“Well apparently
there was someone that wanted me to talk to you” verzin ik. Het blijft
even stil. Als er kabaal op de gang te horen is Louis rap om te zeggen: “Come inside
before anyone sees you” Het leek vanbinnen echt op een studentenkot, niet te
groot en redelijk rommelig. “I’m
sorry for the mess. I didn’t expect to see you so soon.” zegt Louis
terwijl hij in zijn haar krapt. Ik blijf onwennig rechtstaan wanneer hij zich
in de zetel zet. “So you’re in
perfect health again?” vraagt Louis. “Yes, everything is back to normal. Feeling
pretty good actually” lach ik. “And what about your friend, is she okay?”
Ik begin de indruk te krijgen dat hij er niet wilt over praten. “Louis…” “Yeah” “I’m sorry” “Sorry about what?” “I shouldn’t have reacted
like that. I was so relieved and angry at the same time. I guess that last one
was the thing I showed the most” zeg ik en ga naast hem in de zetel zitten. “I
need to say sorry too. I didn’t think the management would react like that when
I pushed the bodyguards away and ran to you” “Wait, you actually pushed a
bodyguard away. How did you even do that?” “I don’t know, it just came to me
and before I realized I was already on the streets” Ik moet even lachen. Spijtig
dat ik dat deel heb gemist. “Look”
,zegt Louis als hij mijn handen vastpakt, “You don’t know how many times I
wanted to say to you the truth. You deserved that to know. I was feeling
miserable every time I had to lie about it. Somehow the management shut me
down. I’m feeling guilt all the time since then.” “It’s okay, you said it to
me. I know the truth now that’s all I wanted. Maybe I still hate you for the
lying but you’ve got my forgiveness because you were the first one to help me.”
zeg ik geruststellend en trek mijn handen weg. “Something to drink?” vraagt
Louis. “No, thanks I need to get home” “Yeah, how did you actually get here?” “Oh
that’s something I will tell you later” lach ik wanneer ik naar de deur loop. “Then
I need to see you back so you can tell me” “Yeah I’ll figure something out”
Louis lacht en geeft me een knuffel. Alles wat daarna gebeurt, gebeurt in slow motion. Ik laat
Louis los maar voor ik me echt kan wegtrekken komt Louis gezicht dichter en
dichter, zo dicht dat onze lippen elkaar raken. Als ik besef wat er aan het
gebeuren is, trek ik me weg. “Sorry” is het enige wat ik kan uitbrengen. Met
een soort verdoving loop ik de trappen af. Uit het niets stromen er tranen uit
mijn ogen. Waarom? Wat bedoelde hij daarmee? Zou hij me leuk vinden of was het
weer een of andere leugen? Er stroomt vanalles door mijn gedachten terwijl ik
het slot opendoe en vertrek met de scooter. Op de weg terug kan ik me niet
concentreren. Het enige ding wat ik nu wil is mijn eigen warme bed. Terug thuis
ben ik doof voor hetgene mijn broer zegt. Ik ga rechtstreeks naar mijn kamer en
val op het bed. Ik keek naar de sterren en dan… dan realiseerde ik waarom ik
boos op hem was wanneer hij tegen mij gelogen had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten