De volgende ochtend zit Caithlyn met barstende hoofdpijn aan het ontbijt. “You’re Lucky you don’t have to go to school” zegt Suzy. Ik ben een beetje heel afwezig, ik denk aan gisterenavond. Aan Harry… “HELLOW! NEL?” zegt Caithlyn. “Yeah, yeah…” “Ahn finally, didn’t sleep wel last night huhn. What are we going to do today?” vraagt ze me. “Obviously nothing too active. My leg you know…” zeg ik. “I’ve made an appointment with the dokter Tuesday, for your leg. I hope it’s okay?” zegt Suzy. “Yes, no problem.” zeg ik en ga terug naar de kamer. Als ik terug in mijn bed plof, komt er iets te voorschijn. Een briefje van Harry … Waarschijnlijk verloren gegaan tussen dat gewoel van deze nacht. “Hye Nel, thank you for this amazing night. Never enjoyed me so much. I’ll hope we meet again soon. You’re a great girl. X. Harry” Wel ja soon zou het niet zijn, want hij vertrok vandaag terug naar londen waar hij repeteerde voor de tour. Ik zucht, we gingen elkaar nooit meer zien waarschijnlijk. Ik draai me om en probeer te slapen. Maar ik denk te veel aan de vorige nacht. De volgende dag is er weer heel vlug. Niet echt leuk, op school zijn en als een mankepoot rondlopen. Gelukkig krijg ik veel hulp van Caithlyn en haar vrienden. Zo gaat het leven voort. Mijn been moet nog een paar dagen in het verband zegt de dokter. Jeej, nog meer manken. De tijd vloog voorbij, niet normaal en het was bijna tijd om te vertrekken. Caithlyn was een echt vriendin geworden, meer zelfs bijna een zus dat ik nooit had. Afscheid van haar nemen ging moeilijk worden. Gelukkig kwam ze een maand bij mij logeren. De dag was aangebroken dat ik terug moest keren naar België. Veel zin had ik niet maar ik had mijn familie&vrienden echt wel gemist. “You can always come here. You know that” zegt Suzy als we in het station staan te wachten op de trein. “Yeah, always. I’m gonna miss my sister. But I’m coming to Belgium to. Hope It’s gonna be amazing” zegt Caithlyn. De trein komt het station binnengereden. Nu was het echt tijd om afscheid te nemen. Met tranen in de ogen stapte ik op de trein, nog effen zwaaien naar Suzy&Caithlyn en toen vertrok de trein. Ik moest wel effen de tranen uit mijn ogen wrijven. Maar door naar muziek te luisteren ging het een wat beter. “but that’s what makes you beautifull…” klonk er door de oortjes. Ineens viel het me te binnen, Harry. Hij weet niet dat ik weg ben, ik was hem dat vergeten te vertellen… Shit zeg, nu ging ik hem echt niet meer zien. Mijn GSM trilt, een berichtje van Caithlyn “Miss you already so much sis. But I’m not the only one Suzy, Bruce, Jack Wills and… Harry. He was here Nel. For you, but you were already gone.” wat? Ik kon mijn ogen niet geloven, ik las het berichtje over en over… Maar las steeds hetzelfde. “We’ve arrived in Bruxelles, please leave the train.” Klinkt er ineens door de luidsprekers. “Nel, daar ben je! We hebben je gemist” zegt mijn moeder wanneer ik de trein uit stap. Maar zij was niet de enige, bijna gans mijn familie en vrienden waren er. S’avonds was er nog een surpriseparty voor mij. Als ik dan eindelijk s’avondslaat terug in mijn bed kroop, kon ik alleen maar denken aan mijn engels avontuur maar vooral aan Harry.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten