De dag dat Dissapointment gereleased werd als mijn eerste single ging heel druk worden. Overal, in elk radiostation, werd het voor de eerste keer gedraaid en dan wouden ze mij erbij hebben voor een interview, live optreden enz. Dit was mijn leven nu, ik kon het amper geloven. Buiten de stations stonden er al een paar fans te wachten om een glimp van mij op te vangen. Het was zo leuk dat ze ook achter een handtekening en foto vroegen maar veel tijd had ik niet. Vermoeiend was het, zo van dat ene station naar het andere. De dagen erna was bang afwachten of dissapointment ging aanslaan. Ik deed niks anders dan zenuwachtig rondlopen in mijn nieuw supermodern appartement, gekregen van het platenlabel. Ondertussen was ik afgestudeerd op school en was ik van plan om verder studeren tussendoor. Van Zayn had ik niks meer gehoord ookal was hij terug in Engeland. Misschien wist hij dat hij me moest met rust laten nadat hij me aan de deur had gezet, letterlijk dus niet uitgemaakt, voor hij naar Amerika vertrok. We hadden misschien wel iets maar je kon het niet een relatie noemen want niemand mocht het weten. Om te relaxen surfte ik wat rond op internet. Op twitter werd ik al massaal gevolgd om dan niet te spreken over de hoeveelheid likers die mijn pagina op facebook had. Ook mijn video had al over de 100.000 views maar ofdat allemaal goed genoeg was wist ik niet. Met Danielle had ik nog altijd een goede band, zo goed dat ik haar had aangesteld als mijn styliste zodat ze geen moment van mijn zijde was. Ineens loopt ze mijn appartement binnen zonder dat ik haar gebeld had. “We need to discuss your outfits for the next days. What had you in mind?” lacht ze. Ze leek wel een pro. De verassing kwam de volgende dag tijdens het interview op tv. “Frauke, we need to say something about your single Dissapointment” zeiden de interviewers serieus. “Owh it’s bad isn’t it?” zeg ik. “No you’re kidding me. It’s no.3 at the single charts in England. Congratulations!” “OMG that’s so unbelievable” was mijn reactie. Mijn single was aan het aanslaan. Eens thuisgekomen ontkurkten de champagneflessen. Mijn moeder, Danielle, mijn manager… Ze waren er om mij te feliciteren. Later, in mijn bed, kon ik het haast nog niet geloven. Mijn gsm trilde en lichtte op. Ineens merkte Zayn me dan weer wel op. “Sorry for everything I did to you. It was never my intention to hurt you but my career made me. I want to make it up to you. The only thing that holds me back is: How. How can I get you back? Congrats on your no.3 at the single chart. Never give up like I’ll do with you.” Heel lief van hem om dit berichtje te sturen maar dit werkt niet bij mij. Hij moet het in mijn gezicht zeggen. Mijn drukke leven gaat voort. Interviews met magazines, radios en televisie. Live-optredens. Het ging hartstikke goed met mijn single. Dat merkte het platenlabel ook en ik mocht dus bij hun op visite gaan de volgende dag. “We want you to make some new numbers for your album” klonk het daar. Super! Ze wouden dat ik een album ging maken. Zayn zijn nummers gingen er ook opstaan, zo had ik minder werk. Alles schoot zo rap voorbij. Op 1,2,3 waren de nummers klaar en ingezongen. Nu nog wachten op de release die pas binnen een paar maanden was. Van overal kwamen er aanvragen voor mij. Ik was verrast toen ze mij vroegen voor een groots goede doel show. Natuurlijk weigerde ik dit niet en trede ik erop. Ook One Direction trede op daar dus Zayn zag ik een paar keer. We zochten duidelijk allebei geen contact met elkaar. Wat raar was na dat smsje van hem. Hij leek het wel door te hebben dat Dissapointment over hem ging. Maar the akward moments waren niet voor vanavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten