Sorry

Hyee
Sorry dat ik er al zo lang niets heb opgepost. Ik ben namelijk bezig met 2 grotere fanfics op Quizlet en dat slorpt al mijn tijd op. Hier zijn de links ervan, als je ze wilt lezen:

• If you only knew (http://www.quizlet.nl/stories/111764/if-you-only-knew--louis-tomlinson-amp-conor-maynard/)
• Forbidden love (http://www.quizlet.nl/stories/116328/forbidden-love--zayn-malik/)

Voorlopig ben ik met deze wel nog een tijdje zoet dus ik weet niet of ik hier nog iets zal op posten de komende maanden.

Groetjes

Cato

In my dreams - Part 10

Eerlijk gezegd was het aanpassen als ik in België toekwam. Gewoon het idee dat ik en Liam niet in hetzelfde land waren…

De weken erop concentreerde ik me vooral op school. Liam liet niet veel van hem horen en ik miste hem, ook al wist ik niet goed wat het was tussen ons.

“Wat heb jij? De voorbije weken ben je zo afwezig, gefocust op schoolwerk en je hebt precies nooit gehoord van is plezier te hebben.” zegt Hanna bezorgt.

“Mag dat niet?”

“Oh rustig, ik zeg niet dat het niet mag. Ik wil gewoon zeggen dat je misschien ook een beetje plezier mag hebben en dat schoolwerk is moet laten varen. Er is dit weekend een fuif, laten we gaan.”

“Pff, niet veel zin.”

“Komaan, wij tweetjes naar een fuif. Dat is gewoon om zin te krijgen.”

“Ok”

Bijna iedereen van de school was op de fuif aanwezig. Zij hadden plezier maar ik niet echt. Mijn hoofd zat ergens anders. Ik volgde Hanna van op de dansvloer tot aan de drankbedeling. Ik voelde mij precies een hondje.

“Kom, laten we nog is dansen.” lachte Hanna, duidelijk al een wat in de wind, en trok me de dansvloer terug op.

Ik deed mijn best om een paar dansmoves uit mijn mouw te schudden zodat ik niet uit de toon viel. Ineens trekt een jongen mijn aandacht. Hij kon redelijk goed dansen en vanachter trok hij heel hard op Liam.

“Nee Stephanie, dat kan niet. Hij zit in Engeland, remember?” zeg ik tegen mezelf.

Toch bleef ik naar hem kijken. Alsof hij het door heeft dat ik hem bespied, draait hij zich om. Onze ogen kruisen elkaar en meende bruine ogen te herkennen. Direct erna, verdwijnt hij in de massa. Ik achtervolg hem want ik wil het weten. Wie is hij? De jongen loopt helemaal tot buiten en ik volg hem. Eens ik de deur uitloop, zie ik hem niet meer.

“Hye Stephanie” zegt iemand in het Engels.

De deur valt terug toe en Liam verschijnt. Dus toch!

“What the hell are you doing here?” vraag ik hem wanneer ik in zijn armen viel. Hij gaf geen antwoord maar dat was niet echt nodig. Zeker voor 5minuten liet ik hem niet los.

“Listen Stephanie, I know you probably have some doubts about what this is and I understand. It’s normal but you’ve got to know that I like you.”

“I like you too, a lot” lach ik en kus hem.

“Zie je wel dat ze  hier is… Oh sorry!” Een van Hanna’s vrienden  was juist naar buiten gekomen op het moment dat ik en Liam aan het kussen waren. Blijkbaar had Hanna mij als vermist opgegeven. Hij liep terug naar binnen en kwam terug met Hanna achter hem. Ik beet op mijn lip. Je moest Hanna haar gezicht is zien…

“Dus jij bent waarschijnlijk haar vriendje? Ik ben Tom, een van Hanna’s vrienden.” zei de jongen zonder te weten dat Liam Engelstalig is en hem niet kon verstaan.

Ik en Hanna schieten in de lach.

“Tom, wil je dat nu is overdoen en in het engels zeggen?” lacht Hanna.

“Huh? Oh sorry mate, let’s start over. I’m Tom.”

“Liam Payne, nice to meet you.”

“Liam Payne, from what do I know that name…”

“Let me introduce you to Liam James Payne from One Direction, world’s biggest boyband.” verduidelijk ik trots.

“What? So you’re like a famous celebrity or something? Damn Stephanie, how did you meet him?”

“Well let me tell you a long story from a girl whose dream became reality” lachte ik gelukzalig wanneer Liam zijn arm rond mij sloeg en we samen naar binnenliepen.

In my dreams - part 9

De 2 dagen dat nog overschoten van de reis naar Londen, gingen veel te rap voorbij. Opeens was het vrijdagavond en tijd om de koffers te pakken. Van Liam had ik niet veel meer gehoord. Hij had het waarschijnlijk druk.

“Ik voel me nog steeds schuldig over wat er in de trein gebeurt is. Moest dat niet gebeurt zijn, zou jij 2dagen Londen meer gehad hebben.” begint Hanna.

“Je moet is stoppen met je zo schuldig te voelen. Ik was niet weg, weetje? Ik was in Londen.”

“Jaja”

Hanna legde haar ook in bed en ik deed het licht uit. Ze moest is weten wat er dankzij haar gebeurd was.

Ik had flashbacks. Van die keer in de trein tot de ontmoeting met Liam tot wat er gisteren gebeurt was. Dan was ik ineens in een station. Gepakt en gezakt om naar huis te gaan. We waren met de groep aan het wachten op de trein, die pas in een kwartier aankwam. Ik was aan de toffe tijden aan het denken die ik hier, in Londen beleefd had, toen ik ineens naar het toilet moest gaan.

“Wees vlug!” zei de begeleider als ik hem vroeg of ik mocht gaan.

Ik rende de trappen op en zocht naar aanwijzingen voor het toilet. Nog nooit was ik zo snel naar toilet geweest. Op mijn terugweg passeerde ik een paar kartonnen borden en werd plots achter de kartonnen borden getrokken…

*pieppieppieppiep*

Oh god, ik haatte die wekkers toch.

“Hanna, opstaan! We hebben nog een uur om ons klaar te maken, te ontbijten en dan terug naar huis.” zei ik en duwde ze bijna uit bed.

Voordat ik het wist zaten we op het perron te wachten op onze trein terug naar huis. Vreemd, ik had hier precies al gezeten. Ik dacht aan de voorbije dagen in Londen.  Het was gek wat er met mij overkomen was. Ik had mijn hoofd gestoten waardoor ik Liam had ontmoet en tijd met hem gespendeerd had. Zelfs in mijn stoutste dromen… Wacht eens even, ik heb het gevoel dat ik naar toilet moet. Shit en de trein komt binnen 10minuten. “Ga maar, haast je wel!” zei de begeleider. In looppas ging ik naar toilet. Als ik terug naar het perron aan het lopen was, werd ik ineens achter een paar kartonnen borden gesleurd.

“Miss me?” lacht Liam.

“Oh god Liam, what are you doing here?”

“Euhm what do you think? Saying goodbye and… Give this back.”

Hij overhandigde mijn dekentje.

“There it is, why did you keep it?”

“So that I had a reason to see you back…”

“Oh well, here I am” ,lachte ik, “I do not have so much time. I actually need to get back because my train is leaving in…”

Ik kon mijn zin niet afmaken. Liam zijn gezicht kwam dichter en dichter, tot als onze neuzen  elkaar raakten. Ik leek even te bevriezen maar in een impuls drukte ik mijn lippen op de zijne.

 “Waarom doe ik dit?” dacht ik nog tot als ik voelde dat hij terug kuste.

“Attention! Attention! The train to Belgium is leaving in 5minutes!” weerklonk er door het station.

Direct was ik gealarmeerd.

“I better should go…” wou ik nog zeggen maar Liam was al verdwenen.

Ik liep dan maar terug van waar ik kwam. Onderweg kwam ik Hanna nog tegen, die me aan het zoeken was.

“Vanwaar heb jij dat deken ineens?”

“Wat? Euhm…”  zei ik nog een beetje verward.

“Maakt niet uit, kom! We moeten een trein halen!” 

In my dreams - part 8

Vandaag gingen we naar een gewoon restaurant. Ik zat nog maar net aan tafel of ik kreeg een bericht.
“Sorry for falling asleep :) Hadn't the intention but yeah... x” 
“Someone is awake  it’s okay, I had a fun time”
“Are you talking about the part with or without me?  x”
“With you of course but the time without you was also nice ;)"
“Zeg asociale, naar wie moet jij zo nodig smsen?” vraagt Hanna geïrriteerd.
“Oeps, sorry!”
Niet veel later trilde mijn gsm weer.
“Oh like that… Well you will have no more trouble with me, it’s time to get back to work. x”
“Awh, really? Does that mean that I won’t see you again?” antwoordde ik.
“Nu mag je mij wel is zeggen aan wie jij je geld aan het opdoen bent”
Juist, we zaten in het buitenlang dus het was betalen voor elke sms. Normaal gezien kon ik gratis smsen. Oeps, dat was ik vergeten maar ja nu dat ik Liam’s gsmnummer had, moest ik er van profiteren.
“Probably yeah, I’m busy until the end of the month so… x”
“Damn and we didn’t say goodbye…”
“Euhm je hebt nog niet geantwoord”
“Oh sorry, gewoon nog iemand van in Belgïe” loog ik
“See! That’s why I was sorry for falling asleep. Now we didn’t properly say goodbye. x”
“Unfortunatly, I’m going to miss you :'(”
“Yeah me too, I had such a good time. I really hope to see you again  x”
“You will, I’m going to see you at the concert in Belgium. The 1st of May. :D”
“Really? Cool but that’s too long… x”
Na het lezen van dat bericht werd ons eten gebracht.
“hmhmhmh yeah we will figure something out ;)” stuurde ik nog gauw en begon eten.
Na het eten moesten we terug naar het hotel. Als we de lobby binnenliepen, stond dezelfde bediende als deze middag aan de balie. Ik liep er naar toe en vroeg , voor de zekerheid, of ze Liam had zien weggaan. 
“Yeah, he did. Like an half hour ago” zei ze.
“Okay thanks, promise you won’t say anyone? We don’t have a relationship, just friends.”
“Yes, he asked me to do it. I will, I promise. For the record, I don’t brake promises.”
“Thank you!” lachte ik nog is en liep naar de kamer.
Eens we in de kamer waren, liep ik eerst naar de kast om te checken dat Liam niks achter gelaten had. Er was niks te zien. Geen briefje, zelfs mijn deken was nergens te bespeuren.

In my dreams - Part 7

“So… What do you want to do now? Grab something to eat?” vraagt Liam als we Madam Tussaud uitlopen.

“Wait! Is it already lunchtime?”

“Yeah look, it’s almost 12am”

“Damn, we need to go back to the hotel. They’re going to check on me when they’re having a lunch break.”

“Oh, I guess we better hurry and pick up some sandwiches”

En zo gebeurde het ook. We reden naar een broodjeszaak en dan direct naar het hotel. De baliebediende bekeek ons maar raar aan als we binnenliepen. Liam deed naar haar het teken dat ze moest zwijgen en ze knikte.

“Do you know when exactly they’ll come?”

“Yeah, I’ve got a timetable on my papers… Oh they’re having their lunch break in a half hour.”

“Great, which gives us enough time to eat our sandwiches.”

Dat dachten we. Ik kon het niet laten om hem een paar vragen te stellen en zo duurde het natuurlijk langer.

“I keep asking questions, don’t you mind?”

“No, I’m used to getting interviewed… And besides as long as you don’t make me deaf by screaming in my face, I’m okay with it” lacht hij.

Plots hoor ik de liftdeur opengaan en direct kijk ik op de klok. 12u45…

“Shit, she is coming” vloek ik.

Liam staat direct op en zoekt een plaats waar hij zich kon verstoppen. Eerst wilt hij de badkamer induiken maar zo veilig was dat niet dus stapte hij de klerenkast binnen. Geniepig lachte ik met hem.

“Stephanie?” zegt een stem die aan de deur klopt.

“Ja, kom maar binnen. De deur is los.”

Te laat zie ik dat Liam’s broodje nog op mijn bed ligt.

“Ik dacht dat je nog ging slapen.”

“Nee, ik kreeg honger dus heb ik maar iets bestelt van de room service” loog ik.

“Twee broodjes… Amai, jij hebt precies honger.”

“Njah, ik dacht dat het zo’n kleintjes gingen zijn…”

“Dat is raar, waarom is er van beide al gebeten?”

“Euhm… Ik wou van beide is proeven…”

“Oh oké, ik ga terug naar de groep. Verzorg je nog goed eh!” zegt ze nog voordat ze de deur terug sluit.

Ik wacht nog even en loop dan naar de kast.

“You can come out now” lach ik als ik de deur open doe.

Maar er kwam geen antwoord, alleen licht gesnurk. Liam was blijkbaar zo moe dat hij in mijn kleerkast in slaap was gevallen. O wat was hij toch zo schattig als hij sliep. Ik haalde uit de bovenste lade een dekentje ,dat ik als reserve mee had, en legde het over hem. Voor de rest van de namiddag keek ik naar dvd’s die ik geleend had van het hotel. Het was redelijk laat toen Hanna terug kwam. Zo laat dat het bijna direct tijd was om te gaan eten.

“Ze zeiden dat we juist nog tijd hadden voor ons te verfrissen maar ik heb een wat meer nodig” lachte ze en liep naar de kast.

“Wat?! Pff dat is niet nodig. Je ziet er nog goed uit”

Ik stond nog juist op tijd aan de kast.

“Wat heb jij ineens? Teveel honger?”

“Ja, zoiets. Vertrekken we dan?” lachte ik en liep naar de deur.

Ik zorgde dat ik de laatste was dat de deur uitging zodat de deur op een kier stond, in het geval dat Liam wakker werd. 

In my dreams - part 6

Ik was de kamer nog niet in of stuurde al naar Liam. “I’ll do it, see you tomorrow!” stond er in de sms te lezen. Vlug deed ik mijn pyjama aan en dook het bed in. Voordat ik in slaap viel, dacht ik nog na over hoe ik het ging klaarspelen morgen.

Daar stond Liam, in de lobby te wachten op mij. 

“Let’s go” zegt hij met een lachje als hij mij ziet.

Ongezien verdwijnen we in een zwarte jeep met geblindeerde ruiten.

“I hope I didn’t let you miss a fun day with your friends.”

“Oh no believe me, if you find museums fun…”

“Ieuw no”

“Haha, the only thing I really wanted to see was Madame Tussaud but yeah…”

“Who said we can’t go there?”

“Really?!”

“Yeah off course, why not?” lacht Liam.

Ik kon me niet bedwingen en gaf hem een knuffel.

“Excuse-me, change of plans. Could you bring us to Madame Tussaud, please?” vroeghij plechtig aan de chauffeur waarna de auto rechtsomkeer maakte.

Als we er waren, zette Liam vlug een pet en zonnebril op met daarover nog zijn kap. Je moest al goed zien om hem te herkennen. Hij betaalden voor mij ook bij. Het was echt leuk. Liam pakte constant foto’s van mij en de wassen beelden, hij leek wel een van de paparazzi. Af en toe kon ik mijn camera afpakken en van hem een foto pakken. Na een uurtje waren we helemaal rondgelopen en liepen we richting uitgang. Ineens herkende ik stemmen en gezichten van mijn school…

“Steph? Wakker worden!” roept Hannah en ik schiet wakker. Had ik nu juist gedroomd over vandaag? Over Liam en mij?

“Oh god, jij ziet er echt niet goed uit. Ben je zeker dat je meewilt vandaag?”

“Nu je het zegt, die koppijn. Ik denk dat ik vandaag verder ga uitrusten.” Lieg ik.

“Awh, het spijt me echt zo van op de trein. Het was niet de bedoeling om de reis naar Londen om zeep te helpen.”

“Het geeft niet, die bitch had het verdient.”

Niet veel later kreeg ik een bezoek van een leerkracht.

“Dus je gaat hier blijven zonder enig toezicht. Het is dan ook de bedoeling dat je je kamer niet uitgaat. Ik kom dan s’middags checken hoe het gaat.” Legt ze uit.

Ik wachtte zeker nog een dik kwartier om naar beneden te gaan. Wat er nadat ik de lobby inliep gebeurde, was precies hetzelfde als in mijn droom. Alleen was het nu geen droom maar de realiteit.

Dan kwam het moment dat ik oog in oog stond met de groep van mijn school. Heel even stond ik aan de grond genageld. Liam had het vrijwel direct door, omdat iedereen Nederlands sprak. Hij pakte mij pijlsnel vast en trok me de hoek om. Daar stonden we verstopt achter een paar wassen beelden. Heel dicht bij elkaar. Onze hoofden stond letterlijk op kushoogte, een paar centimeter van elkaar vandaan. De neiging was er wel maar ik wist dat het geen goed idee was.

“Come’on they’re in the museum now” zegt Liam en trekt me vanachter de beelden vandaan.

“Phew that was close”

In my dreams - part 5

“Slaapwel” zei ik tegen Hanna en legde me in bed. In plaats van mijn pyjama aan te doen in de badkamer, had ik een leuk topje met een jeansbroek aangetrokken. Gelukkig was het al donker zodat Hanna het niet kon zien. Ik had besloten haar niks te zeggen en te wachten tot als ze sliep voordat ik de kamer uitging. Het was 10 na 10 als Hanna eindelijk begon te snurken. Voorzichtig stapte ik uit bed en richting de deur. “En nu hopen dat ze geen nachtwacht houden” dacht ik in mijn eigen wanneer ik de gang betrad. Ik had geluk en raakte zonder enig probleem beneden in de lobby, waar het akelig rustig was. Ik keek rond om te zien of ik geen glimp van Liam kon vangen. “Finally, there you are. Follow me.” hoorde ik achter mij en iemand pakte mijn hand. Pas als we in de auto kon ik zien dat Liam onder die kap was verstopt.

“Sorry, had to wait ‘till my friend was asleep” verontschuldig mij.

“No problem” lachte Liam.

“Why aren’t we staying in the hotel?”

“ I’m Liam Payne of One Direction. The paps are following every step I take. I don’t want them to make you the reason me and Danielle broke up. They would do that if they take just one photo of us together. I know them too good now.”

“Right sorry, where are we going?”

“You shall see”

Niet veel later stopte de auto. We stapten uit en liepen een appartementsgebouw binnen tot helemaal de bovenste verdieping.

“It’s from a friend, he’s away so I take care for it ‘till he’s back” zegt Liam en laat me binnen.

“Looks nice”

“Oh wait.” Liam lacht en pakt mijn hand vast om me verder te leiden. Hij opent een deur en er verschijnt een plat dak met een mooi uitzicht. We pakken een aantal kussens en zetten ons neer op het dak.

“You know, I’m risking a detention now?”

“Yeah but you still came. If they find out, I’ll do a good word for you. Want to drink something?”

“No, I’m good”

“I would start with introducing me but I guess you know everything so why don’t you do it instead?”

Dat was het begin van het gesprek dat zo’n 2uur duurde. Ik vertelde een wat over mijzelf  en Liam vertelde anekdotes van hem en de andere jongens. Het was echt zo gezellig op dat dak met ons tweetjes. Ineens zie ik in de verte, op een kerktoren, het uur staan. Het was bijna middernacht en het schoot me te binnen dat ik eigenlijk ergens anders moest zijn. Wat als Hannah nu wakker wordt of ze de kamers controleren? Ik besloot dat het het beste was om terug te keren.

“It was so nice, can we do this again? I’m still free tomorrow” vraagt Liam als we aan het hotel zijn.

“I’m on a schooltrip, remember?”

“Oh right”

“But… I can pretend I’m not feeling so well”

“Yeah, you could… That’s your choice. Here’s my number, just text if you decide to do it” lacht Liam cute en neemt afscheid.

Zo’n voorstel kon ik toch niet afslaan?

In my dreams - Part 4

Eens op de kamer viel ik terug in slaap. Ik werd later weer wakker door het geluid van een deur dat openging.

“Hye steph, is het al beter?” vraagt Hanna

“Ja, het gaat al beter. Hoe was de rondleiding?”

“Niet zo interessant, jij had geluk dat je je ziek voelde.”

Ineens valt het me te binnen dat Hanna haar droom werkelijkheid was geworden.

“Van geluk gesproken…” grijnsde ik geheimzinnig maar Hanna had het niet gehoord. Ze was juist de badkamer binnengelopen.

 “Ga je mee eten? Ze willen naar de Pizza Hut gaan.” Vraagt ze als ze terug uit de badkamer loopt.

“Ja oke, hoelang heb ik nog voor me klaar te maken?”

“Wacht even” ,zei Hanna terwijl ze achter haar gsm zocht. Aangezien ze die niet vond, liep ze naar mijn gsm, “Nog een kwartiertje…”

Ik  liep direct de kleine badkamer binnen met nieuwe kleren. Ik kleedde me om, zorgde dat ik er niet meer ziek uit zag en borstelde mijn haar.

“Heb je mij iets uit te leggen?” lacht Hanna triomfantelijk met mijn gsm in haar hand.

Juist ja, ik had de foto van mij en Liam al op mijn achtergrond gezet.

“Wel ja, je had gelijk”

“Dus je hebt hem echt ontmoet, en?”

“Oh gewoon, hij was supervriendelijk. In plaats van mij gewoon te zeggen hoe ik hier kon geraken, loopte hij mee met mij.”

“Zo leuk” lachte Hanna en knuffelde mij bijna dood.

Iedereen had beneden afgesproken. Onze groep was zo groot dat we bijna de hele Pizza Hut inpalmde. Ik had een grote honger. Ik verorberde een ganse pizza en dan nog is de restjes van Hanna. Toen we naar buiten liepen, voelde ik dat mijn maag goed vol zat. Gelukkig kon ik het er een beetje aflopen tijdens de wandeling, die gepland was, naast de Thames. Tegen dat we terug in het hotel waren, was het volle gevoel weg.

“Morgen staan de museums op de planning. Na het ontbijt spreken we weer hier af!” riep een van de begeleiders als we naar de kamers mochten. Ik liep naar de balie om onze sleutel te vragen.

“Wait miss, someone dropped this off for you” zei de baliebediende en gaf me mijn bundel.

Dat is waar, ik was die vergeten terug te vragen van Liam. In de kamer stak ik de bundel terug op zijn plaats wanneer ik een post-it ontdekte. Ik herkende direct Liam’s geschrift. “It was nice talking to you, want to do this again :) I’ll be in the lobby around 10pm” Nog 5minuten en Liam stond daar beneden op mij te wachten. Wat ga ik doen? Hoe ga ik dit aanpakken?

In my dreams - Part 3

De volgende dag was er geen sprake meer van hoofdpijn. Gelukkig want ik zou geen dag willen missen van ons schoolweekje Londen. Vandaag stond de verkenning van Londen op planning. In de voormiddag een wat vraagjes oplossen, middagpauze, in de namiddag rondleiding in Londen en s’avonds Londen by night.

“Argh, waarom maken ze die schooluitstappen zo saai door die stomme bundels dat we moeten invullen?” klaagt Hanna.

“Komaan, het zijn er nog een paar” probeer ik haar te motiveren.

“Oh ik moet je straks nog iets vertellen over jeweetwelwat”

“Nu maak je me nieuwsgierig…”

“Tutututu eerst de rest nog”

S’middags hadden we op een of ander plein afgesproken voor onze lunch op te eten met de ganse groep.

“Ga je me nog vertellen wat je me te vertellen had?” vraag ik nieuwsgierig.

“Wel, ik weet hoe jij Liam gaat ontmoeten.”

“Haha, heb je een glazen bol? Btw de kans is heel klein dat ik zelfs maar een glimp van hem ga opvangen.”

“Nee, geen glazen bol maar ik heb er over gedroomd. Oke, het klinkt stom maar het was zo.”

“Kom op, vertel!”

“Het was maar een stukje… Op de een of andere manier ga jij de weg kwijtgeraken waarna jij aan iemand de weg gaat vragen.”

“Jaja en die iemand gaat zeker Liam zijn? Komaan han, je weet dat dat zo goed als onmogelijk is.”

“Iedereen verzamelen! We moeten op tijd zijn voor de rondleiding.” Roept een van de begeleiders waarop we geteld worden. Juist bij de looks van de begeleider kon je al zeggen dat de rondleiding niet zo interessant ging worden. Halverwege kreeg ik moeilijkheden om te volgen. Physiek en mentaal. Ik kon me niet goed concentreren + ze liepen van het ene naar het andere in een hoog tempo. Het was waarschijnlijk nog van gisteren.

“Hanna, kan jij hun zeggen dat ik me niet goed voel en terug naar het hotel ga? Ze hebben gezegd dat het eventueel mocht als ik me niet goed ging voelen.”

“Uhm ja oke maar hoe ga je aan het hotel geraken?”

“Het adres staat hierin, ik vind het wel. Vlug, ze zijn alweer weg!”

“Zie dat je een beetje rust eh” roept ze me nog na als ze de achtervolging inzette.

Ik had beter gevraagd dat ze niet bij mij bleef. In mijn conditie de weg naar het hotel vinden, leek mission impossible. Ik liep terug naar het plein en koos iemand uit die er vertrouwelijk uitleek.

“Excuse-me” verontschuldig ik mij in mijn beste Engels als ik op een jongeman zijn schouder tik.

“Can I help you?” klinkt het vlak daarna.

“Uhm yeah, I’m searching the way back to my hotel. I’m not feeling so good.”

“I can help you if you told me which hotel.”

“Well, I’m looking for my papers… “ ,zeg ik wanneer ik in mijn tas rommel, “Here you go, it’s at the bottom.”

“Oh the Phoenix hotel, it’s not far from here. I’ll walk you there. I’ve time”

“Thanks” zeg ik en zie voor de eerste keer met wie ik te maken heb.

Kort bruin haar, bruine ogen en een schattige lach. “Shit, how did this happened?” vloek ik binnensmonds. Ik had zojuist de weg gevraagd aan Liam James Payne.

“So the papers tell, you’re on a schooltrip. From where are you?”

“Belgium, right across the channel.” antwoord ik verlegen.

Vreemd genoeg werden we niet zoveel tegenhouden door meisjes die een handtekening of foto wilden. De hele tijd durfde ik hem niet goed aan te kijken.

“Here it is” lacht Liam als we aan mijn hotel staan.

“Thanks again.”

“No problem”

“Uhm is it possible that I could get…”

“A picture with me? Sure”

Wanneer de foto getrokken is, nemen we afscheid.

“It was nice meeting you. Hopefully you’ll get better soon. London is a great city.” Zegt Liam nog  voordat hij de rug naar mij toekeert.

In my dreams - Part 2

“Stephanie, ga je is opstaan? Sebiet mis je je trein!” roept mijn moeder. 10 minuten geleden was mijn wekker afgegaan maar ik was blijven liggen. Deze nacht had ik maar raar gedroomt; over Hanna die ruzie aan het maken was met iemand op de trein. Ik wist niet met wie en waarover want alles was wazig. Vandaag vertrokken we eindelijk naar Londen en ik zag het helemaal zitten.

“Goede reis!” riep mijn moeder nog als we naar de trein vertrokken. Zoals altijd zat ik aan het raam in de trein met Hanna naast mij. We hielden ons bezig met  de joepie, twitter, facebook… “Yes, ze zijn in Londen” lachte Hanna. “Pff, jullie denken toch niet dat je die losers tegen het lijf gaat lopen” klonk het ineens van achter ons.  Julie, de bitch van ons jaar, zat blijkbaar achter ons en als ze in iets goed was, was het het bloed van onder je nagels halen. “Ten eerste, zeg nooit nooit en ten tweede, het zijn geen losers.” Zegt Hanna. Dat was juist wat Julie nodig had. “Oh juist, ze zijn zo gay als iets” lachte Julie venijnig wanneer ze haar nagels checkte. “Zeg dat nog een keer en…” “En wat, Hanna?” Daar stonden ze in de treingang tegenover elkaar en de leerkracht was juist naar het toilet. “Komaan, dit is echt niet nodig” zei ik om ze te kalmeren terwijl ik tussen hen in ging staan. “Ja, Hanna luister naar je bestie. Die jongens zijn het niet waard.” Wat daarna gebeurde, had ik nooit gedacht van Hanna. Ze duwde mij opzij en sprong op Julie. Ik viel met mijn hoofd op de handleuning van een zetel en alles werd wazig. Op dat moment kreeg ik een flashback van mijn droom. Het was helemaal hetzelfde. De leerkracht kwam tussenbeide en veel meer herinner ik me niet. “Steph, gaat het? We moeten nu uitstappen.” Hoorde ik en opende mijn ogen. Hanna was me bezorgt aan het aankijken. “Het spijt me zo, ik had me zo niet moeten laten gaan” verontschuldigde ze zich. “Het is oke” Ik probeerde op te staan maar wankelde een beetje. “Hier, ik zal je wel helpen” zegt Hanna en ondersteunde me. Gelukkig stond er niet veel op de planning. Juist bespreking van de reis, kamerverdeling, avondeten, vrije tijd en slapen. Bij de bespreking kon ik niet zo goed volgen. Mijn hoofd deed zoveel zeer. “Ik ga een wat rusten, denk ik. My head is killing me” zeg ik tegen Hanna als we de kamer binnenlopen. “Maar we moeten gaan eten in een kwartier” “Zeg tegen de leerkrachten dat ik echt niet kan komen. Ik denk dat rusten het beste is” Ik plof op het bed en val direct in slaap. Ik word na een tijdje wakker van een sluitende deur. “Shhht, niet zeggen eh” lacht Hanna met een bord vol eten. Mijn maag gromde en ik viel direct aan. “Wat zou ik toch doen zonder jou” grapte ik. “Niks, ga nu maar terug een beetje slapen zodat die hoofdpijn weg is en je morgen de liefde van je leven kan ontmoeten.” Knipoogde Hanna nog voordat ze de deur achter haar sloot.

In my dreams - Part 1

Het was een zonnige zaterdagochtend en zoals elke week zat ik aan mijn bureau bezig aan mijn huiswerk. Ineens trilde mijn gsm. Het was mijn beste vriendin, Hanna, die me een berichtje gestuurd had. “Ze zeggen dat Liam en Danielle uit elkaar zijn. Kom vlug op twitter!” stond er te lezen. Mijn hartslag ging de hoogte in wanneer ik mijn laptop bovenhaalde. Payzer was mijn favoriete koppel, ze konden echt niet uit elkaar zijn. Eens dat mijn laptop opgestart was, klikte ik mijn twitter open. Het stond nog maar net open als mijn moeder mijn kamer inliep…

Het ambetante geluid van een wekker weerklonk in mijn oren. Juist, ik had mijn wekker om 9u gezet zodat ik genoeg tijd had voor de hopen huiswerk die ik tegen maandag te doen had. Ik stond op en kruiste weer een dag weg op mijn kalender. Nog een week en dan gingen we met de school naar Londen. Voordat ik naar beneden liep voor het ontbijt, deed ik nog een vreugdesprongetje. In mijn pyjama zette ik me aan de ontbijttafel. Een halfuur later ging ik weer naar boven om mijn kleren aan te doen en begon ik, vol tegenzin, aan mijn huiswerk. De oefeningen van Wiskunde gingen gemakkelijk maar de test van Natuurwetenschappen leren was een moeilijkere opdracht. “Waarom moeten we dit ook leren?” dacht ik in mijzelf wanneer ik buiten naar de zon keek. Ik schrok op van mijn gsm dat trilde in mijn broekzak. “Ze zeggen dat Liam en Danielle uit elkaar zijn. Kom vlug op twitter!” zei het berichtje van Hanna, mijn beste vriendin. Vreemd, op de een of andere manier had ik dit al is gezien. Ik voelde dat mijn hart rapper ging slaan wanneer ik mijn laptop pakte. Ik hoopte vurig dat het gewoon een of andere smoes was om mij op de computer te krijgen. Payzer kon gewoon niet gedaan zijn. Ineens hoor ik mijn moeder de trap op komen. Het was al te laat om de laptop weg te steken. “Wel? Is dat je lessen leren? Kom, geef dat maar hier!” “Maar ik moet…” “Niks te maren, je krijgt het pas terug als je gedaan hebt.” “Ik zal het je wel geven, laat me eerst iets checken. Het is voor school” loog ik en klikte twitter open. Het was waar, mijn tijdlijn stond vol. Ik voelde tranen opkomen maar hield ze verborgen voor mijn moeder. Voor de zekerheid klikte ik een link open van een krant en daar stond het zwart op wit. Danielle had er even genoeg van, zeiden ze. Ik deed alles toe en gaf mijn laptop aan mijn moeder. “En nu studeren” zei ze nog voordat ze mijn kamer weer uitliep. Maar ze was nog niet goed mijn kamer uit of ik had mijn gsm al vast. “Ik kan het echt niet geloven dat ze uit elkaar zijn. Dat was nu het enige koppel waarvan ik dacht dat ze nooit uit elkaar zouden gaan.” stuurde ik naar Hanna. Een minuut later kreeg ik een bericht terug. “Tja, misschien weet Liam dat jij op komst bent? Wie weet kom je hem tegen in Londen en worden jullie verliefd ;)” Typisch Hanna. “Jaja, 3woorden: in my dreams” stuurde ik haar terug.

Unexpected - Part 10

De hele rit naar het sportpaleis zit mijn vriendin te ratelen over wat ik allemaal gemist heb. Maar het is het ene oor in en het andere oor uit. Ik ben op van de zenuwen en kan alleen maar denken aan straks. Binnen een uurtje zag ik hem weer. “Kom je nog mee of moet ik iemand anders zoeken?” vraagt mijn vriendin ineens. We waren al in Antwerpen, niet ver van het sportpaleis. Natuurlijk waren we een paar uurtjes op voorhand gekomen. De massa van meisjes dat er al stond was immens groot. We spraken met een paar van die meisjes, hadden lol en zongen de liedjes uit volle borst mee. Heel even kon ik alles vergeten. Vanaf dat ik een stap zette in het sportpaleis, begon mijn hart te bonken in mijn keel. We zaten op de tribunes in het midden, no way dat Niall me hier kon zien zitten. Hij had me eerder op de dag een berichtje gestuurd dat ik na het optreden backstage kon komen en had ook uitgelegd hoe ik dat kon doen. “Jij wou me daarstraks nog iets zeggen, misschien is het nu tijd dat je het mij zegt voordat de hel hier losbarst” zegt mijn vriendin met een grijns. Ik wil mijn mond open doen maar juist dan begint de eerste support act te spelen. “ Je zult het wel zien” denk ik in mijn eigen. Na de 2^de support act voelde je de spanning in het sportpaleis zo stijgen. Met het introductiefilmpje was gans het sportpaleis al aan het gillen en stonden de fototoestellen paraat. Het moment dat ze tevoorschijn kwamen en hun stemmen waargalmden door de ganse zaal was onbeschrijfelijk. Zoals het ganse concert eigenlijk. Ergens halfweg nam Niall het woord. “Today we’re going to sing a song from the album that we normally don’t sing on our tour but today we are going to make an exeption. It’s called ‘Magic’…” zegt Niall en wordt onderbroken door het geschreeuw van duizende Belgische fans. “The reason why we do this is uhm… There’s this girl and she’s here tonight.” Zodra die woorden uitgesproken warenuitgesproken, stokte mijn adem. Hij had het over mij. “She’s actually very special to me because… Because she made me understand every lovesong we sing. This one is for you, Sarah.” zei Niall en niet veel later begon de band te spelen. “Heb je mij iets uit te leggen?” hoor ik direct naast mij. “Later” is het enige wat ik uit mijn mond krijg. Wat erop die moment door mijn lichaam ging was niet te beschrijven. De rest van het concert beleef ik in een soort van trance. Als het concert afgelopen was, keek mijn vriendin me nog altijd vragend aan. Ik kon niet rap genoeg bij Niall zijn dus trok ik haar mee. “Waar gaan we heen?” “Backstage” “Jaah, natuurlijk” zegt ze vol ongeloof. Ze trekt grote ogen als de security ons doorlaat en ons begeleid naar waar we moeten zijn. Eerst komen Liam, Zayn, Harry en Louis ons begroeten en nemen ze daarna mijn vriendin mee waardoor ik alleen ben. Mijn hartslag gaat de hoogte in als ik voetstappen hoor richting mij. Van zodra hij de hoek om kwam, stormde ik op hem af en drukte mijn lippen op de zijne. “You really didn’t need to do that. Saying that for the whole crowd.” “Yes, they had the right to know that a Belgian girl has stole my heart.” lacht hij en drukt mij tegen zijn borst.  “And what now? I mean you’re on tour and…” “Shhhtt, listen… There’s someone of the entourage sick and I told the managers you would be perfect for that job.” “What? Are you saying I can go with you on tour?” “Yeah, if you want to do it…” “Of course. I’m totally done with missing you.”  “Good, ‘cause I don’t want to miss you anymore too. I also want to share every moment with you and no one else.” lacht Niall.