Eindelijk kwam One Direction in mijn buurt. Een
signeersessie in het winkelcentrum een paar dorpen verder. Ik stond lekker
vroeg op om daar op tijd te zijn. Samen met Saar, mijn beste vriendin en
directioner stonden we uren te vroeg in het winkelcentrum. Maar tevergeefs
waren we niet de enige dat van plan waren. We sloten dan maar met tegenzin
helemaal achteraan aan. “How
many hours will this last, Emily?” vraagt Saar vervelend. “I have no
idea” zei ik. Je moest het geschreeuw is horen toen ze tevoorschijn kwamen,
oorverdovend. Fier staken ik en Saar onze borden omhoog. We hadden er gisteren
een ganse dag aan gewerkt. We deden alles om hun aandacht te trekken met de
borden. Dat pakte zo wat al de tijd in dus er was geen tijd voor te vervelen. Gelukkig
ging de rij rap voorbij. Ik flipte helemaal als het aan ons was. Liam knuffelde
me, Harry pakte mijn hand vast en zei: “I love you” en ik kreeg een kus op de
wang van Niall. Louis was te druk bezig als ik er passeerde, spijtig want van hem had ik veel verwacht. Onze borden
waren door ze allemaal gesigneerd en ook onze cd. Blij liepen we uit het
winkelcentrum en staken de straat over naar een buskotje waar mijn moeder ons
kwam ophalen. “Ahhh!” gilde
Saar ineens luid. “Sorry, it needed to get out” lacht ze “You should do it too
Emily” Ik lachte en zette mijn mond ook is open. We werden bekeken door
een paar mensen die juist passeerde. “Hé what’s over there?” vraagt Saar als er
word samengetroept bij het winkelcentrum. Er ontstaat weer een wat gegil. “Oh
that can only mean one thing” lach ik en trek Saar mee. Maar dat had ik niet
mogen doen. Ik stak de straat over zonder te kijken met Saar aan mijn hand. Hoe
stom kon ik ook zijn… Het was groen, rond ons zoefde de auto’s en daar stonden we dan in het midden van de
straat. Bang en verstijft om nog 1 stap te zetten. Toeters weerklinken meerdere
keren en ik word zot. Ik wil heel hard gillen maar het lukt niet. “HYE WATCH
OUT!” roept er een stem van aan de straatkant. Ik zie een vrachtwagen recht op
ons afkomen. In mijn reflex duw ik Saar weg terug naar de straatkant. Ik weet
niet of ze daar wel geraakt. De vrachtwagen lijkt dichter dan ooit en met mijn
laatste sprankeltje hoop duik ik opzij. Ik val hard op de grond. Auto’s stoppen,
het verkeer valt stil… Het geluid gaat beetje bij beetje weg, het enige wat ik
hoor is gepraat en gefluister van mensen. “Somebody call an ambulance!” roept
dezelfde stem. Ik wil zien waar Saar is maar zie haar niet. Mijn zicht word
vaag. Dezelfde stem van daarstraks weerklinkt dichter en zegt: “Come’on girl, be strong” Ik voel
een paar handen dat mijn gezicht vastpakt en zie dat er een hoofd over me buigt.
Ik meen Louis’s gezicht te herkennen maar denk dan dat ik hallucineer. Iets
zeggen kan ik niet. Ik probeer sterk te zijn tot de ambulance er is. Ik vecht
maar val uiteindelijk weg. Het laatste wat ik nog hoor is de loeiende sirenes
van de ambulances.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten