The Wedding - Part 5

Op de weg naar Londen kon ik aan niets anders denken. Het was echt de eerste keer dat ik een jongen leuk vond en dat een jongen mij leuk vond. Achteraf gezien was gans het gesprek dat we hadden 1flirt. Maar omdat ik dat nog niet had meegemaakt, viel het mij niet op. En dan die dans achteraf, mhmhmh ik kan het mij seconde per seconde herinneren. Als ze een paar seconden later hem hadden geroepen dan had ik misschien wel met hem gekust. Wat zou er dan zijn gebeurt? Zou ik hier dan ook gezeten hebben? Of zou het beter zijn geweest om hem niet gekust te hebben? “We zijn er bijna” zegt mijn vader. Een kwartier later stappen we het hotel binnen. “Je hebt een kamer alleen” lacht mijn moeder en geeft me een sleutel. “Morgen om 9u aan het ontbijt” zeggen mijn ouder nog voor ze in de lift verdwijnen. Op mijn kamer, haal ik alles uit mijn valies en leg het netjes op de schappen. Als ik op het bed lig, flitsen de momenten met Zayn voorbij. Van het moment ik hem zag in de kerk tot wanneer hij me het laatst aankeek en wegging. Zijn bruine ogen die me zo aankeken elke keer dat we elkaar kruisten. Nu ja, verleden is verleden. Ik zette het van me af en probeerde te slapen. De volgende ochtend, na het ontbijt, is het direct tijd voor een of andere rondleiding.  Saai, om het met 1woord samen te vatten. Ik denk meer aan Zayn, hoewel ik het beter niet doe, dan dat ik de uitleg volg. Na een klein halfuur mogen we eindelijk de bus uit. Mijn gat begon al zeer te doen van constant te zitten maar nu moeten we nog stappen. Ik slenter vanachter de groep en heb totaal geen interesse. Mijn taak was om foto’s te trekken dus doe ik wat van mij verwacht word. Een foto van moeder en vader bij dat standbeeld hier, een foto van het gebouw daar… En zo gaat het maar door. We hebben al zeker de helft van Londen doorkruist en mijn voeten beginnen zeer te doen. De gids stopt even bij een of ander gebouw. “So this building is…” begint hij met zijn zoveelste uitleg. Hopelijk is het niet lang meer tot het einde. Kan er mij iemand hieruit help, alstublieft? Pff…. Ineens word er op mijn schouders getikt. “Didn’t expect to see you here” zegt een bekende stem.