Als ik een paar dagen later het ziekenhuis verliet, wist ik
het nog niet zeker. Was het nu Louis of niet? Waarom zou hij erover liegen?
Thuis had mijn moeder alle kranten en tijdschriften bijgehouden waar iets in
stond van het ongeval. Ik las ze allemaal aangezien ik toch nog niet naar
school moest. Overal stond er iets anders. Je had een krant die een gans complot
had bedacht er rond en zei dat het allemaal opgezet spel was. De magazines
dachten dan weer dat het niet waar was maar toch nog twijfelde. Ik kon er niks
uit opmaken, ik moest het zelf maar uitpluizen. “Emily, please clean up your bag from the
hospital!” roept mijn moeder naar me. Tegen mijn zin pakte ik de zak en
slenterde naar mijn kamer. De zak smijt ik gewoon in de verste hoek en ik zet
me achter mijn laptop. Op het internet probeerde ik weer uit te pluizen wat er
echt gebeurt was. Veel wijzer werd ik er niet van, integendeel ik was nog meer
verward. Ik moest het hem gewoon nog is vragen maar hoe? Dan flitst de
ontmoeting met de jongens door mijn hoofd. Natuurlijk, de vrije kaarten. Er was
volgende week een optreden van hun, daar kon ik het hem nog is vragen. Een week
later stond ik vrij zenuwachtig te wachten in de backstage met Saar. Mijn been
lag nog altijd in het gips dus moest ze mij met het ene en het andere wachten. “I think it’s the best to sit down
while waiting, jus saying” zegt Saar. “I’m okay, really” zeg ik
geïrriteerd want dat is al de 5de keer dat ze dat zegt. De muziek sterft weg en
de jongens draaien de hoek om. Verrast kijken ze mij en Saar aan. “Didn’t
expect you so early” lacht Niall. “Well uhm we would like to give you a hug but I think we are going to
shower first… So see you later” zegt Harry. Ik kan maar heel even een blik
opvangen van Louis. Daarna moet ik weer lang wachten. Een voor een komen ze uit
de kleedkamers, frisgewassen. Louis is als eerste om mij te knuffelen. “Please, be carefull. My ribs are
not healed yet” zeg ik vlug. Rustig pakt Louis me vast en geeft me een
knuffel. Nu of nooit… “Can I have a talk with you?” fluister ik in zijn oor. “Sure
no problem. Wait a sec” zegt Louis en verdwijnt. De andere houden me nog bezig
tot als Louis weer verschijnt. “Can
we have that talk later? We need to get back to the bus. I’m sorry” zegt Louis
en neemt afscheid. “Euhm okay sure” “Come’on guys, we need to get back on the
bus before it leaves without us” zegt Louis. Liam, Niall, Zayn &
Harry, die nog niet van plan waren om te vertrekken, kijken hem maar raar aan
en zetten hun dan pas recht. “Next time he’ll talk to you” zegt Saar en geeft
me een schouderklopje. “I just
want to know the thruth is and it needs to come out of his mouth” zeg ik
wanneer ik nog een laatste glimp opvang van Louis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten