Gelukkig had ik nog een kans om te zien wie mijn buur werd.
Spijtig genoeg miste ik de metro en vreesde ik dat ik te laat ging zijn. In
looppas liep ik naar het appartement. Ik moest zien wie die mysterieuze nieuwe
buurjongen was. Ik was zo gefixeerd dat ik niet oplette wanneer ik het
appartement binnenliep. Ineens gebeurde alles zo rap. Ik liep tegen iemand op,
ik dacht een van de verhuizers maar witte sneakers zijn niet echt de schoenen
voor te verhuizen. Ik keek op en verontschuldigde me uitvoerig in mijn beste Engels.
“It’s okay” lachte de jongen en liep weg. In een flits zag ik zijn gezicht en
zijn blonde haren. Ik keek hem na tot als hij de hoek om ging. Daarna probeerde
ik zijn gezicht terug te halen. Ik had een gevoel dat ik het al ergens eerder
had gezien. De volgende dagen was er geen beweging beneden. Vreemd, ik dacht
dat hij deze week nog in het appartement kwam. Onze ontmoeting, die maar een
paar luttele seconden duurde, bleef nazinderen. Van waar kende ik hem toch? Op
de momenten dat ik niets te doen had, piekerde ik erover. Thuis, op het werk… “You never love yourself half as much as I love you. You'll never treat
yourself right darling but I want you to. If I let you know, I'm here for you
maybe you'll love yourself like I love you oh” Daar heb je zijn stem weer,
zuchte ik. Wacht eens even, dat kwam van de radio. Het kon me niet
schelen wat mijn collega’s van me dachten toen ik een sprintje inzette naar de
radio. “That was the beautiful
Little Things from the boys that only go in one direction” zei de
radiopresentator en ik kon het nog net horen. OMG, natuurlijk waarom had
ik daar nooit aangedacht? Ik herkende zijn stem van de vele liedjes die op mijn
ipod staan en zijn gezicht van de vele magazines waar het in gestaan had. Niall
James Horan, de Ierse kant van One Direction. Nee, dat kan niet. Hij dat onder
mij komt wonen, onmogelijk. S’avonds op de bus haalde ik mijn ipod terug boven
en luisterde terug naar de liedjes die ik maanden geleden plat speelde. Al
neuriënd liep ik naar de deur van het appartement. Er brandde licht in het
onderste appartement, wat dus betekende dat het eindelijk bewoond was. Ik taste
in mijn handtas voor mijn sleutels maar vond ze nergens. Ik panikeerde, zonder
sleutels kon ik het appartementsgebouw zelfs niet binnen. Zo goed was het
beveiligd. Na mijn handtas en de zakken van mijn jas binnenstebuiten te keren,
kwam ik tot het besluit dat ik deze ochtend mijn sleutels gewoon ben vergeten
mee te nemen. Er zat maar 1 ding op, met een bonkend hart duwde ik op de
deurbel van het appartement beneden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten