Lost words - part 9

De volgende dag lig ik snipverkouden en met koorts in bed. “Febe? Ik ben gaan werken! Zie dat je veel slaapt en je medicijnen neemt!” roept mijn moeder me nog toe als ze vertrekt naar haar werk. Een keer dat ik de deur hoor toeslaan, neem ik mijn laptop en zet de tv aan. Slapen? Dat kon ik niet, zeker niet met die verstopte neus. De hele voormiddag hou ik me bezig met twitter, tumblr en tv kijken. S’middags krijg ik niet veel binnen. Het is 14u als de bel gaat beneden. Ik slof met mijn pyjama nog aan naar de deur. Wie belt er nu in godsnaam om 14u in de  namiddag aan de deur als je weet dat ik normaal gezien op school moet zitten en mijn ouders gaan werken zijn? Ik hoop vurig dat mijn moeder mijn oma niet opgebelt heeft om is te komen checken hoe het met mij gaat. Spijtig dat er geen kijkgaatje is. Ik doe de deur open en verschiet me een bult. “The school said you were sick and at home so I came here” lacht Harry. Ik kijk of er iemand gezien heeft dat hij aan mijn deur stond en trek hem dan binnen. “W-what are you doing here? Arent you crazy? People can see you and reconise you” Harry bekijkt me met een raar gezicht en vraagt dan: “Oh, didn’t read my letter?” “Well, I wanted too… But your words got lost in the rain…” zeg ik wanneer ik naar mijn kamer ga en hem de brief toon. “owhhh” is het enige dat Harry eruit krijgt als hij de brief vast pak. Hij bekijkt de brief waardoor er een paar minuten van stilte zijn. “What was exactly standing in that letter?” vraag ik nieuwsgierig. “Uhm… Basically… An answer at your letter” antwoord Harry. Ik probeer me te herinneren wat ik in die brief geschreven had. Voor ik aan Harry kan vragen of hij nog wist wat hij opgeschreven had zei hij: “Nice tee you’re wearing.” Dan pas realiseerde ik mij dat mij pyjama bestond uit een oude joggingsbroek en een t-shirt van One Direction. “Haha thanks” zeg ik verlegen. Het liefst wil ik me gaan omkleden maar ik beslis om dat niet te doen. Ik wil eerder weten wat hij in die brief had geschreven. Alsof hij weet dat het op het puntje van mijn tong ligt, begint hij een conversatie over iets anders. Zeker een uur lang praten we over de doodnormaalste dingen. Het doet mij beseffen dat Harry niet gewoon die meisjesversierder is van One direction maar er ook een gewone jongen achter schuilt met gevoelens. Na een tijdje lijken we precies uitgepraat en zitten we gewoon in elkaars ogen te kijken. De verkoudheid en koorts zijn precies verdwenen. Ik kan me niet meer houden en floep het eruit. “When are you going to tell me what was standing in that letter of yours?” “I don’t exactly remember what I said…” “You don’t have to tell me exactly what you said. Just the things that you remember.” “Well…” wilt Harry beginnen maar dan klinkt het geluid van de garagepoort dat opengaat. Ik kijk naar het uurwerk en zie dat het al avond is. “Febe, ik ben thuis!” roept mijn ma.