Wachten, Wachten, Wachten … Gewoon blijven wachten. Dat is het enigste wat ik moet doen maar toch is het bijna onmogelijk. Het is nog zeker een maand wachten. Dat is wat ik de volgende ochtend denk aan de ontbijttafel. “Hye sad-face didn’t I cheer you up last night?” zegt Caithlyn als ze aan de ontbijttafel komt zitten. “Yeah but it’s waiting for soo long.” zaag ik. “Listen Nel, It’s worth it. You know you’re gonna see him. Be glad, I think there are much girls who want to be you. You already met him. You’re lucky. Think about that.” zegt Caithlyn om me gerust te stellen. Ze heeft gelijk, ik krijg een kans dat miljoenen andere meisjes ook zouden willen. Ik begin weer te lachen. “Thats what I wanne see. Let’s go to school!” zegt Caithlyn. Bwah school, juist ja. Mijn andere vrienden waren ook al goed bevriend met Caithlyn. De lessen waren nog altijd even saai. Hoewel Caithlyn daar iets aan proberen te doen. Testen en taken kwamen en gingen. Zowel goede als slechte. S’avonds was het altijd een feestje met Caithlyn. Huiswerk maken terwijl we zot aan het doen zijn en zitten te dansen. Raar maar het lukt. De tijd vliegt voorbij en Caithlyn moet vertrekken. “Gonna miss you so badly. Even when it’s only gonna be for some weeks.” zegt Caithlyn nog voor ze de trein weer op stapt. Over een paar weken was het zover. Het one direction concert, ik ging naar Engeland de dag ervoor en blijf slapen bij Caithlyn. Ik kon echt niet wachten tot dan. Mijn vriendinnen waren allemaal jaloers. Maar ja wat wil je VIPtickets voor een One Direction concert. Die VIP tickets wilt dus zeggen dat je recht hebt op de beste plaatsen van de zaal, na het concert drank en versnapperingen en dan een kleine ontmoeting met de boys. Spannend! Caithlyn zit op haar trein terug naar huis. Als ik terug thuis kom voelt het zo leeg aan. Geen Caithlyn niet meer. Dat gaat pikken, elke dag op school en thuis. Mijn saaie leven gaat verder. Opstaan, ontbijten, naar school gaan, thuis komen, huiswerk maken en dan de vrije tijd proberen op te vullen. Het lijkt wel eeuwen te duren maar uiteindelijk is het tijd om alles bijeen te rapen en naar Engeland te vertrekken. De 3daagjes Engeland waar ik al zo lang op wachten. Eerst nog een dagje bij Caithlyn en dan het moment waar ik zo lang al op heb zitten wachten. “Wees voorzichtig deze keer” zegt mijn moeder wanneer we op de trein staan de wachten “Ik heb geen zin om weer zo’n telefoontje te krijgen.” De trein rijdt het station binnen, ik neem afscheid van mijn ouders en stuur een berichtje naar Caithlyn dat ik op de trein zit. Op naar weer een engels avontuur. Het duurt een paar uren voor de trein weer stopt. Ik stap af, ben blij weer in engeland te zijn en val in de armen van Caithlyn. “Missed you!” zegt ze “Owh yeah received another letter from Harry. You’ve to read it.” Als we bij Caithlyn thuis komen, geeft ze me de brief. Ik begin te lezen: “Dear Nel, blablabla missed you blablabla excited to see you back blablabla …” zo ging het verder. Hij zei ook wat me te wachten stond morgenavond. Verassend genoeg zei hij ook dat ik me niet moest opkleden “just be you” Ik kon echt niet wachten. Nu was het opeens zo dichtbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten