“That’s so good news! I can’t wait till next week. The driver will get you up in school. Just give me the address and the time your school ends. Miss you” Dat is het berichtje dat ik maandagochtend krijg. Hij had het waarschijnlijk gisteren laat nog gestuurd. “You look happier than last week. What happend?” vraagt Suzie nieuwsgierig. “Still thinking about this weekend. It was so amazing, the concert” probeer ik te omzeilen. “Owkaay, no journalist you fell in love with?” “No, that journalist was like 10 years older than me. Ieuw where do you think about?” lach ik. Ik vind het zo dom om het voor haar geheim te houden. Ze is mijn beste vriendin en ik vertel haar alles. Buiten dit dan. Maar anders kan het verkeerd aflopen. Soms voel ik me zo slecht dat ik tegen mijn ouders, vrienden en familie moet liegen maar het is beter zo. Mijn leven gaat anders te ingrijpend veranderen moesten ze het weten. Moest de pers het te weten komen, dan is mijn leven eraan. Elke dag die fotocamera’s en microfoons, ik wil er niet aan denken… De week gaat tergend traag voorbij. In de speeltijd is het smsen naar Niall, s’middags ook en s’avonds is het bellen. Mijn belkrediet gaat heel rap op, normaal gezien regelt mijn vader dat maar ik heb me een andere kaart gekocht en regel het nu zelf. “This really gotta stop, all those texts and phonecalls… I don’t want you to spend so much money just for me.” “Niall, there is no other way.” “Still, you’re wasting your money for me” “I do that for a reason, don’t you know?” “Yeah, can’t wait to see you tomorrow. I’m soo missing you, I hear your voice but I don’t see you. Sometimes that’s frustrating…” “I know that, but gotta go now. Otherwise my money will be gone.” “Please let me pay it… Babe” No, Niall I can pay it myself. Byee” “Byee see you tomorrow. Miss you” Dat is de conversatie die we gisterenavond hadden. Ik denk er nu constant aan en tel de minuten af. Het duurt zo tergend lang wanneer je op iets wacht. S’middags krijg ik nog een berichtje van hem: “4Hours and then I’ve you in my arms, my girl” Ik heb een big smile en Suzie merkt het op. “Heey smileface! What’s up?” zegt ze. “haha, just got a text of my twitterfriend. She’s so funny” verdoezel ik. Na een paar uur, eindelijk de verlossing: *TRIIIIIIIIIIIING!* Ik spring van mijn bank en loop de klas uit. Bij de lockers haal ik vlug mijn zak met alle spullen uit. “Where are you going?” vraagt Suzie. “Owh, I’m gonna stay with my twitterfriend…Byee!” zeg ik haar nog voor ik de straat over steek en naar de afgesproken plaats ga. Daar staat het bekende busje dat me ook heeft opgehaald met het concert. “Hyee Abbigail, we met before but not really introduces myself. I’m James, One of the One direction drivers.” stelt de chauffeur zich voor. “Hye James, How long is it gonna take to get there?” vraag ik. “I’ll do my best to get there in a half hour but can’t promise anything. Traffic you know” lacht hij als we vertrekken. Dat halfuur duurt bijna evenlang als de ganse schooldag. Niall word echt ongerust als we een paar minuutjes te laat zijn dan afgesproken. We stoppen en James doet de deur open. Ik stap uit op een soort van binnenplaats, geïsoleerd van de pers waarschijnlijk. “He’s inside waiting for you.” zegt James heel vriendelijk als hij naar een deur wijst. Ik pak mijn zak en stap zenuwachtig door de deur. Als ik in het zicht van Niall kom, veert hij recht en komt hij direct naar mij. “OMG, I’ve missed you so much.” zegt hij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten