De 2 dagen dat nog overschoten van de reis naar Londen,
gingen veel te rap voorbij. Opeens was het vrijdagavond en tijd om de koffers
te pakken. Van Liam had ik niet veel meer gehoord. Hij had het waarschijnlijk
druk.
“Ik voel me nog steeds schuldig over wat er in de trein
gebeurt is. Moest dat niet gebeurt zijn, zou jij 2dagen Londen meer gehad
hebben.” begint Hanna.
“Je moet is stoppen met je zo schuldig te voelen. Ik was
niet weg, weetje? Ik was in Londen.”
“Jaja”
Hanna legde haar ook in bed en ik deed het licht uit. Ze
moest is weten wat er dankzij haar gebeurd was.
Ik had flashbacks. Van
die keer in de trein tot de ontmoeting met Liam tot wat er gisteren gebeurt
was. Dan was ik ineens in een station. Gepakt en gezakt om naar huis te gaan.
We waren met de groep aan het wachten op de trein, die pas in een kwartier
aankwam. Ik was aan de toffe tijden aan het denken die ik hier, in Londen
beleefd had, toen ik ineens naar het toilet moest gaan.
“Wees vlug!” zei de
begeleider als ik hem vroeg of ik mocht gaan.
Ik rende de trappen op
en zocht naar aanwijzingen voor het toilet. Nog nooit was ik zo snel naar
toilet geweest. Op mijn terugweg passeerde ik een paar kartonnen borden en werd
plots achter de kartonnen borden getrokken…
*pieppieppieppiep*
Oh god, ik haatte die wekkers toch.
“Hanna, opstaan! We hebben nog een uur om ons klaar te
maken, te ontbijten en dan terug naar huis.” zei ik en duwde ze bijna uit bed.
Voordat ik het wist zaten we op het perron te wachten op
onze trein terug naar huis. Vreemd, ik had hier precies al gezeten. Ik dacht
aan de voorbije dagen in Londen. Het was
gek wat er met mij overkomen was. Ik had mijn hoofd gestoten waardoor ik Liam
had ontmoet en tijd met hem gespendeerd had. Zelfs in mijn stoutste dromen…
Wacht eens even, ik heb het gevoel dat ik naar toilet moet. Shit en de trein
komt binnen 10minuten. “Ga maar, haast je wel!” zei de begeleider. In looppas
ging ik naar toilet. Als ik terug naar het perron aan het lopen was, werd ik
ineens achter een paar kartonnen borden gesleurd.
“Miss me?”
lacht Liam.
“Oh god
Liam, what are you doing here?”
“Euhm what
do you think? Saying goodbye and… Give this back.”
Hij
overhandigde mijn dekentje.
“There it
is, why did you keep it?”
“So that I
had a reason to see you back…”
“Oh well,
here I am” ,lachte ik, “I do not have so much time. I actually need to get back
because my train is leaving in…”
Ik kon mijn zin niet afmaken. Liam zijn gezicht kwam dichter
en dichter, tot als onze neuzen elkaar
raakten. Ik leek even te bevriezen maar in een impuls drukte ik mijn lippen op
de zijne.
“Waarom doe ik dit?”
dacht ik nog tot als ik voelde dat hij terug kuste.
“Attention!
Attention! The train to Belgium is leaving in 5minutes!” weerklonk er door het
station.
Direct was ik gealarmeerd.
“I better should go…” wou ik nog zeggen maar Liam was al
verdwenen.
Ik liep dan maar terug van waar ik kwam. Onderweg kwam ik
Hanna nog tegen, die me aan het zoeken was.
“Vanwaar heb jij dat deken ineens?”
“Wat? Euhm…” zei ik
nog een beetje verward.
“Maakt niet uit, kom! We moeten een trein halen!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten