Met trillende benen stap ik naar Simon’s bureau de volgende ochtend. Ik wou mijn job niet kwijt. Maar ik besefte wel dat ik zo niet kon werken. “So with the situation now, we decided to give you another job. You’ve got some free time ‘till we found you another job” zei Simon. Blijkbaar wouden ze me niet kwijt. Ik besliste om mijn vrije tijd te spenderen in mijn thuisland. Het was raar om terug te zijn en mijn ouders terug te zien. Het was echt te lang geleden. Ik genoot van hun terug zien maar kon mijn gedachten niet echt verzetten. Ik moest constant denken aan het moment dat ik Niall kuste. Moest het vroeger zijn gebeurt of juist niet dan zat ik hier niet. Ik zat nu al een week in België en begon me te vervelen. Dus vertrok ik weer naar Engeland, niet wetende dat de boys nu eenmaal al terug waren. Een taxi zette me af aan het appartementencomplex van de jongens. Ik slofte naar boven zonder te merken dat de boys terug waren. Ik zette mijn laptop op en surfde door de roddelsites, om te zien of ze het al wisten maar blijkbaar werd het goed bewaard. Ik keek door het raam en zag de boys in de tuin ravotten. Ineens wees Zayn naar mij en deed teken dat ik naar beneden moest komen. Niall keek direct ook en ik dook weg. Gelukkig werd ik gebeld en moest ik naar de kantoren van Syco. Ik deed me iets deftig aan en ging de trappen af. In mijn ooghoeken zag ik Niall naderen maar ik negeerde hem en stapte in de auto die voor mij klaarstond. “We’re not saying you two can’t have a relationship, just that you two can’t work together anymore. That’s why you’re going to help Richard again” zegt Simon. Ik haal opgelucht adem en ga dag zeggen tegen Richard. Hij lacht als ik binnen kom. De hele namiddag praten we want Richard had niks te doen. Als ik terug ben hoor ik de jongens in de gezamelijke living plezier maken. Ik wil naar mijn appartement gaan maar Louis roept me. Dus loop ik maar naar binnen en zeg dag. Ik zie dat Niall nergens te bespeuren is. Ik krijg direct een bakje van de playstation in mijn handen geduwd. Een hele tijd speel ik met de playstation. Ineens loopt Niall de living binnen en mijn concentratie is weg. Ik voel me niet echt op het gemak. Ik weet niet echt wat te doen. Ik beslis om naar mijn appartement te gaan en ik sta op. Ik ben uit de living als ik de jongens tegen Niall hoor zeggen: “Go man! Get her!” Maar Niall reageert niet. De dagen gaan voorbij. Als Niall in de buurt is zijn er pijnlijke stiltes. Volgens mij voelt hij zich schuldig voor wat er gebeurt is. Wat hij niet moet zijn, ik ben degene die hem gekust heeft dus is het mijn eigen schuld. Louis komt naast me zitten. “Hye, how are you?” vraagt hij. “I’m good thanks, you?” “Great, just a little bit worried about you and Niall” “You don’t have to, I mean we can sort it out ourselves” “Believe me, I know Niall. He need to be pushed to fix something. Maybe you should talk to him.” “Pff, I just don’t feel like talking to him” “Jamie, If you want him to ignore you for the rest of your life…”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten