as you mother’s” “Believe me, it is.” zeg ik. “Okay, I’ll dance too. Come’on!” lacht Zayn en trekt me de dansvloer op. Zayn danst uitmuntend en ik voel me echt een amateur. Het is druk op de dansvloer. Ik merk ineens niet dat Abbie, Tracy & Melody bij ons staan. Pas als Abbie me een por in de zij geeft. “Can you please introduce us to him?” fluistert ze in mijn oor. Zayn, die nog druk aan het dansen is, heeft nog niets opgemerkt.  “Zayn? I want to introduce you to my friends Tracy, Abbie & Melody” “Oh hye girls” lacht Zayn en weg was hij. Eerst een knuffel dan handtekeningen, foto’s… Noem maar op. Ik verschans me terug naar de bar. Ik stond er anders maar toch gewoon bij voor niks. Na een half uur duikt Zayn weer naast me op. “Where were you?” vraagt hij. “Oh I was thursty” lach ik. En dan gebeurde het, ik had het kunnen voorspellen. De dj schakelde over naar tragere muziek en iedereen begon te slowen. “May I have this dance?” vraagt Zayn beleeft wanneer hij mijn hand pakt. “Euhm sure...” zeg ik. Eens op de dansvloer pakt Zayn me stevig vast en waar zijn lichaam in contact komt met het mijne, begint het te tintelen. “Did I mention that your dress looks pretty on you?” fluistert Zayn in mijn oor. Ik begin verlegen te lachen en fluister terug: “And did I said that you are looking very handsome in your suit?” Mijn hoofd staat nu pal voor de zijne en zijn bruine ogen kijken recht in de mijne. Het is alsof een zwaartekracht onze hoofden naar elkaar toe trekt…

The wedding - Part 2

Het kleed van Sarah is supermooi. Tijdens hun trouwgeloften pinkt iedereen een traantje weg. Soms ga ik terug op zoek naar die bruine ogen. Zayn zit aan de andere kant bijna vooraan. Het enige dat ik kan zien is zijn achterkant. Gelukkig is de mis niet te langdradig. Nadat ga ik op zoek naar mijn moeder, die ik ben kwijtgespeeld. Ik  bots tegen iemand op als ik de andere kant op kijk voor mijn moeder. “Oh sorry” verontschuldig ik me. De persoon draait zich om en ik herken de blik. “It’s nothing” lacht Zayn en draait zich om. “Britt! Over here!” roept Abbie. Mijn moeder staat bij hun. “Ga je mee met hun? Ik kom later” zegt ze. Ik word meegetrokken in een auto. “Where are we going?” vraag ik. “Oh to the party off course” lacht Melody. In hun grote  tuin worden nog een paar tenten opgetrokken en is het een beetje een chaos. “Can we help?” stelt Tracy voor en we worden direct aan het werk gezet. Wanneer het volk toekomt is alles in orde. Het pasgetrouwde koppel worden onder luid applaus verwelkomt. Eerst is het aperitief met schuimwijn en hapjes. Daarna nog een 4gangenmenu. Ik zit aan een tafel met alle jongere nichten en neven. Melody, Tracy & Abbie zitten ook aan mijn tafel. Zayn zit aan de andere tafel met nichten en neven van de bruidegom. Hij krijgt natuurlijk redelijk veel aandacht. Er word een wat afgebabbelt aan onze tafel. Vooral Melody lijkt haar mond niet te kunnen stilhouden. Als ik niet meer volg, kijk ik is opzij naar Zayn. Abbie betrapt me en begint te lachen. “He’s hot, isn’t he?” lacht ze. “Yeah, he is. I bumped into him today.” lach ik terug. “You what?!” klinkt het. “Wow she has been closer to him than I ever been” zegt Melody jaloers. Na het voorgerecht en de soep zit ik al goed vol. Van het hoofdgerecht eet ik dus maar 1 bord. Van het dessert kan ik niet afblijven en ik zit stampvol. Ik kan me amper verplaatsen naar de dansvloer voor de openingdans. Abbie wil me direct erna de dansvloer optrekken maar ik zeg vriendelijk dat ik mijn eten nog een wat wil laten zakken. Ik ga terug naar mijn plaats om even te rusten. Ik schaam me als ik zie hoe mijn moeder danst. Haar bewegingen trekken op niks. Omdat ik dorst krijg verplaats ik me naar de bar, die dichter staat bij de dansvloer. Ik bestel iets en kijk even rond om te zien of ik Zayn kan vinden.  Hij lijkt nergens te bespeuren. “Are you going to drink that? Otherwise…” zegt een stem achter mij. Blijkbaar stond mijn drankje al een tijdje op de bar. Ik draaide me om en pak mijn drankje. Ik drink ervan ,maar als ik zie wie er naast me staat, verslik ik me bijna.

The wedding - Part 1

“Is je koffer al gepakt voor morgen?” vraagt mijn moeder direct als ik terug thuis kom van een uitje met mijn vriendinnen. “Nee, ik zal er direct beginnen” zeg ik en loop direct naar mijn kamer. Morgen Engeland. We hebben daar verre familie zitten en er trouwt iemand. Het was wel een verassing toen de uitnodiging binnenviel want de banden waren een beetje verslapt. Mijn moeder had af en toe wel contact met een of andere verre tante. Het is de dochter van die tante dat trouwt. Ik pak mijn lieveling t-shirts en jeans mee. Ook de outfit voor de trouw mag ik niet vergeten. Een mooi bloemenkleedje met bijpassende sandalen, armbanden en handtas. Ik heb er lang op gezocht, wat ik zou aandoen, maar toen ik het kleedje zag hangen, moest ik het hebben. Ik zet mijn koffer beneden bij de rest. Het is alleen ik en mijn moeder, mijn vader reist constant de wereld rond. Ik ben het wel gewoon om alleen een moeder te hebben. Het is ook daarom dat ik een goede band met haar heb. Mijn vader zie ik alleen op feestjes of via skype. Hij ging zien of hij op tijd op de trouw geraakte. Dat zou de eerste keer in 2maanden zijn dat ik hem zag dus hoopte ik een beetje dat hij kwam. Ik bekeek nog is gauw de uitnodiging. ‘The Bradley’s & The Malik family announce…’ Malik, van waar ken ik die naam? De volgende ochtend is het vroeg opstaan. Trein pakken, naar het hotel gaan, familie is bezoeken voor de trouw, even een wat rondneuzen… Een heleboel dingen voor 1dag maar toch vliegt ze voorbij. Tijdens het familiebezoek ben ik bevriend geraakt van meisjes van mijn leeftijd. Op de dag van de trouw moeten al vroeg in de kerk zijn. Mijn moeder wilt goed vooraan zitten. De kerk komt voller en voller te zitten. Even zit ik alleen als mijn moeder is gaat kijken bij de bruid. Ik trek een wat foto’s van de mooi versierde kerk. Melody, 1 van de meisjes die ik gisteren heb leren kennen, komt naast me zitten. “Why don’t you come and sit with us?” vraagt ze en wijst naar 2 stoelen die vrij zijn aan de andere kant bij haar, Tracy en Abbie. “Good idea, if I see my mum I’ll ask her” antwoord ik in mijn beste Engels. Niet veel later komt mijn moeder terug en we verhuizen naar de andere kant. Melody, Abbie & Tracy maken ineens een gilgeluidje,beginnen te fluisteren en te wijzen. Ik kijk naar waar ze wijzen. Zayn Malik, vandaar dat ik die naam herkende, van One Direction. Ik kende hem van in de boekjes maar ben niet echt fan. In zijn pak en in het echt, lijkt hij nog veel knapper dan op foto’s en in filmpjes. Als hij is onze kant opkijkt wuiven we naar hem en hij wuift terug. Weer ontsnappen er kleine gilgeluiden en zitten ze naast mij te freaken. “Did you knew he was coming?” vraag ik aan Tracy. “We knew Sarah was marrying his cousin but that he would show up… We actually thought he was busy recording the second album” lacht ze. Ik kijk nog is zijn kant op. Voordat hij zich zet, kruisen onze blikken en kan er een glimlachje vanaf. Zijn bruine ogen zijn de mooiste die ooit mijn kant hebben opgekeken.

Crash - Part 10

Alsof de goden ermee gemoeid waren, werd ik de volgende ochtend ziek. Koorts, buikpijn… Resultaat: ik mocht in het bed blijven. Het was niet voor 1 dag, nee voor meerdere. Op de dag dat ze vertrokken moest ik nog uitzieken maar was ik wel zo goed als genezen. “So are you finally going to tell me what you figured out?” vraagt Saar als ze me een bezoekje brengt. “I think I like Louis but really like him” “Haha, that’s normal. Your one of his fans.” “No, you don’t understand. I feel more, that kiss… It felt so right.” Wait, you guys kissed? That’s new to me…” “Saar, you need to get me out of here. I need to see Louis before he gets on his plane” “Please Emily, you’re still a little bit sick and it’s ridiculous” “Saar… It’s sounds like that but it’s the truth. Do this for me!” Saar staat op en gooit me een paar kleren toe. “Okay, but don’t come cry when it turns out the other way” stemt ze toe. We rijden naar zijn appartement maar daar treffen alleen zijn vrienden aan. “He’s already gone for an hour. You must hurry, the flight is in a half hour” zegt de vriend. We twijfelen niet langer en rijden richting luchthaven. “Shit, were do they have to be?” vraag ik me af als we daar aankomen. “The gates of the flight to LAX are almost closing. Passengers must hurry to gate 8.” word er omgeroepen. We konden alleen maar proberen. Ik wurmde me door de meisjesmassa door. “Louis?” riep ik maar het was al te laat. Het vliegtuig maakte zich al los. Saar sloeg troostend haar arm om mij. “You could try, come’on let’s go back to bed” zegt ze. Sloffend liepen we terug naar de uitgang. “Wait, can we drink something first? I’m thirsty” vraag ik. Saar lacht en we zetten ons neer in het café juist bij de uitgang. Diep verzonken in gedachten nipte ik van mijn koffie. “Emily?” zegt een bekende stem achter mij. Het was niet Saar dus ik draaide me direct om. “Louis? What are you still doing here? Shouldn’t you on the plane to LAX?” zeg ik verrast. “Safety reasons, we will take a plane later. What are you doing here?” “OMG, I’m so glad you’re here” zeg ik opgelucht en val hem in de armen. Louis kijkt me vragend aan. “Oh, I’m sorry… I’m sorry that I ran away after the kiss. I shouldn’t have done that” “No, you don’t need to be sorry. I shouldn’t have kissed you.” “Louis listen please. I like you … That’s why I was disappointed at you, I had feelings for  you and you let me down. When you lied, you hurt my feelings. Somehow the kiss was the right thing to do, I realized that later. Then I was sick, I couldn’t come to you and tell everything. So that’s why I am here, to tell you what I think…” Er valt een stilte, Louis lijkt overdonderd. Dan pas bedenk ik dat het niet waar kan zijn. Dat ik verliefd ben geworden op het idee dat Louis me mag. Ik keer terug naar de tafel en pak mijn spullen. “Come’on Saar, I need to go back to bed” zeg ik en keer mijn rug naar Louis. Voor de tweede keer in een paar dagen tijd. “I’ll get my scooter, you wait here” zegt Saar wanneer ze op zoek gaat naar haar scooter op de parking. Niet veel later zit ik op de scooter, klaar om te vertrekken. “Emily! Wait! Don’t go!” roept er iemand. Louis sleurt me van de scooter. “It’s true, you’re right. I like you that’s why I kissed you. Your reaction was again what I didn’t expect. Thanks to your reaction and the fact that you didn’t show up, I thought you didn’t like me at all. Maybe for what I did… What I want to tell you, is that I managed to go on a flight tomorrow. So I have at least one day that I can spend with you.” legt Louis uit en op het einde verschijnt er een lach op mijn gezicht. Louis buigt zich voorover om mij terug te kussen maar ik hou hem tegen. “I’m still sick and contagious, you know” lach ik. “So what? Then we will spend more days with each other.” grijnst hij nog voor onze lippen elkaar weer vinden.

Crash - Part 9

“Well apparently there was someone that wanted me to talk to you” verzin ik. Het blijft even stil. Als er kabaal op de gang te horen is Louis rap om te zeggen: “Come inside before anyone sees you” Het leek vanbinnen echt op een studentenkot, niet te groot en redelijk rommelig. “I’m sorry for the mess. I didn’t expect to see you so soon.” zegt Louis terwijl hij in zijn haar krapt. Ik blijf onwennig rechtstaan wanneer hij zich in de zetel zet. “So you’re in perfect health again?” vraagt Louis. “Yes, everything is back to normal. Feeling pretty good actually” lach ik. “And what about your friend, is she okay?” Ik begin de indruk te krijgen dat hij er niet wilt over  praten. “Louis…” “Yeah” “I’m sorry” “Sorry about what?” “I shouldn’t have reacted like that. I was so relieved and angry at the same time. I guess that last one was the thing I showed the most” zeg ik en ga naast hem in de zetel zitten. “I need to say sorry too. I didn’t think the management would react like that when I pushed the bodyguards away and ran to you” “Wait, you actually pushed a bodyguard away. How did you even do that?” “I don’t know, it just came to me and before I realized I was already on the streets” Ik moet even lachen. Spijtig dat ik dat deel heb gemist. “Look” ,zegt Louis als hij mijn handen vastpakt, “You don’t know how many times I wanted to say to you the truth. You deserved that to know. I was feeling miserable every time I had to lie about it. Somehow the management shut me down. I’m feeling guilt all the time since then.” “It’s okay, you said it to me. I know the truth now that’s all I wanted. Maybe I still hate you for the lying but you’ve got my forgiveness because you were the first one to help me.” zeg ik geruststellend en trek mijn handen weg. “Something to drink?” vraagt Louis. “No, thanks I need to get home” “Yeah, how did you actually get here?” “Oh that’s something I will tell you later” lach ik wanneer ik naar de deur loop. “Then I need to see you back so you can tell me” “Yeah I’ll figure something out” Louis lacht en geeft me een knuffel. Alles wat daarna  gebeurt, gebeurt in slow motion. Ik laat Louis los maar voor ik me echt kan wegtrekken komt Louis gezicht dichter en dichter, zo dicht dat onze lippen elkaar raken. Als ik besef wat er aan het gebeuren is, trek ik me weg. “Sorry” is het enige wat ik kan uitbrengen. Met een soort verdoving loop ik de trappen af. Uit het niets stromen er tranen uit mijn ogen. Waarom? Wat bedoelde hij daarmee? Zou hij me leuk vinden of was het weer een of andere leugen? Er stroomt vanalles door mijn gedachten terwijl ik het slot opendoe en vertrek met de scooter. Op de weg terug kan ik me niet concentreren. Het enige ding wat ik nu wil is mijn eigen warme bed. Terug thuis ben ik doof voor hetgene mijn broer zegt. Ik ga rechtstreeks naar mijn kamer en val op het bed. Ik keek naar de sterren en dan… dan realiseerde ik waarom ik boos op hem was wanneer hij tegen mij gelogen had.

Crash - Part 8

“See, I’m not the only one that thinks you should go to Louis” zegt Saar als ze weer naast mij komt staan. “I don’t know Saar, I’m afraid I will be there for nothing” “Nothing? You have a lot to discuss. Just go, he needs it.” We wandelen terug naar huis. “Maybe you should think about it. But you’ve to know me, Niall, Liam, Zayn and Harry count on you.” lacht Saar voordat ze naar huis vertrekt. Ik weeg alles af. Is het beter om te gaan of niet? De voorbije dagen flitste voorbij. Nog een tijdje ijsbeerde ik in mijn kamer. Ineens liep ik naar mijn laptop en zocht het adres op. Het was redelijk ver en een trein pakken was geen optie. “Emily? Mum and I are gone to a party. Your brother is still here so be good, okay?” roepte mijn pa. “Great, now the car isn’t a option anymore. I’m stuck here anyways” zucht ik. Het idee om naar Louis te gaan vanavond was niet meer doenbaar. Ik plofte in de zetel en zette de tv aan. Er was niet veel intressants op de de tv. Toen er reclame van scooters verscheen, kreeg ik een idee. Een paar maanden geleden kreeg Saar een scooter en ze had me erop leren rijden. Het duurde niet lang voor ik uit de zetel schoot, me omkleedde en naar Saar ging. “But you don’t have your license.” “But Saar, you’ve learned me to drive it. By the way it was you that said I better should go to Louis.” “Okaay, okay but don’t do anything stupid and bring the whole scooter back please. I trust you” zegt Saar al ze toestemt. Paar minuten later was ik op weg naar Louis met de scooter van Saar. Zoiets had ik nog nooit gedaan. Ik was regels aan het overtreden voor Louis. Hopelijk deed ik het niet voor niks. Als ik het eindpunt naderde, begonnen de zenuwen op te komen. Eerst zocht ik een staanplaats voor de scooter en deed hem dan op slot. Ik was nog niet van plan om nu direct naar binnen te gaan. In mijn hoofd repeteerde ik wat ik zou kunnen zeggen. Ik keek naar het appartementenblok en zocht waar Louis kon zitten. 5B, misschien de 5^de verdieping. Er verscheen ineens een hoofd bij een raam op de 5^de verdieping. Het keek voor zich uit. Oh, het was Louis zijn gezicht. Ik draaide me zo rap mogelijk om zodat hij me niet kon herkennen. Ik was nu hier, het zou stom zijn als ik nu gewoon weer naar huis reed. Met die gedachte stapte ik op het appartementenblok af. De zenuwen werden erger en erger naarmate ik de blok naderde. Ik glipte mee binnen met iemand. Dan moest ik 5 verdiepingen trappen doen want ik hield niet van liften. “Come’on, are you not going with us? It will be fun” “Sorry guys, I already broke a management law and what came after that wasn’t fun.” hoor ik Louis zeggen. “You’re gonna regret it” zeg een van de jongens die mij passeert. “Woah, hello there!” lacht een andere jongen van het groepje naar mij met een grijns. Ik loop verder de trap op en zie Louis nog in het deurgat staan. “Emily?” zegt Louis verbaast. “What are you doing here? How did you know I was here?” 

Crash - Part 7

Die nacht kon ik niet slapen. Langs de ene kant voelde ik me schuldig maar langs de andere kant waren er nog die verraadgevoelens. “Somebody didn’t sleep well, I see” zegt mijn moeder als ik aan het ontbijt kom. “Yeah” lach ik. Na het ontbijt legde ik een laagje make-up op zodat mijn wallen niet meer zichtbaar waren. Ik liep naar het pleintje vlakbij voor mijn dagelijkse afspraak met Saar. Op het pleintje stond een verlaten speeltuin met schommels en glijbanen. Iedereen in de buurt was er te oud voor geworden. “Hye, you’re okay?” vraagt Saar direct. “Yeah, I’m feeling better.” antwoord ik haar. Eerst praten we nog over andere dingen. “Oh I forgot to bring your handkerchief” stel ik vast. “That’s nothing, you can keep it. So are you’re still mad at Louis?” “I don’t know maybe I overreacted. I still think he should have told me directly but like you said; there must be a good reason for it” “There always is a good reason, I honestly think he didn’t wanted to lie. What are you going to do now?” “Nothing, I think. Just let it die.” “Are you sure about it? Because I think you’ll see Louis again and what are you going to do then? Pretend nothing happened, come’on. You should go and see him.” “Saar, you know me as the best. So you know I won’t do that. I’m not that kind of person” “Okay, fine by me.” lacht Saar en we beginnen weer over iets anders te praten. Over het nieuwe schooljaar dat er zit aan te komen en hoe we dat zouden kunnen overleven. “Emily?” zegt een stem ineens. Ik draai me om en schrik me rot. “What are you guys doing here?” vraag ik verbaast als ik Liam, Harry, Zayn & Niall zie staan. “We wanted to apologize in person. We’re very sorry we had to lie about it.” zegt Harry. “Yeah, believe us we wanted to tell you the truth but we couldn’t” vertelt Liam verder. “Why?” vraag ik. “The management” ,zucht Niall, “They don’t even know we’re here.” Ze geven me allemaal een knuffel. “Where’s Louis?” vraag ik daarna. “Well, he didn’t come with us. Ever since your reaction, he’s ashamed of his actions. So much that he doesn’t dare to see you anymore.” legt Zayn uit. “Tell him I’m sorry. I didn’t meant that.” “Emily, we think you should do that yourself. It’s better like that” lacht Liam. “But how?” “Okay, don’t tell him we did this. Here’s his address where he’s staying ‘till the end of the week. Better hurry before we’re gone again for months.” vertelt Harry en overhandigt me een briefje. “He’s very sorry that he lied about it but there was no other way. It’s your choice to forgive him or not.” zegt Zayn. “We need to go now before we get busted. Emily we count on you, okay. Don’t let Louis down.” zegt Niall nog vlug voor ze weer in een geblindeerde auto springen en wegreden. Daar stond ik dan, op een verlaten speeltuin met het adres van Louis in mijn handen.