Maar op school ging het van kwaad naar erger. Ze had de hele school tegen me opgestoken. Ik kon de speelplaats niet oversteken voordat er al naar me gewezen en gefluisterd werd. Ik trok er mij niks van aan. Mijn vriendengroepje was sterk afgeslankt om maar te zeggen het was ik en Stefanie. Ik had zin om naar Katrien te gaan en haar de les is te leren. Ik doe het niet want dit is wat zij wilt waarschijnlijk, dat ik bij de directeur een bezoekje moet brengen voor vechtpartij, en dit gun ik haar niet. Ze loopt over de speelplaats te triomferen met al mijn ex-vriendinnen. Gelukkig zit Stefanie nog in mijn klas anders had ik niemand. Aan haar had ik alles al verteld buiten Louis, dat houd ik voor mezelf. Vanaf nu werd mijn schoolleven een hel met dank aan Katrien. Gewoon omdat ik haar had laten staan en daarna buitengesmeten had . Elke dag moest ik me naar school sleuren en werd het naar huis lopen. Iedereen deed mee met haar plaagerijtjes/pesterijtjes. Van Louis was er bijna geen sprake, die had het waarschijnlijk te druk hoewel ik een schouderklopje nodig had. Het was nu al weken zo en ik kon het niet meer aan. Ik raapte al mijn moed bijeen en drukte Louis zijn nummer in. Gewoon zijn stem horen zou me al beter maken. Maar helaas het was zijn antwoordapparaat. “Hye, I’m busy working at the moment. Please leave a message after the beep” BEEEEP “ Louis, Bieke here. Can you please call me” zeg ik met een brok in mijn keel en duw af. Ik ga effe op facebook en zie dat Katrien het niet onder stoelen en banken steekt dat ze me pest. Mijn vrienden zijn afgenomen en sommige mensen durven haar niet tegen te spreken. Allemaal lafaards, ze durven niets tegen haar te zeggen omdat ze hun ook kan beginnen pesten. Je wilt er iets aandoen maar je kunt niet. De tranen lopen over mijn wangen, hoe zo’n lieve vriendin een tiran kan worden… Ik leg me op het bed en laat de tranen vloeien. Mijn gsm trilt, iemand belt me maar geen zin om op te nemen. “Hyee It’s Louis. What’s wrong? Please call me back before I’m anxious” klinkt er op mijn antwoordapparaat. Een bliptoontje op mijn facebook haalt me van mijn bed. Stefanie vraagt hoe het is. Ik zucht en sluit mijn computer af. Morgen doe ik wel alsof ik ziek ben ofzo. Ik leg me iets vroeger in bed dan normaal. Ik kan niet slapen. Mijn gsm bliept af en toe door de berichtjes dat Stefanie en Louis sturen. Ik negeer het. Eindelijk raak ik in slaap maar na middernacht word ik wakker gebeld. Zonder te denken dat het Louis is, pak ik op met mijn slaperige toon. “Finally you pick up your Phone.” hoor ik Louis zeggen. “What’s wrong babe? You can tell me” Ik vertel hem alles door de snik en weenbuien door. “She can’t do that. Who does she thinks she’s? As soon as I get free, I’ll come and make it stop” “No, please Louis. You’ll get it worse. Stay there and…” “And what?! Let that bitch do her thing. Hell, no! I’ll see you soon” en hij legt de telefoon af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten