De telefoon kon ik niet gebruiken om Zayn te bellen. Het
ging dan op de rekening komen te staan. Alleen al de gedachte dat ik hem niks
kon zeggen… Ik had een drang om weg te lopen, terug naar die ene plek. Wie weet
vond hij me daar. Nee, één keer is al meer als genoeg. Dit is mijn straf en ik
heb die verdiend. Maar… Zayn niet. Wat doe ik hem aan? Misschien is het beter zo.
Ik begin met heel grote tegenzin mijn koffer te maken en daarna besluit ik dan
om vroeg te gaan slapen. De volgende dag zijn we na het ontbijt al weg. In de
auto kan ik nog maar net mijn tranen bedwingen. Ik ging Zayn niet meer zien en
dat was mijn eigen domme fout. Ineens komt mijn vader zijn gsm in mijn zicht.
Hij zat in het bakje dicht bij mij en als mijn vader niet oplette ritste ik hem
weg. Ik tast diep in mijn zak voor het gsmnummer van Zayn te vinden. Ik tik het
in, samen met een boodschap: “Going back home. We take the train to Belgium at noon. I’m sorry
it had to end like this. I really liked you. x Britt” Ik wis alle sporen
dat ik ermee een bericht heb gestuurd en steek hem terug. Niet veel later zijn
we aan het treinstation. “Onze trein vertrekt binnen een 2tal uur. We kunnen
eerst nog iets eten en dan op ons gemak inschepen” zegt mijn pa en ik slenter,
met mijn koffer, erachter. Het broodje smaakt me niet. Een uur en een half
later staan we te wachten op de trein op het perron. Ik kan alleen maar denken
aan de manier dat ik Zayn hier achter mij laat. Zo bruusk. “Wait! Wait!” roept
er ineens iemand. Zayn komt aangelopen en richt zich direct tot mijn vader.
“Please, listen to me before you go” zegt hij. Verveeld kijkt mijn vader hem
aan. Ik was natuurlijk rechtgeveerd vanaf het moment dat ik zijn stem hoorde
maar mijn moeder trok me terug op de bank. “I’m sorry for what happend. I know she should have told you were she
was going. I also know that you probably don’t like me because I’m famous and I
understand. But the only thing that matters here is that I like her… A lot.
Otherwise I wouldn’t took her away from you that day…” “Hold on, hold on my
boy. Who said I didn’t like you? I just don’t like the way things happened.
Now, where are you going to?” onderbreekt mijn vader hem. “Please let her stay
here. You can stay too if you want. Your daughter is an amazing girl and I just
want to see more of her.” zegt Zayn en kijkt, over mijn vaders schouders, in
mijn ogen. “Can I trust you?” “Yes sir you can. I won’t hurt something you care
about.” “Okay, what do you think?” vraagt mijn vader en richt zich tot
mij. “Do you really have to
ask that?!” lach ik en loop de armen van Zayn in. Juist op dat moment
rijd de trein het station in. Mijn ouders pakken hun koffers en stappen de
trein op. Ik loop naar de trein om afscheid te nemen. “Waarom laat je me hier
bij hem en was je eerst van plan om me thuis op te sluiten?” “Ik moest weten of
hij echt wel om je geeft. Zijn woorden en vastberadenheid hebben dat bevestigd”
zegt mijn vader voordat de deur toeschuift. Zayn sluit zijn armen rond mij en
wuift ,samen met mij, mijn ouders uit. Zacht fluistert hij in mijn oren: “Just in case you didn’t know: I like
you too”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten