De dagen vlogen voorbij maar elke dag was er wel een moment dat ik aan Harry en onze tijd samen dacht. Naar België komen is voor hem waarschijnlijk onmogelijk en ik kan niet naar Engeland terug. Caithlyn kwam over een paar dagen. Wij smsen en chatten echt elke dag. Ze was heel benieuwd hoe anders het leven hier is. Mijn ma loopte al een paar dagen op de tippen van haar tenen omdat alles zo perfect mogelijk moest zijn. De dag van Caithlyn haar aankomst in België, is het rotweer. Typisch belgisch rotweer. Maar ja veel kan ik daar niet aandoen. Caithlyn vliegt me in de armen. “I missed you.” zegt ze met een brede glimlach. We rijden naar huis. Caithlyn kijkt uit het raam alsof ze een klein kindje is. “Wow, it’s already different now” zegt ze. We komen thuis aan. Ik leid haar het huis rond, geef haar tijd om uit te pakken en leg haar alles uit. Momenteel is het nog een week vakantie, maar daarna terug school. Caithlyn kreeg nederlands in haar school dus kon ze al redelijk goed nederlands verstaan. Ze ging bij mij in de lessen zitten en als ze iets niet verstond moest ze het maar vragen. Ze had ook geluk want deze maand verjaarde ik. Ik werd 15 maar blijkbaar wist ze dat al. De vakantieweek spendeerde we aan plezier maken, haar nederlands een beetje bijschaven zodat ze een beetje kon spreken en euhm jaah One Direction. Harry zat nog altijd in mijn hoofd, ik kreeg hem er niet uit. Toen ik vroeg aan Caithlyn hoe hij reageerde toen ik al weg was zei ze het volgende: “He was really disapointed , he couldn’t come faster. You could see in the look of his eyes that he wanted to see you again but that he missed his chance. Then some days later I get a letter from him. He wanted me to say to you that he’s very sorry. He can’t come to Belgium with all the tour preperations. He would but he just can’t. He misses you, Nel” Dat antwoord had ik echt niet verwacht, hij mist mij? Doordat antwoord waren de vlindertjes terug gekomen. Ik was ineens veel opgewekter en vrolijker. Wat wat minder was als we de volgende dag weer op de schoolbanken zaten. Ik kon me moeilijk concentreren en huiswerk ging ook niet zo vlot. Ik was aan het denken aan iets dat me bij hem kon krijgen maar ik kwam op niks. Voor ik het wist was het mijn verjaardag. Ontbijt op bed, vriendinnetjes die afkwamen en dan later op de dag familie. Maar de grootste verrasing kwam later die avond. Iedereen was weg, alles was opgeruimd en we zaten in pyjama in mijn kamer. “Actually…” begon Caithlyn “I didn’t say it all from the letter. What did you think? That he was going to give up on you?” “I don’t know, Caithlyn” zeg ik “but now you’re making me very curious.” Caithlyn haalt een envelope boven. “Here our gift for you!” “Our?” vraag ik. Ik doe de envelope open en haal er twee tickets uit. Maar niet zomaar tickets, VIP tickets voor het One Direction concert in londen! Ik zit juist op het randje van hyperventileren. Ik ga hem toch zien. Ik was superblij. Niemand kon mijn dag verpesten of beter maken. “He gave it to me, Nel. He said it’s for you and me. He couldn’t wait to see you back.” zegt Caithlyn. Ik knuffel haar bijna dood. “Please let me live so I can go with you. I’ve spoken to your parents and they let you go. They even want to pay your train and stuff.” Het enigste spijtige eraan was dat ik nog lang moest wachten, heel lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten