De volgende dag was er geen sprake meer van hoofdpijn.
Gelukkig want ik zou geen dag willen missen van ons schoolweekje Londen.
Vandaag stond de verkenning van Londen op planning. In de voormiddag een wat
vraagjes oplossen, middagpauze, in de namiddag rondleiding in Londen en
s’avonds Londen by night.
“Argh, waarom maken ze die schooluitstappen zo saai door die
stomme bundels dat we moeten invullen?” klaagt Hanna.
“Komaan, het zijn er nog een paar” probeer ik haar te
motiveren.
“Oh ik moet je straks nog iets vertellen over jeweetwelwat”
“Nu maak je me nieuwsgierig…”
“Tutututu eerst de rest nog”
S’middags hadden we op een of ander plein afgesproken voor
onze lunch op te eten met de ganse groep.
“Ga je me nog vertellen wat je me te vertellen had?” vraag
ik nieuwsgierig.
“Wel, ik weet hoe jij Liam gaat ontmoeten.”
“Haha, heb je een glazen bol? Btw de kans is heel klein dat
ik zelfs maar een glimp van hem ga opvangen.”
“Nee, geen glazen bol maar ik heb er over gedroomd. Oke, het
klinkt stom maar het was zo.”
“Kom op, vertel!”
“Het was maar een stukje… Op de een of andere manier ga jij
de weg kwijtgeraken waarna jij aan iemand de weg gaat vragen.”
“Jaja en die iemand gaat zeker Liam zijn? Komaan han, je
weet dat dat zo goed als onmogelijk is.”
“Iedereen verzamelen! We moeten op tijd zijn voor de rondleiding.”
Roept een van de begeleiders waarop we geteld worden. Juist bij de looks van de
begeleider kon je al zeggen dat de rondleiding niet zo interessant ging worden.
Halverwege kreeg ik moeilijkheden om te volgen. Physiek en mentaal. Ik kon me
niet goed concentreren + ze liepen van het ene naar het andere in een hoog
tempo. Het was waarschijnlijk nog van gisteren.
“Hanna, kan jij hun zeggen dat ik me niet goed voel en terug
naar het hotel ga? Ze hebben gezegd dat het eventueel mocht als ik me niet goed
ging voelen.”
“Uhm ja oke maar hoe ga je aan het hotel geraken?”
“Het adres staat hierin, ik vind het wel. Vlug, ze zijn
alweer weg!”
“Zie dat je een beetje rust eh” roept ze me nog na als ze de
achtervolging inzette.
Ik had beter gevraagd dat ze niet bij mij bleef. In mijn
conditie de weg naar het hotel vinden, leek mission impossible. Ik liep terug
naar het plein en koos iemand uit die er vertrouwelijk uitleek.
“Excuse-me” verontschuldig ik mij in mijn beste Engels als
ik op een jongeman zijn schouder tik.
“Can I help you?” klinkt het vlak daarna.
“Uhm yeah,
I’m searching the way back to my hotel. I’m not feeling so good.”
“I can help
you if you told me which hotel.”
“Well, I’m
looking for my papers… “ ,zeg ik wanneer ik in mijn tas rommel, “Here
you go, it’s at the bottom.”
“Oh the
Phoenix hotel, it’s not far from here. I’ll walk you there. I’ve time”
“Thanks” zeg ik en zie voor de eerste keer met wie ik te
maken heb.
Kort bruin haar, bruine ogen en een schattige lach. “Shit,
how did this happened?” vloek ik binnensmonds. Ik had zojuist de weg gevraagd
aan Liam James Payne.
“So the
papers tell, you’re on a schooltrip. From where are you?”
“Belgium, right across the channel.” antwoord ik verlegen.
Vreemd genoeg werden we niet zoveel tegenhouden door meisjes
die een handtekening of foto wilden. De hele tijd durfde ik hem niet goed aan
te kijken.
“Here it is” lacht Liam als we aan mijn hotel staan.
“Thanks
again.”
“No
problem”
“Uhm is it
possible that I could get…”
“A picture
with me? Sure”
Wanneer de foto getrokken is, nemen we afscheid.
“It was
nice meeting you. Hopefully you’ll get better soon. London is a great city.” Zegt
Liam nog voordat hij de rug naar mij
toekeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten