“Londennn, Here I come!” Dat roepte ik gisterenavond nog voor ik in de trein stapte. Samen met mijn vriendin Katrien mocht ik van mijn ouders op Citytrip naar Londen. Iedereen bekeek me effe wel raar aan dan maar ja… Ik was zo blij dat ik eindelijk naar Londen mocht. Ik had er wel al een paar jaar opgewacht en nu mocht ik. Oh ja voor ik het vergeet, ik ben Bieke. “Komaan, sneller treintje!” zegt Katrien. We komen aan en nu nog aan het hotel geraken. In mijn beste engels vraag ik de weg naar ons hotel. Na een tijdje van wandelen geraken we er. Als we in onze kamer belanden is het tijd voor uit te pakken. “Wat gaan we nu doen voor de resterende uurtjes?” vraag ik. “Euhm Shoppen? We kunnen toch geen tijd meer verliezen” lacht Katrien. Dus het geschiedde dat we ongeveer een kwartiertje later al in het shoppingscentrum zaten. Van de Forever 21 naar de New look. Dan naar de Primark, mijn favoriete winkel. Soms kon het wel een uur duren eer ik eruit was. Ook deze keer leek het zo. Met mijn arm beladen met kleedjes, rokken, t-shirts en pulls trok in naar de kleedkamers. In en uit, in en uit… Zo ging het voort. Ik had een blauw kleedje aan met streepjes. Niet geheel toevallig. “Waw, dat staat je echt wel” zegt Katrien. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en vind dat de streepjes me nogal dik maken. Ineens passeert er een ganse kudde meisjes aan de winkel. Ze leken iemand te achtervolgen maar het ging te snel. Wat ik niet gezien had is dat een paar blauwgroenige ogen me hadden opgemerkt. Ik deed voort met passen en liep weer het kotje in en uit. Ik hang het kleedje samen met wat andere dingen terug. Ik loop naar de kassa en betaal. De armen zijn aan het kreunen onder het gewicht van de zakken. “Het is best dat we terug naar het hotel gaan” zeg ik. “OMG!” roept Katrien en ze trekt me mee. “Wat?” “Ik denk dat ik Louis heb gezien, kom mee! Hij liep hier ergens naartoe” zegt Katrien en ze had inderdaad gelijk. Ze haaste zich naar hem naartoe en ik slenterde er verlegen achter. “Can we please have a photo with you?” vraagt Katrien aan Louis. “Yeah sure” zegt Louis. Daarna geeft hij ons nog handtekeningen. Voor hij weggaat, fluistert hij nog in mijn oor: “You should have bought that blue dress. You looked amazing” en knipoogt me nog na. De hele wandeling naar het hotel gebeurt in een soort van trance. Ik kon het niet echt geloven wat er mij overkomen was. Ik zette de foto’s op de laptop en bleef er naar staren. “Hyee!” roept Katrien als ze met haar hoofd voor me verschijnt. “Gaan we nog iets eten of blijf je liever bij de laptop?” vraagt ze. “Jaja ik kom al” antwoord ik haar. Dit was nog maar het begin van de citytrip maar het was al zooo zalig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten