Ik was de kamer nog niet in of stuurde al naar Liam. “I’ll do it, see you tomorrow!” stond er in de sms te lezen. Vlug deed
ik mijn pyjama aan en dook het bed in. Voordat ik in slaap viel, dacht ik nog
na over hoe ik het ging klaarspelen morgen.
Daar stond Liam, in de
lobby te wachten op mij.
“Let’s go” zegt hij
met een lachje als hij mij ziet.
Ongezien verdwijnen we
in een zwarte jeep met geblindeerde ruiten.
“I hope I didn’t let you miss a fun day with
your friends.”
“Oh no believe me, if you find museums fun…”
“Ieuw no”
“Haha, the only thing I really wanted to see
was Madame Tussaud but yeah…”
“Who said we can’t go there?”
“Really?!”
“Yeah off course, why not?” lacht Liam.
Ik kon me niet
bedwingen en gaf hem een knuffel.
“Excuse-me, change of plans. Could you
bring us to Madame Tussaud, please?” vroeghij plechtig aan de chauffeur waarna
de auto rechtsomkeer maakte.
Als we er waren, zette
Liam vlug een pet en zonnebril op met daarover nog zijn kap. Je moest al goed
zien om hem te herkennen. Hij betaalden voor mij ook bij. Het was echt leuk.
Liam pakte constant foto’s van mij en de wassen beelden, hij leek wel een van
de paparazzi. Af en toe kon ik mijn camera afpakken en van hem een foto pakken.
Na een uurtje waren we helemaal rondgelopen en liepen we richting uitgang.
Ineens herkende ik stemmen en gezichten van mijn school…
“Steph? Wakker worden!” roept Hannah en ik schiet wakker.
Had ik nu juist gedroomd over vandaag? Over Liam en mij?
“Oh god, jij ziet er echt niet goed uit. Ben je zeker dat je
meewilt vandaag?”
“Nu je het zegt, die koppijn. Ik denk dat ik vandaag verder
ga uitrusten.” Lieg ik.
“Awh, het spijt me echt zo van op de trein. Het was niet de
bedoeling om de reis naar Londen om zeep te helpen.”
“Het geeft niet, die bitch had het verdient.”
Niet veel later kreeg ik een bezoek van een leerkracht.
“Dus je gaat hier blijven zonder enig toezicht. Het is dan
ook de bedoeling dat je je kamer niet uitgaat. Ik kom dan s’middags checken hoe
het gaat.” Legt ze uit.
Ik wachtte zeker nog een dik kwartier om naar beneden te
gaan. Wat er nadat ik de lobby inliep gebeurde, was precies hetzelfde als in
mijn droom. Alleen was het nu geen droom maar de realiteit.
Dan kwam het moment dat ik oog in oog stond met de groep van
mijn school. Heel even stond ik aan de grond genageld. Liam had het vrijwel
direct door, omdat iedereen Nederlands sprak. Hij pakte mij pijlsnel vast en
trok me de hoek om. Daar stonden we verstopt achter een paar wassen beelden.
Heel dicht bij elkaar. Onze hoofden stond letterlijk op kushoogte, een paar
centimeter van elkaar vandaan. De neiging was er wel maar ik wist dat het geen
goed idee was.
“Come’on they’re in the museum now” zegt Liam en trekt me
vanachter de beelden vandaan.
“Phew that was close”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten