De volgende ochtend word ik wakker wanneer het zonlicht in mijn ogen schijnt. Louis is nergens meer te bespeuren. Wel staat er ontbijt op bed met een kaartje. ‘Hye Bieke, sorry but I’d to leave. It was fun hanging with you yesterday. Hope we can do that more, you’ve got my phonenumber for that. You leave for Belgium today right? Well, goodbye then. Louis” Op de plateau stond een bord met een croissant, een yoghurt, een appel en een flesje fruitsap. Ik at het op en vroeg me af waarom hij dat deed. Nou ja, doet er niet toe… Blijven we hier nog effen of vertrekken we terug naar huis? Dat was de vraag die in mijn hoofd rondspeelde. Ik had hier toch niks meer te zoeken dus ik ruimde mijn kamer op. De valies kon amper dicht omdat ik teveel kleren had gekocht. Ik checkte uit het hotel en loopte naar het station. Als ik aan het zien ben voor een trein, krijg ik een berichtje. “Sorry, I’m wondering if you’re still in England. If you are, call me” van Louis. Ik druk op het groene hoorntje en wacht af. “Yes, you’re still here. Great, were are you?” zegt Louis. “At the station, I was going to get a train but it can wait” antwoord ik hem. “Okay, stay there. Someone will pick you up. Which colour of clothes are you wearing?” “Well uhm… A white t-shirt with jeans and white all stars” “Wait outside please and if you see a black SUV, it’s for you” en hij legt af. Wat was hij nu weer van plan? Ik wacht buiten en na een kwartier stopt er een zwarte suv voor me. Ik stap in en begroet de chauffeur. Wanneer we in the middle of nowhere stoppen zegt de chauffeur: “I had to drop you of here. You’ve to wait ‘till he arrives” Ik stap uit en herken de plaats. Het bankje met uitzicht over londen aan de overkant van de Thames. Ik zet me op het bankje en wacht. Louis handen schuiven voor mijn ogen. “Hye, glad you could make it.” zegt hij. “No problem. Why did you want to meet me again? I tought yesterday was the last time…” “Yeah, I thought too but I forgot something…” zegt Louis wanneer hij een zak tevoorschijn haalt. “I thought you couldn’t leave without this” lacht hij als ik het blauwe gestreepte kleedje van de primark uit de zak haal. En het is in mijn maat. “But I didn’t found it… How did you get this?” vraag ik. “Well, I’m famous now. I can get everything. Why don’t you try it on?” “Yeah in your dreams” “Owkaay I won’t peek” zegt hij wanneer hij zijn handen voor zijn ogen zet. Ik zet met een paar meter verder om me te omkleden. Als het kleedje aan is, zijn de handen rap verdwenen. “See, you look amazing in that dress…” zegt Louis. “I really do? I thought I looked fat” zeg ik maar verlegen. “ No, don’t tell me you’re fat. You’re an amazing beautiful women.” Ik begin te blozen en hij komt dichter bij me staan. “Look, bieke I can’t cope with how beautiful you are… I like you… But we can’t be together, it would ruin your life and our friendship will be gone… I hope you understand” zegt hij. Ik blijf versteend staan en knik. “It’s okay by me. I understand this is not gonna work… You’re the superstar, I’m the fan…” Hij geeft me een knuffel. “Don’t give up supporting us just because off me. Well, I guess this is really goodbye… I’ll see you on some concerts” “Yeah goodbye…” Louis verdwijnt in de verte en de auto komt aangereden. Ik ben nog altijd verdooft door Louis woorden maar hij had gelijk. De auto zet me nog juist op tijd af om de trein terug naar huis te nemen. Weg Londen, Weg Louis, Weg stomme citytrip…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten