Little Bro - Part 6

Thuis werd er niet overgesproken want het mocht niet uitkomen. Ook Daisy was het nog niet te weten gekomen. Ik heb eigenlijk wel chance met mijn broertje, het kon evengoed iemand anders haar broer zijn ofzo. De week ging op z’n normaal tempo voorbij. Harry liet niks van zich horen. Ik snapte er niks van, hij was toch degene die me nog is wou zien? Maar ja, de dag van het concert stond Daisy al supervroeg voor mijn deur. Niet alleen om veel tijd te hebben om ons klaar te maken, ook voor de beste staanplaatsen te hebben. We hadden geluk toen we daar aankwamen want deze keer stonden we redelijk dicht bij het podium. Ik schat dat het een vijftal rijen voor ons is. “Exciting!” fluistert Daisy in mijn oor als de zaal helemaal gevuld is en de lichten doven. Het is niet alleen One Direction dat optreed, ook The Wanted, Ed Sheeran en vele andere. Ik amuseer me te pletter met Daisy en krijg vele handen van iedereen dat op het podium staat, zelfs van de presentator. “And now what we all were waiting for, at least I think. ONE DIRECTION!!” roept de presentator. Ineens voel ik kriebels opkomen. “You’re insecure, don’t know what for…” brul ik mee samen met Daisy. Nog nooit had ik me zo goed gevoeld. Ondertussen hebben Daisy en ik ons naar voor geworsteld. Ik krijg Harry’s hand te pakken juist voor zijn solo. Maar deze keer gaan ze niet in de positie staan zoals ze altijd doen tijdens Harry’s solos. Ze knielen allemaal neer op onze kant van het podium. De meisjes naast ons schreeuwen het uit. Tot het ineens overgaat in Harry’s solo en ik doorheb dat hij nog steeds mijn hand vastheeft. Iedereen bekijkt me met hun mond open en jaloerse blik. Zelf durf ik amper  in Harry’s ogen terug te kijken. Mijn hand word zweterig en glipt uit de zijne. “You don’t know you’re beautiful!” zijn de woorden die me uit een soort van verdoving halen. Daisy bekijkt me met grote ogen. “Does he still remembers you from the signing or something?” vraagt ze. Ik doe naar haar het teken dat ik het niet weet en kijk verward terug naar het podium waar het juist afgelopen is. Beetje bij beetje loopt de zaal weer leeg. De meisjes rondom mij fluisteren en wijzen naar mij. Dit is niet leuk, ik wil hier weg. Ik neem Daisy’s hand vast en loop de zaal uit. Ik heb het niet graag dat ik in het middelpunt van de belangstelling sta. Met trillende benen sta ik te wachten op mijn moeder dat ons komt halen. Ik heb schrik dat Harry hier elk moment kan tevoorschijn komen, wat me weer in het middelpunt van de belangstelling brengt. Mijn moeder komt juist op de parking gereden wanneer Paul tevoorschijn komt. Vlug stap ik in de auto en doe de deur dicht. “Not now Harry” denk ik. Ik had er effen genoeg van. Ik weet dat ik hem gezegd had dat ik na het concert nog is dag ging zeggen maar dat is voor mij nu iets te veel. Nog steeds zijn mijn handen zweterig. Het is een soort van schrik dat ik heb opgedaan wanneer ik kind was, toen ik moest optreden op school en iedereen me uitlachte. “Janthe? JANTHE!” roept Daisy “I was just telling your mum what happend” “Owh great, never thought that would happen to me” reageer ik. Waarom had hij dit gedaan