De volgende ochtend word ik wakker op Niall’s bed. Blijkbaar ben ik hier gewoon in slaap gevallen gisteren avond. Ineens hoor ik iets beneden vallen, “Damn”zegt Niall. Wanneer ik tevoorschijn kom, kijkt hij op en verontschuldigt zich. “I’m sorry, all I wanted to do was making pancakes for you but it kinda went wrong” Ik zie de pannekoek op de grond liggen en lach. “It’s okay, I’m good with an apple.” De ochtend gaat voort. “Today we’re going …” zegt Niall maar hij kan zijn zin niet afmaken. “Yeah mum” zegt hij tegen zijn gsm. “yes She’s here… No mum we’re already doing something… It’s too early for that… Okaay I’ll ask her… Yeah I’ll call you back, love you too” Ik kijk hem aan met een vragende blik. “Uhm my mum just asked us to come and have dinner with them. What do you think?” vraagt Niall “Why did she asked that? It’s a little bit early for that. We agreed to take things slow.” “Yeah I know. She really wants to meet you and I haven’t see her in a while so…” “Owh in that way… I don’t know. You’ve to decide, it’s your family” zeg ik. “Okay, then we’re going. I’m sorry for ruin our weekend.” Hij loopt de kamer uit voor alles te regelen. Ik pak zuchtend mijn valies weer bijeen. Is dit een goed idee of niet? Het lijkt me slecht maar het kan altijd goed uitdraaien. Ik zet mijn valies beneden en plof in de zetel. “Everything is aranged. We’ve got a flight in 2h. I’m gonna pack and then we’re gone” zegt Niall als hij passeert. In de auto heb ik de fut niet om iets tegen hem te zeggen. Eigenlijk had ik hier maar een slecht gevoel over. In het vliegtuig haal ik mijn huiswerk boven. Nog altijd heb ik nog niets tegen hem gezegt en hij merkt het niet eens. De vlucht duurt niet lang en we landen al. We worden opgehaalt door Niall’s ouders. Eindelijk zegt hij iets tegen mij: “Hye you’re okay? You haven’t say much lately.” Ik knik, als ik zijn ouders zie staan word ik zenuwachtig. Hij pakt mijn hand vast en zegt: “It’s gonna be okay. Don’t be afraid, they don’t eat you.” We worden aan elkaar voorgesteld, ik doe zo normaal als ik kan en ze zijn vriendelijk. Alles loopt goed. Als we bij Niall thuis komen, installeren we ons eerst en dan verder praten en doen. Ik mis de momenten van gisteren, hij lijkt meer oog te hebben voor zijn familie dan voor mij maar ja hij ziet ze niet veel. Er word aan de deur gebeld en er komen meer mensen binnen. Vriendelijk begroet ik ze, maar ze blijven komen en ik kijk verward naar Niall. “Apparently my mum invited the whole family for dinner. I didn’t know it too” zegt Niall. Fantastisch, gans zijn familie… De hele avond zit ik er voor spek en bonen bij. Waarom had ik ook ingestemd met dit? “Babe, I’m tired… I’m gonna get some sleep.” fluister ik in Niall zijn oor wanneer ik er echt genoeg van heb. De volgende ochtend ben ik een van de eerste wakker, ik pak Niall zijn laptop en zet hem op. En daar heb je het, blijkbaar heeft iemand mij en Niall gisteren opgemerkt op het vliegveld en daar een foto van getrokken. Op twitter is het een chaos, want iedereen wilt weten wie het meisje is. Ik hoop dat mijn vriendinnen me niet herkennen. Maar dit is echt wel de druppel… Ik had er genoeg van en had zo’n gevoel dat dit vreselijk mis kon lopen. Ik pak mijn spullen in en loop naar de deur. “Ho! Where are you going? Did I missed something?” zegt Niall als ik 1 stap buiten de kamer zet. “It’s to late…” zucht ik en wijs naar de laptop. “I knew this was gonna happen but now already” probeert Niall nog de situatie te redden. “I’m sorry but this could destroy my whole life, you know. I want it to do it nice and slow but we’re going too fast. I’m going home and please don’t stop me” dat zijn de laatste woorden voor ik Niall achter me laat. In de taxi en het vliegtuig kan ik mijn tranen niet bedwingen. Het kon gewoon niet anders maar het deed pijn, veel pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten