Ik kon niet wachten tot het album uit was. Het was nu al een maand geleden dat Dissapointment uitgekomen was. Tegenwoordig kon ik niet buiten gaan zonder een fan tegen te komen, kon ik niet vriendschappelijk omgaan met een jongen of ik werd al gekoppeld, kon ik niet iets misdoen of het stond al in de roddelmagazines… Nog altijd denk ik ooit uit deze droom wakker te worden en weer een gewoon leven te hebben. Met stukken en brokken ben ik nu aan het studeren. Ik heb natuurlijk geen normaal studentenleven en mijn mede studenten vinden het wel leuk dat er een bekend hoofd rondloopt. Mijn moeder bezoek ik nog elke week. Ze is nu megatrots op mij en dat kun je zien. Ze moet wel oppassen met wat ze zegt want het kan mijn imago schaden, niets dat ik ooit iets slecht heb uitgestoken. Vandaag heb ik een afspraak bij het platenlabel want ze moesten iets bespreken. Maar het is ik niet alleen want ik krijg gezelschap van One Direction. Zayn bekijkt me zoals altijd en ik begroet hun 1 voor 1. Voor we binnenmoeten spreken we nog een tijdje met elkaar. Blijkbaar heeft de bespreking iets te maken met One Direction. Als mijn manager arriveert beginnen de gesprekken. “You know probably that One Direction is doing a arenatour next year?” “Yeah I know” “Well, the boys like you to have as the for program on their arenatour. Are you interested?” Verbaasd kijk ik naar de jongens van One Direction en ze zitten allemaal hevig ja te knikken. Ik kijk naar mijn manager om te kijken of het eventueel wel kan. “Don’t look at me. You haven’t anything planned for next year. It would be great if you joined them, I think. But it’s your choice.” zegt ze. “I must say I like the idea, a lot. I think I’m going to say yes and just do it. It would be a great experience for me.” zegt ik en daarna meen ik stilletjes een yeah te horen langs de kant van de boys. Na de meeting krijg ik van elk een knuffel en ze zeggen dat ze niet kunnen wachten tot volgend jaar. Bij Zayn gaat het iets ongemakkelijk en dat lijkt iedereen te zien. Gauw maak ik me uit de voeten want het is al laat en ik heb honger. Na iets te eten kijk ik nog effen naar tv. Ineens hoor ik zachte tik geluidjes op mijn ruit maar ik let er niet op. Als er een grotere tik weerklinkt doe ik de schuifdeur open en ga op het balkon zien wat er mis is. “How did you find me?” vraag ik verveeld aan Zayn die daar beneden staat en juist zijn steentjes laat vallen. “Owkaay, I know I was wrong and you made me realize it again this afternoon. So here I’m asking for forgiveness. Please just listen” leg Zayn uit. Uit de struikjes klinkt er een gitaargeluid en het lijkt sterk op Dissapointment. “…I don’t wanna be your dissapointment…” zing hij in een parodie op Dissapointement. Ik lach en vraag me af wie er in de struikjes zit. De buren beginnen te klagen maar hij trekt zich er niks van aan. In het midden van het liedje ga ik weg van het balkon en hij blijft voort zingen. Mijn gevoel zegt dat ik naar beneden moet gaan. Eens beneden stap ik recht op hem af wanneer hij juist de laatste woorden zingt. “Promise me not doing that again will you?” vraag ik hem. Hij komt dichterbij en vraagt: “The singing or I leaving you?” Nu staat hij gevaarlijk dicht. “Both” zeg ik en geef hem een korte kus op de mond. Hij lacht en pakt me goed vast. “Can I go now?” vraagt Niall die vanachter de struikjes komt. “Haha sure” lach ik. “From now I’ll call you my babe and everyone may know it” fluister Zayn in mijn oor. Vanaf nu was mijn droom compleet. Uit deze droom wou ik nooit en ging ik nooit ontwaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten