Ik draai me om en kijk voor de 3de keer deze avond in datzelfde paar bekende bruine ogen. “Euhm Yeah…” zeg ik. “You know, I’ve got actually a place in mind where we can do that properly.” lacht Zayn. Hij pakt mijn hand vast en sleurt me verschillende verdiepingen naar boven waardoor we uiteindelijk op de bovenste verdieping komen. “Zayn, Why are you taking me to this old attic?” vraag ik hem wanneer we op de oude, stoffige zolder komen. “Just wait” zegt hij. Hij loopt naar een raam, doet het open en kruipt erdoor. “Zayn! What are you doing?” roep ik als ik naar het raam loop. “Come’on let me help you” zegt Zayn en hij steekt zijn hand door het raam. Ik kijk hem raar aan en twijfel. “It’ save out here, otherwise I won’t do it. By the way, the view up here is amazing” zegt hij wanneer hij me ziet twijfelen. Ik steek mij hand uit en pak de zijne. Met al zijn kracht trekt hij me gewoon op en belandt ik op het dak. Ik word effen duizelig wanneer ik naar beneden kijk. “It’s okay, I’m here.” zegt Zayn en ik voel een arm rond mijn zij. Het uitzicht is magnifiek. We zetten ons neer, niet bij de rand want ik heb hoogtevrees. “Why did you want to come up here?” vraag ik hem nieuwsgierig. “I use to come up here when I was too nervous.” zegt hij “I wanted to show you how nice it is up here” “You don’t really have to do that but thanks. You wanted to continue our talk?” en zo begonnen we te praten. Van hoe het was om in België te leven tot het gevoel dat het geeft om op te treden voor duizende meisjes. De tijd ging rap. We lachten soms en andere momenten was het gewoon luisteren naar elkaar. Het was een fris windje en een trillende GSM die me wakker maakte. Blijkbaar was ik in slaap gevallen. Wanneer ik me recht zetten, zag ik dat ik op Zayn zijn buik had gelegen en dat hij ook sliep. Ik keek naar mijn GSM. 04u45, owh shit zegh. 3 ongelezen berichten en 2 gemiste oproepen. Allemaal van Camille, “Waar blijf je? Ik sta hier met de drankjes”, “Heey ik blijf hier niet eeuwig staan. Waar zit jij?” en ook “Sorry je bent te laat voor de drankjes. Kun je me alstublieft zeggen waar je bent? Ik maak me zorgen.” Ik kijk naar Zayn, die daar heel schattig ligt te slapen. Door de wind vliegt er iets op zijn gezicht. Ik lach en Zayn word wakker. “Auwtch, Euhmm… For how long did we sleep?” vraagt Zayn. “I don’t know. But I think it’s better to go downstairs.” zeg ik. Als we beneden weer verschijnen, gaat Zayn eerst de zaal binnen en ik pas 5min daarna. Camille komt als een ongeruste moeder naar me gelopen. “Waar was je? En wat is er met je kleedje gebeurt?” Als ik kijk naar mijn kleedje, zie ik een paar vlekken. “Genoeg redenen om naar huis te gaan?” lach ik. Ik kijk de zaal in en zoek Zayn. “Allé zal dan onze spullen gaan halen, aangezien jij toch uren wegblijft wanneer je dat doet” zegt Camille. Ik zoek nog steeds naar Zayn maar moet niet langer meer zoeken. “Heey thanks for the talk. I really loved it talking to you. So, if u need me… I’ll give you my number, in case of…” zegt Zayn. Hij geeft me een papiertje, een zoen op de wang en weg is hij. Als ik me omdraai zie ik het verbaasde gezicht van Camille. Ze komt naar me toe en lacht: “Zie je wel… Ik heb daar gewoon oog voor.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten