“Really?
Awhh. I’ll be okay, no worries. Besides I’m not staying for a long time, my
contract doesn’t go that far. I’ll miss you too.” zeg ik en geef hem
klop op zijn schouder. Hij kijkt me niet aan en drinkt zijn glas leeg. Niet
veel later vertrekken we terug huiswaarts. De resterende dagen zijn we beide
overdag weg. Hij druk aan het repeteren en ik aan het werken. S’avonds is de
enige tijd dat we nog kunnen samen spenderen maar meestal is hij veel te moe
dus blijft het bij zeveren, tv kijken of een film kijken. We genieten nog van
de laatste weken dat we samen kunnen doorbrengen als vrienden. Soms denk ik wel
is, hoe het moet zijn als hij weg is. De vorige keer was het korter dan deze
keer en dat vond ik al niet leuk. Ik laat het Niall wel niet merken dat ik het
eigenlijk ook haat dat hij weg gaat. Als ik dat doe, zal het voor hem
moeilijker zijn en ik wil ook niet de reden zijn dat hij zich tijdens de tour
slecht gaat voelen. De dag voor zijn vertrek help ik hem met inpakken. Van zijn
vrienden en familie had hij al dit weekend afscheid genomen. Zoveel koffers en
rugzakken had ik nog nooit. Het waren evenveel als ik met mijn familie op reis
ging. Hij had al zijn kleren mee, voor alle seizoenen, plus dan nog vanalle
spullen. De volgende ochtend stond ik speciaal voor hem vroeger op zodat we nog
afscheid konden nemen. Onwennig klopte ik aan zijn deur, denkend dat het de
laatste keer was. Met een klein lachje deed hij open. “Just a second” zei hij
en liep weer weg. “Ready now”
zucht hij en gaf me een knuffel. “So I guess, this is it…” “Yeah, sadly enough yes…” Het
werd stil. Er werd geklopt op de deur en een chauffeur nam een voor een zijn koffers weg. Ik werd er niet happier op, ik
ging hem echt wel missen en stilletjes wou ik dat hij niet wegging maar ja…
Wanneer zijn koffers ingeladen waren, kwam Niall weer binnengesloft. Met zijn
hoofd naar de grond gericht en zijn handen in zijn zakken. Ik ademde diep in en
pakte hem nog is goed vast. “I
actually got something to confess… Before I go, I want to say you something”
zegt hij en houd mijn handen nog vast. Weer zoekt hij achter de goede
woorden en ik voel weer een raar gevoel opkomen. “Sir? We really have to go if you want to be
there on time.” zegt de chauffeur gauw. “Please 5min, okay?” antwoord
Niall en draait zich terug naar mij. Minutenlang kijk ik in zijn ogen, wachtend
op wat hij wilt zeggen maar er komt niets. Juist wanneer ik wil vragen wat er
nu is, drukt hij zijn lippen op de mijne. In een reflex kus ik terug maar trek
me direct terug. “I like you.
I know I should have said this earlier but I didn’t want to ruin our
friendship…” zegt hij als ik hem met een vragende blik aankijk. Niet
veel later laat hij me verward achter met dat ene raar gevoel…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten