Geheim - Part 10

Toen ik thuis kwam, zag mijn ma het direct op mijn gezicht maar ik had geen zin om het uit te leggen. Weer in mijn kamer kon ik mijn tranen niet bedwingen met al die posters. Mijn ma had me gevolgd en stond vol met onbegrip te kijken. “What happend? Got in a fight with Suzie?” vraagt ze. “No mum, I didn’t go to suzie…” zeg ik en begin gans het verhaal te doen. Ik moest het wel aan iemand kwijt. De tranen blijven komen en ik heb gedaan met vertellen. “Wow! That’s more excited than my life has ever been. You know what? Next week we’re going on a weekend, us and nobody else” zegt mijn ma om te troosten. De volgende week strompel ik elke dag met het minste sprietje zin naar school. Ik kan geen minuut zonder er aan te denken en dan sta ik natuurlijk met de tranen in de ogen. Ik kan geen 1Dliedje meer aanhoren of daar zijn de tranen. Ook al het gebabbel in school, facebook en twitter over 1D vermijd ik als de pest. Ik zucht is opgelucht wanneer vrijdag de bel gaat. Eindelijk mijn zinnen op iets anders zetten. Maar dat loopt anders. Wanneer ik thuis kom en naar boven wil gaan, roept mijn moeder me (dat doet ze normaal gezien nooit) Ik doe de deur open en wil wegrennen, Niall zit daar in de zetel met mijn moeder en mijn vader. Waarom doet hij me dit toch aan? Mijn moeder slaat haar armen rond me en sleurt me in de zetel. Ik leun tegen mijn moeder aan en probeer hem zoveel mogelijk te mijden want het is al moeilijk genoeg. “Sweetie?” zegt mijn vader “Niall came to talk with us. We’ve talked and we approve his opinion. I think you guys should go talk then he can explain” Ik sta op en ga naar mijn kamer. Niall volgt me en komt mijn kamer binnen. “So, what was your opinion?” zeg ik hem dwars met mijn rug naar hem gekeerd. “Come’on abb, don’t ignore me…” en ik voel ineens een hand op mijn schouder. Ik zet me koppig op mijn bed. “You can talk…” zeg ik. “First of all I’m so so so sorry about what happend. We didn’t had to visit my parents and just stayed home. Then it didn’t happened. But past is past, we can’t change it…” zucht hij en probeert contact te zoeken met mijn ogen maar die weigeren elk contact. “Also I can’t change the fact that I’m in love with you…” Ik kijk op en realiseer me dat het de eerste keer is dat hij dat zegt. Er is een doodse stilte. “Bb-but I can’t love you too…” stammel ik. Hij komt naast me zitten en pakt mijn handen vast. “Why? Because I’m the superstar and you’re the fan… Babe, it is possible” Hij kijkt me aan maar ik kijk verlegen naar mijn handen. “I want it to work, abb. From the moment you left me I felt lonely like a piece of my life was gone. Then I realized that I loved you, more than a fan… We’re gonna keep this a secret ‘till you’re graduated” “This?” “Yeah, this… Me&you” “I-I don’t know if I still can do this.” “I know you can…” zegt Niall en kust me. De tranen rollen van mijn wangen. “What’s this? You don’t have to cry, abb. Everything is gonna be okay” troost Niall me. “Hah, I guess they were waiting to get out” lach ik. “Your parents agreed that you’ll be spending every weekend with me” lacht Niall. “What? They did?” “Yeah they did. And if you graduate…” zegt Niall met een mysterieus lachje. “What Niall?” vraag ik nieuwsgierig. “We’ll be together for a half year then… I know that it’s maybe too fast but…” “But what Niall??” “Well, I was wondering if you wanted to come and live with me then…” “Niall! What?! Did you tell that to my parents too?” Hij lacht en knikt ja. “They agreed with it too. They’re so nice” “OMG Niall, sure I’d love to do that and…” “And what??” “ I love you too, Niall. More than just my idol...”